Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος*
“Είχα το όνειρο μου το ποδήλατο μου…” τραγουδάει μία καταπληκτική λαϊκή φωνή, ο Κώστας Μακεδόνας και τα ηχεία σκορπάνε αναμνήσεις.
Αναμνήσεις απ’ τα παιδικά -εφηβικά μας χρόνια , για πολλούς από εμάς ήταν η πρώτη γεύση της ελευθερίας. Ανεβαίναμε στο στιβαρό ποδηλατάκι μας και με τις πρώτες πεταλιές το κάθε μας πρόβλημα έμενε πίσω δεν μπορούσε να μας φτάσει.
Ατελείωτες ώρες μας συντρόφευε η σέλα του.
Αραγμένα ποδήλατα δίπλα από παγκάκια τρώγοντας παγωτό, πίτες και σουβλάκια σε μέρη με ωραία θέα. Άλματα σε χωματόδρομους με εμπόδια, βόλτες αναψυχής και όσοι από μας είχαν την τύχη να πεταλίσουν ανάμεσα στην φύση εκεί να δεις τι όνειρο ήταν…
Πραγματική μαγεία!
Δεν ήταν απλώς ένα μεταφορικό μέσο για εμάς, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην χαρά ,την ευτυχία, την ξενοιασιά και στην παρηγοριά μας.
Πάνω σε αυτό πολλές φορές γελάσαμε αλλά και δακρύσαμε,για ένα φλερτ,για ένα πρόβλημα που στα μάτια μας φαίνονταν τεράστιο.
Εμείς κάποια στιγμή μεγαλώσαμε , οι περισσότεροι απο εμάς πήραμε αυτοκίνητο, μηχανή, αεροπλάνο, πύραυλο, και αφήσαμε σε μία άκρη το δόλιο μας ποδήλατο να σκουριάσει απ’ την αδιαφορία μας για αυτό.
Τα χρόνια της βασιλείας του έλαβαν τέλος…
Εδώ και λίγα χρόνια το στέμμα φόρεσε ένα μικροσκοπικό μέσο μεταφοράς που έχει πολλούς θαυμαστές μικρούς και μεγάλους το ηλεκτρικό πατίνι.
Οι μικροί μας φίλοι το χρησιμοποιούν για διασκέδαση, οι φοιτητές στην σχολή τους και οι υπόλοιποι για τις μικρό δουλειές μέσα στην πόλη.
Σίγουρα ένα μέσο δίχως τέλη κυκλοφορίας που αναπτύσσει ταχύτητες έως εξήντα χιλιομέτρων την ώρα ίσως και παραπάνω (αναλόγως και την τσέπη του καθενός) ακούγεται μια δελεαστική λύση στις μικρές αποστάσεις που θα διανύσουμε, καθώς απ’ τα πιο σημαντικά προτερήματα του είναι το μέγεθος του , μια σταλιά, εύκολο παρκάρισμα.
Είναι όμως ένα μέσο που πραγματικά αξίζει να έχουν τα παιδιά μας και εμείς;
Καταρχήν υπάρχουν νόμοι που πολλοί μπορεί να μην γνωρίζουν για τους κατόχους των ΕΠΗΟ (Ελαφρών Προσωπικών Ηλεκτροκίνητων Οχημάτων ) που σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και τα ηλεκτρονικά πατίνια. Νόμοι όπως:
Σε χώρους που κυκλοφορούν πεζοί οι οδηγοί των ΕΠΗΟ είναι υποχρεωμένοι να κινούνται με ταχύτητα ανάλογη των πεζών και να τους παραχωρούν προτεραιότητα.
Υπάρχουν απαγορεύσεις σε οδούς ταχείας κυκλοφορίας. Τα ΕΠΗΟ που αναπτύσσουν ταχύτητα έως 25χλμ./ώρα λογίζονται ως ποδήλατα και κυκλοφορούν όπου επιτρέπονται τα ποδήλατα. Καθώς και γενικότερα το όριο ταχύτητας που επιτρέπεται σε όλα είναι ελάχιστη ανεξαρτήτως το ποσό ισχυρό είναι ένα ηλεκτροκίνητο πατίνι.
