Παλαιότερη φωτογραφία της Λάσσης.

Ντρέπομαι σε καθημερινή βάση όταν οδηγώ με το αυτοκίνητό μου τον τουριστικό δρόμο της Λάσσης. Απεγνωσμένοι τουρίστες, παιδάκια με ζωγραφισμένη την απορία στα πρόσωπά τους, θυμωμένοι ηλικιωμένοι και όλοι γενικά οι επισκέπτες μας στέκονται στις αρχές των διαβάσεων πεζών και κοιτούν τα αυτοκίνητα να περνούν από μπροστά τους ανερυθρίαστα… Στις ελάχιστες φορές που κάποιο όχημα σταματάει για να περάσουν, κοιτάζω τις πινακίδες και βλέπω ότι είναι από τη Βουλγαρία, την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Ρουμανία, τη Σερβία και φυσικά απ’ τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.

Με λίγα λόγια όλα τα Βαλκάνια και όλη η Ευρώπη σταματούν στις διαβάσεις πεζών με εξαίρεση τους Έλληνες!!

Κάθε φορά που σταματάω σε μία διάβαση, οι πεζοί επισκέπτες μας με κοιτούν με ανακούφιση και μου κάνουν το σήμα της νίκης με τα χέρια τους! Ειλικρινά ντρέπομαι αφάνταστα αυτούς τους ανθρώπους… Αφήστε δε που μερικές φορές κινδυνεύουν, επειδή σταμάτησα να περάσουν, λόγω του ότι ένα μηχανάκι από πίσω μου μπορεί να προσπεράσει με χίλια ή ο οδηγός του απέναντι ρεύματος δεν κάνει το ίδιο…

Αυτή η εικόνα δεν τιμά κανέναν, δυσφημεί τον τόπο μας διεθνώς και θέτει ανθρώπους που δε γνωρίζουν την “τοπική κουλτούρα” σε κίνδυνο. Ο Δήμος δε διαγράμμισε το δρόμο για να τον θαυμάζουμε, αλλά για να πατάμε, κάθε φορά που βλέπουμε σε μία διάβαση έναν πεζό που επιθυμεί να περάσει απέναντι, εκείνο το μαγικό ποδόπληκτρο που λέγεται φρένο! Ας αφήσουμε την ερωτική μας σχέση με το γκάζι, κι ας κάνουμε περισσότερη παρέα με το φρένο. Το έχουν ανάγκη άλλωστε οι δρόμοι μας όπου σε ετήσια βάση χάνουμε ένα χωριό ανθρώπων… Χρειάζεται περισσότερη άμυνα στην οδήγηση και λιγότερη επίθεση. Είναι στοιχειώδης λογική. Είναι ασφάλεια. Είναι πολιτισμός.

Γιάννης Βαρούχας