Σε ένα ευήλιο μεγαλοαστικό σαλόνι στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Μια Ελλάδα μεταπολεμική που ταλανίστηκε και σφαδάζει αλλά είναι ακόμη εδώ. Πανταχού παρούσα.

Οι ήρωες βιώνουν συγκρούσεις, και με τους άλλους και με τους εαυτούς τους. – έντονες οι αναφορές στον Ζαν Πωλ Σαρτρ που επέμενε ότι η κόλαση είναι οι άλλοι..-Οι προβληματισμοί δεν είναι αυστηρά προσωπικοί, έχουν και πολιτικές προεκτάσεις. Στο φόντο μια μεταμοντέρνα ταπετσαρία, επιμένει να μας θυμίζει – πολλές φορές με βασανιστικό τρόπο – ότι η Ελλάδα πρέπει να βγεί από το κουκούλι, πρέπει επιτέλους να ενηλικιωθεί, κι ας κουβαλάει κατοχικά κατάλοιπα και σύνδρομα ιδεολογικής αγκύλωσης, προσκόλλησης σε ένα παρελθόν που την κρατά αιχμάλωτη.

Οι ήρωες επί σκηνής πάνε και έρχονται, ανεβοκατεβαίνουν σκάλες στο νεοκλασσικό της οδού Αστυδάμαντος – φτάνουν κάποτε στον προορισμό τους ή σαν άλλοι Τάνταλοι υπομένουν καρτερικά ένα καλύτερο αύριο και ένα μαρτύριο που κατατρώγει το παρόν τους. Απιστίες, πάθη, ερωτικά τρίγωνα και ένα έρχεται να μας θυμίσει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν κάποια πράγματα μένουν ίδια. Η περιστρεφόμενη σκηνή σχολιάζει το χρεωκοπημένο αξιακό σύστημα που επωμίστηκαν οι ήρωες αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να οικειοποιηθούν . Γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου τους κατατρέχει ένας ψευδεπίγραφος κομφορμισμός που τους ρουφάει το μεδούλι, κατατρώγει τα σωθικά και στο τέλος σαν ηθικολάγνος  οδοστρωτήρας τσακίζει συνειδήσεις. Αυτές που κάποτε είχαν.

Στις συντρίμμια της διώροφης σκάλας του νεοκλασικού στο Παγκράτι τρίζουν θεμέλια, ακούγονται φωνές και γέλια – υποβόσκει μια αιματοβαμμένη εσωτερική ειρωνεία σε μια οικογένεια – η άλλη Ελλάδα.. που συνάπτει επιγαμίες συνυφασμένες με εν στενή και εν ευρεία εννοία συμφέροντα.

Το διώροφο της οδού Αστυδάμαντος φιλοξενείται στην σκηνή REX «Μαρίκα Κοτοπούλη» στο Εθνικό Θέατρο από 23.10.2020 έως 10.1.2021. Το φωτίζει  ένα φεγγάρι από χαρτί.

Άννα Καραπέτσα