Απαγορεύεται δεύτερο άτομο πάνω, απαραιτήτως κράνος και άλλα πολλά που καλό είναι να γνωρίζουμε όλοι μας απ’ την στιγμή που έχει γεμίσει όλη η χώρα με ένα μέσο τόσο επικίνδυνο.
Γιατί είναι επικίνδυνο;
Ίσως το δούμε καλύτερα σαν τρίτοι, σαν πεζοί που το συναντάμε στους δρόμους και σαν οδηγοί αυτοκινήτων. Ένα όχημα που μπορεί να αναπτύξει ταχύτητες 30-60 χιλ./ώρα δεν έχει λογική να φοράει ρόδες μινιατούρες, μία μικρή πέτρα εάν βρεθεί στο δρόμο φανταστείτε τι θα συμβεί, εδώ τα αγωνιστικά αυτοκίνητα φοράνε μεγαλύτερες και πιο πλατιές ρόδες απ’ τα επιβατικά για να πατάνε καλύτερα στο δρόμο.
Απ’ τη στιγμή που είσαι όρθιος σε ένα πατίνι το κέντρο βάρους είναι ψηλά και είναι πιο εύκολο σε μία στροφή η έναν δύσκολο ελιγμό να πέσεις πχ. εάν κάνει κόντρα μια ‘κλούβα’με ένα χαμηλό αυτοκίνητο σε μία στροφή η ‘κλούβα’ θα φύγει έχει ψηλό κέντρο βάρους ,για αυτό τα αγωνιστικά είναι χαμηλά. Όταν οδηγάτε με το αυτοκίνητο σας και έχετε μπροστά σας ένα πατίνι θα έχετε παρατηρήσει ότι η ρόδα του δεν πηγαίνει ευθεία κάνει δεξιά-αριστερά και δεν ξέρεις πότε θα στρίψει για να το περάσεις.
Εάν πέσει ένα αυτοκίνητο πάνω σε ένα ποδήλατο ο ποδηλάτης μπορεί να σταθεί τυχερός εάν το αυτοκίνητο βρει στο πλάι την ρόδα η τον σκελετό του ποδηλάτου. Όταν ένα αυτοκίνητο πέσει απάνω στο πατίνι τότε τα πράγματα δυσκολεύουν.
Το κακό είναι ότι συναντάς πολλά πατίνια να τρέχουν σε πλατείες και σε πλακόστρωτους δρόμους που κυκλοφορούν πολλοί πεζοί και μικρά παιδιά, κίνδυνος θάνατος…
Τα βράδια αθόρυβα κινούνται στους δρόμους, χωρίς φώτα, φοράνε και σκούρα χρώματα οι οδηγοί τους και παίζουν την ζωή τους κορόνα-γράμματα.
Δεν είμαστε κατά των πατινιών είμαστε υπέρ της ζωής.
Σίγουρα είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι για τα παιδιά μας σε μικρές γειτονιές και σε αλάνες όχι όμως σε κεντρικούς δρόμους, πλατιές, πλακόστρωτα. Μην ξεχνάμε ότι στα λίγα χρόνια που κυκλοφορεί στην Ελλάδα έχουν χάσει την ζωή τους πολλοί άνθρωποι και ανάμεσα τους πολλά παιδιά καθώς και πολλοί σοβαροί τραυματισμοί. Καταλαβαίνω ότι δεν έχει τέλη κυκλοφορίας έχει τέλος όμως η ζωή μας και καλό θα ήταν να την διαφυλάξουμε γι’αυτό τουλάχιστον ας είμαστε προσεκτικοί όλοι μας και ας κοιτάξουμε πέρα απ το οικονομικό την ασφάλεια την δική μας και των παιδιών μας.
Και ας θυμόμαστε πάντοτε ότι η τεχνολογία δεν είναι πάντοτε υπέρ του ανθρώπου αλλά υπέρ των βιομηχανιών.
Ας θυμόμαστε ότι το ποδήλατο ήταν είναι και θα είναι φίλος του παιδιού από τα πρώτα χρόνια της ηλικίας του και γιατί όχι έως τα βαθιά γεράματα!
*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefaloniastatus.gr και σε site της ομογένειας.
