Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Πόσο βολικό είναι να πηγαίνεις σε ένα market οποιασδήποτε αλυσίδας και να βρίσκεις τα πάντα εκεί! 

Να χάνεσαι μέσα σε τόσα πράγματα …τόσα ράφια τόσοι διάδρομοι χωρίς να χρειαστεί να γυρίζεις άλλα μαγαζιά,για κάτι που ψάχνεις ιδιαίτερα.

Να κοιτάς το καθετί και να ξεχνάς ότι μπήκες για ένα αντικείμενο βγήκες με δέκα και η τσέπη άδειασε χωρίς να καταλάβεις το “γιατί”. 

 Πέρα από τα κλασικά προϊόντα που υπήρχαν ανέκαθεν τώρα βρίσκεις τη μαναβική σου, το κρεοπωλείο σου, το φούρνο με ζεστά τυροπιτοειδή, το ψητό κοτοπουλάκι σου έτοιμο λαχταριστό ή μπριζολίτσες ψητές, έτοιμα φαγητά ημέρας, το ψωμί σου, ηλεκτρικές συσκευές, κατσαρολικά, λευκά είδη, είδη προικός, παιχνίδια, ένδυση και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Είναι όμως εκείνες οι στιγμές που αναπολώ τα μικρά οικογενειακά μπακάλικα της γειτονιάς.

Τα μικρά market.

Τα όχι γνωστά από την επωνυμία της αλυσίδας αλλά το μανάβικο του κυρ Αντώνη που όποτε περνούσα μου έδινε ένα φρούτο της εποχής και με αγκάλιαζε η ανθρωπιά και η αγάπη του. 

Άραγε γιατί να έκλεισαν; 

Αναρωτιέμαι γιατί έχουν βάλει λουκέτο μικροί λαϊκοί πάγκοι.

Θυμάμαι μικρός με τον πατέρα μου την χαρά μου τα σαβατιάτικα πρωινά περίμενες να έρθουν οι αγρότες από το χωράφι τους κατάκοποι και ιδρωμένοι να πιάσουν μια γωνιά στην αγορά νωρίς το χάραμα να στηθούν περήφανοι πίσω από τους πάγκους, τους.

Με τα καταπράσινα φρέσκα λαχανικά χωρίς φάρμακα που είχαν κοπεί για να βρεθούν στο πιάτο μας να στολίσουν με χρώμα το οικογενειακό γεύμα. 

Μου μύριζε ακόμη και το ψωμί από τα γειτονικά σπίτια…

 Μου έχει λείψει το τραγανό ψωμάκι που είχε την μυρωδιά της μάνας,της γιαγιάς…και όσες μέρες και να πέρναγε πάλι μαλακό έμενε γιατί φτιαχνόταν με μεράκι, αγνά υλικά και πολύ αγάπη. 

Τα χρόνια πέρασαν τα πλάνα άλλαξαν η τεχνολογία πέρασε σε πιο γρήγορες μεθόδους στις κατεψυγμένες ζύμες τύπου αφρολέξ, σε κακής ποιότητας υλικών με σκοπό μεγαλύτερης κερδοφορίας. Την άλλη μέρα πληρώνεις το σφράγισμα στον οδοντίατρο και μελλοντικά τις βλαβερές επιπτώσεις στον οργανισμό σου. 

 Βλέπουμε τόσα μαγαζιά αξιόλογα να κλείνουν με ένα παράπονο ότι δεν είχαν αρκετή πελατεία ενώ είχαν πολύ καλή ποιότητα προϊόντων.

Μα πού ψωνίζει όλος αυτός ο κόσμος;

Αφού τα βρίσκεις όλα στα market…

Θα μου πεις ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ απασχολεί πενήντα άτομα προσωπικό…

Σίγουρα.

 Αλλά οι πολλές μικρότερες επιχειρήσεις που έκλεισαν σε εκείνη την περιοχή πόσα άτομα θα απασχολούσαν συνολικά; Μήπως τελικά είναι μία καραμέλα με γεύση “δικαιολογία” ότι απασχολούνται εργαζόμενοι στις μεγάλες αλυσίδες και μπορούν να πουλάνε ότι θέλουν αγνοώντας την τοπική κοινωνία; 

Μήπως εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να στηρίξουμε την τοπική παραγωγή του τόπου μας; 

Ποια τα κίνητρα στα νέα παιδιά να μπουν στο χωράφι και να ασχοληθούν με τον τόπο τους; 

Μήπως προτιμάμε τα χρήματα να καταλήγουν στις πολυεθνικές εταιρείες;

 Ή μήπως έχουν καλύτερα προϊόντα που μεταφέρονται από ψυγείο σε ψυγείο και πάει λέγοντας μέχρι να φτάσουν τα προϊόντα στο πιάτο μας; Μήπως τα λεμόνια εισαγωγής είναι καλύτερα από τα δικά μας; 

Εδώ όμως απλώς γελάμε.

Τα πορτοκάλια σαπίζουν στις περιοχές που ανθοφορούν στους κάμπους πεταμένα στα βρεγμένα χορτάρια.

Εμείς όμως τα αγοράζουμε στην υψηλή τιμήν των 2.50 €.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πόλεμο συμφερόντων.

Το χθες με το σήμερα πολεμούν.

Δυστυχώς νικούν τα συμφέροντα.

Θα ήταν ευχής έργον να αλλάξετε μυαλά οι τριακόσιοι υπάλληλοι του λαού σε κάποια πράγματα σπουδαία για την κοινωνία.

Ο φούρνος ψήνει…

Μόνο το φουγάρο σε βοηθά να το καταλάβεις.

Τους αναγκάσατε στα χειρότερα πρώτης ύλης.

Και εμείς υποτασσόμαστε.

Μήπως πρέπει να μας ακούσετε;

Λέω μήπως είναι αναγκαίο!!