Εικόνα: Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση στην πλατεία Βαλλιάνου
Inkefalonia.gr, © Neil Jackson

Το απόγευμα του Σαββάτου, 6 Σεπτεμβρίου, το Αργοστόλι έγινε τόπος μνήμης και διεκδίκησης. Η πορεία που πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της πόλης είχε ως αφετηρία το κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων από την τραγωδία στα Τέμπη, με βασικό σύνθημα τη λέξη Δικαιοσύνη. Ένα αίτημα που δεν ανήκει αποκλειστικά στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά διατρέχει οριζόντια μια κοινωνία που νιώθει πως χάνει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς και τον δημόσιο λόγο.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες στιγμές δημόσιας διαμαρτυρίας, οι φωνές συνδέθηκαν και με άλλα επίκαιρα και βαθιά φορτισμένα ζητήματα. Στη συγκεκριμένη πορεία, εκφράστηκε και έντονη διαμαρτυρία για τα συνεχιζόμενα γεγονότα στη Γάζα, με συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης και την παρουσία της παλαιστινιακής σημαίας, ως συμβολική ένδειξη αλληλεγγύης προς αμάχους και θύματα πολέμου.

Καθώς η πορεία περνούσε από το λιθόστρωτο του Αργοστολίου, ένα ζευγάρι Ισραηλινών επισκεπτών φάνηκε να ενοχλείται από τα συνθήματα και τα σύμβολα, αντιδρώντας με τρόπο που προκάλεσε ένταση. Η κατάσταση κινδύνεψε να εκτραπεί, με την ένταση να κλιμακώνεται προσωρινά, όμως – ευτυχώς – επικράτησε η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα, και αποφεύχθηκε η φυσική σύγκρουση.

Το περιστατικό αυτό, αν και φαινομενικά μεμονωμένο, εγγράφεται σε ένα ευρύτερο κλίμα διεθνούς και εσωτερικής πολώσεως. Πανελλαδικά, έχουν σημειωθεί παρόμοιες στιγμές έντασης, καθώς ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει μεταφέρει τους απόηχούς του και στον δημόσιο χώρο της Ελλάδας, συχνά με συναισθηματικά φορτισμένες ή ιδεολογικά έντονες εκφράσεις.

Το ερώτημα που αναδύεται δεν είναι απλώς ποιος έχει δίκιο, αλλά πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε ως πολίτες σε έναν κόσμο βαθιά αλληλοεξαρτώμενο.

Ας μην ξεχνούμε πως και οι δύο πλευρές εκείνου του σύντομου επεισοδίου — οι διαδηλωτές που ζητούν δικαιοσύνη για τα Τέμπη και καταδικάζουν τις απώλειες αμάχων στη Γάζα, αλλά και οι επισκέπτες που μπορεί να βιώνουν την ισραηλινή πραγματικότητα με δικό τους πόνο ή φόβο — είναι, στο τέλος, άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν κρατούν στα χέρια τους τα όπλα, ούτε λαμβάνουν αποφάσεις στα υπουργικά συμβούλια ή τα στρατιωτικά επιτελεία. Άνθρωποι που ίσως έχουν περισσότερα να τους ενώνουν, την ανάγκη για ειρήνη, δικαιοσύνη, αλήθεια, παρά να τους χωρίζουν.

Λέγεται συχνά ότι στον πόλεμο το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Στις μέρες μας, όπου οι εικόνες και τα συναισθήματα ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τη λογική, οι κοινωνίες κινδυνεύουν να διχαστούν όχι από την αλήθεια, αλλά από θραύσματα της. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση δεν πρέπει να γίνεται εργαλείο πόλωσης· ούτε να στοχοποιεί ανθρώπους με βάση την εθνικότητα ή την ταυτότητά τους.

*Τα αναφερόμενα γεγονότα μας μεταφέρθηκαν από αναγνώστρια της στήλης που μετείχε στην πορεία και ήταν παρούσα σε όσα μας μετέφερε.