Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr
Σάββατο μεσημέρι, μόλις έχω επιστρέψει κατάκοπη από κουραστικό ταξίδι και για να προμηθευτώ τα απαραίτητα βρέθηκα στην ουρά μιας μεγάλης αλυσίδας τροφίμων..
Δέκατη πέμπτη στη σειρά στα τυροκομικά προϊόντα παρακαλώ, για μισό κιλό φέτα ..
Την ουρά την έχω στην οργή μου, δυσκολεύομαι να ‘παλουκωθώ σε μια μεριά.
Πάω, έρχομαι, μετράω κεφάλια και χρόνο κάνω διαιρέσεις, υπολογίζω την αναμονή και γενικά δεν έχω ησυχία.. πλησιάζω τον πάγκο .
Η πρώτη στη σειρά είχε αδειάσει το μισό κατάστημα ,βάλτε μου και λίγη γραβιέρα παρακαλώ, τρίψτε μου και λίγη παρμεζάνα και μισό κιλό μυζήθρα, και δέκα φέτες τυρί για τοστ..
Έκανε τα ψώνια της εβδομάδας ή του μήνα, δικαίωμά της, αλλά εγώ δεν αντέχω τις ουρές.
Όλο και πιο πολύ πλησίαζα τον πάγκο να δω πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα, κι όλο και αγχωνόμουν με την ουρά που έμεινε απελπιστικά στάσιμη.
“Παρακαλώ κυρία στη σειρά σας…” Ήταν η πέμπτη στη σειρά και φοβόταν μήπως τη χάσει εξαιτίας μου.
“Καλή μου κυρία δεν προτίθεμαι να παραβιάσω την αναθεματισμένη την ουρά αλλά και να το ήθελα με 14 άτομα μπροστά μου κομματάκι δύσκολο να τους διαφύγω”.
“Για αυτό λοιπόν στη σειρά σας!!!”
Στιφή και κοφτή,από αυτές που με εξιτάρουν.
“Δεν μου λέτε, ‘securità’ της ουράς σας διορίσανε;
Δεν με παρατάτε στην ησυχία μου….Εκεί που ήταν έτοιμο να αρχίσει το γλέντι…
Ηρεμία παιδιά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια… Σάββατο μεσημέρι, τι περιμένεις;
Τι περιμένω;προσδοκώ Ανάσταση νεκρών…
Τι να περιμένω χριστιανέ μου;
Το αυτονόητο..
Να βάλει το μεγάλο αφεντικό έναν υπάλληλο τις ώρες αιχμής και εκείνος να φάει ψωμί και εμείς να γλιτώσουμε από το ρεζιλίκι της ουράς.
Τότε εντελώς ξαφνικά πετάχτηκε το τρίτο βιολί.
“Ετσι είναι αυτά να το ξέρετε και να έρχεστε προετοιμασμένη με υπομονή”.
Πιο πρακτικό το βρίσκω, να πάρω τα χάπια της πίεσης και ένα πτυσσόμενο καρεκλάκι για την ορθοστασία…
Η γραφειοκρατία στο δημόσιο βίο, θεωρείται βασικός παράγοντας ανελευθερίας και απαξίωσης του ανθρώπου.
Ζει και βασιλεύει στα γρανάζια της κρατικής μηχανής και σε κάνει να μαρτυράς την ώρα και τη στιγμή που σε φέρνει η ανάγκη σε δημόσια υπηρεσία.
Σου στερεί όλα τα αυτονόητα δικαιώματα,σε ταλαιπωρεί,σε απαξιώνει σε ισοπεδώνει,και σε καθιστά συναισθηματικά και ιδεολογικά προλετάριο κοινώς κλωτσοσκούφι.
Εντελώς αθόρυβα και ανεπαίσθητα στο παιχνίδι μπήκαν όλες οι τράπεζες.
Για να ξετρυπώσεις τα τρία φραγκοδίφραγκα από τη σύνταξή σου, θέλεις μεροκάματο .
Με το χάραμα μπαίνεις με το σούρουπο βγαίνεις…
Αυτές διαθέτουν και καθίσματα για τους μισούς τουλάχιστον.
Πιάνεις θεσούλα και περιμένεις…Εξαντλείς όλα τα θέματα με το διπλανό και τον παραδιπλανό σου, ανταλλάσσεις συνταγές μαγειρικής,τηλέφωνα από γιατρούς, φαρμακοποιούς, φαναρτζήδες κι όταν έρθει η σειρά σου σχεδόν ξενερώνεις που σου χάλασε την παρέα πάνω στο καλύτερο..
Εσχάτως οι ουρές μεσουρανούν στις αλυσίδες τροφίμων, ειδικά στους πάγκους με τα τυριά , τα αλλαντικά, και τα κρεοπωλεία…
Τονίζω το εσχάτως όχι γιατί είναι καινούργιο φαινόμενο αλλά γιατί είναι ιδιαίτερες οι συνθήκες. Σήμερα με την ακρίβεια και τις τιμές στο θεό, τους καταθέτουμε τον ιδρώτα μας, θησαυρίζουν από τα κέρδη και την αισχροκέρδεια και σαν να μη φτάνει,που ροκανίζουν και την τελευταία δεκάρα από την τσέπη μας, ροκανίζουν και το χρόνο και τη ζωή μας.
Άλλοτε τρέχουμε αλλόφρονες με το καλάθι του νοικοκυριού στο χέρι και άλλοτε μας στήνουν με τις ώρες στις ουρές της ντροπής και της κατάντιας..
Το αξιοπερίεργο είναι,ότι οι άνθρωποι γίναμε τόσο διαχειρίσιμοι,τόσο εύκαμπτοι, που ο καθένας εξαντλεί την αγανάκτησή του στο διπλανό του, και ποτέ στον προταίτιο αυτής της κατάντιας.
Με τη φλυαρία μου,ο χρόνος πέρασε…Μισή ώρα αναμονής και φτάσαμε αισίως στο οκτώ και δεν βλέπω φως στο τούνελ…
Ξαναπλησιάζω και ελέγχω τον πάγκο και μετά απότομα κάνω στροφή…
“Πού πάτε;”
Με ρωτάει ο μπροστινός μου. Αδιάκριτη ερώτηση αλλά αφού στην αναμονή γίναμε καρντάσια…
“Στο σπίτι μου “του απαντάω, “στη διαδρομή θα αγοράσω δύο κιλά γάλα και μετά θα πήξω το τυρί μόνη μου.” Γούρλωσε τα μάτια και μετά αστειεύτηκε ….βλάχα;;;
” Οχι βλάχα, βλαχάρα με πατέντα, αλλά αν σου πω, πώς τους λένε στη γλώσσα μας αυτούς, που περιμένουν ώρες στις ουρές αδιαμαρτύρητα, το βλαχάρα φαντάζει τίτλος τιμής μπροστά του….”
Καλημέρα!!!
Λιάνα Πουρνάρα
Εκπαιδευτικός
