Σχεδόν άπαντες γίναμε μάρτυρες του μεταμοντέρνου υπερθεάματος της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ήταν σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό η λογική της αποδόμησης, της ναρκισσιστικής πολυ-διαφορετικότητας και της σκόπιμης διονυσιακού τύπου παρδαλότητας που, δίχως χρονοτριβή, προκάλεσε τη αυτονόητη συντηρητική αντίδραση πολλών εξ υμών.
Είναι αλήθεια πως ολόκληρος ο πλανήτης απορρόφησε το ανορχήστρωτο – συντονισμένο της κυρίαρχης κουλτούρας της παγκόσμιας ελίτ, η οποία κατάφερε σε λίγες ώρες να βάλει στο μπλέντερ του μαγικού θεάματος τον χώρο, την ιστορία, την τέχνη, τη Βαστίλη, το imagine, τον brandname καπιταλισμό, την trendy στάση του SnoopDogg, την χορευτική πολυδιάσπαση διασκορπισμένων events, το κιτς, το παρκούρ, την διαφορετικότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, τους παλαιστίνιους και την LadyGaga, μεταξύ πολλών άλλων. Υπό ασταμάτητη βροχή παρέλασαν και οι εθνικές ομάδες, όμως εκείνο που επικράτησε ήταν αυτή η φασματική διάχυτη υπερπαραγωγή του επιβαλλόμενου κοσμοειδώλου της πολυδιάσπασης μιας ελίτ που έχει αποφασίσει «Πώς θέλει να είμαστε».
«Πώς θέλει να είμαστε» ή «πώς πραγματικά είμαστε τελικά;».Ιδού η απορία! Αρκεί μια βραδινή περατζάδα στο λιμάνι του Αργοστολίου τις μέρες αυτές του τουριστικού οργασμού για να αντιληφθούμε το αυτονόητο, ότι «ήδη είμαστε». Έπρεπε να το δούμε στις οθόνες ως γενικευμένο διαπλανητικό υπερθέαμα για να αποκτήσουμε μια γενική εικόνα ενός κοσμοειδώλου, όπου μέσα του ήδη ζούμε.
Για του λόγου το αληθές ο βραδινός περίπατος ήταν διασαφηνιστικός της πολιτισμικής πολύ-παρδαλότητας, όσων υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας. Οι τουρίστες διαφόρων εθνοτήτων να περπατάνε – παρελαύνουν δίπλα στους κοκοφοίνικες, σύμβολο του παγκόσμιου μεταμοντέρνου, χλιδάτα αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα σε σακαράκες ντόπιων κατοίκων, πηγαδάκια όρθιων ντόπιων – μεταναστών εργατών και τραπεζοκαθίσματα ατοπικής γαστρονομίας, φυλές ρομά, trendy στυλάτοι έφηβοι και ηλικιωμένοι σε μόνιμη κίνηση. Ποτ πουρί ηλεκτρονικής μουσικής ως υπόβαθρο εκπέμπει από σημεία-μπαρ ή σε εκκωφαντική δορυφορική περιφορά τροχοφόρων. Πολυτελή ενοικιαζόμενα αρχιτεκτονικού στυλ απεδαφοποιημένου – παγκόσμιου – ατοπικού υψώνονται δίπλα σε σπίτια κατοίκων. Αυτά και πολλά άλλα πολύχρωμα, αλλοπρόσαλλα και αταίριαστα. Τα παλιά αφηγήματα, η εκκλησία, το εργατικό κέντρο στη σκιά, όσο το προβαλλόμενο μεταμοντέρνο φως πέφτει λίγο πιο δίπλα.
Μας πείραξε μόνο όταν το είδαμε στην οθόνη…
Πάνος Σταθάτος
Προ ολίγων ημερών επέστρεψα από διακοπές στην Κεφαλονιά και είμαι σε θέση να διαψεύσω τα γραφόμενά σας. Πουθενά στο Αργοστόλι δεν υπάρχουν αυτά τα οποία γράφετε. Απορώ πού τα συναντήσατε. Η πραγματικότητα: κόσμος πολύς, ναι, αλλά άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων, απόλυτα φυσιλογικοί και καθημερινοί.
Σεβασμός προς στην αλήθεια!