8 ΜΑΡΤΗ 2021
Με τις γροθιές μας υψωμένες, όπως η Ιστορία των εργατριών του Σικάγο ορίζει.

Έναν χρόνο μετά την πρώτη εφαρμογή του γενικού lock down μιας ολόκληρης κοινωνίας, η Γιορτή της Γυναίκας σημαίνει πολύ περισσότερα από την επετειακή υπόμνηση των αγώνων των εργατριών του Σικάγο στα 1857. Ανάμεσα στις δύο λέξεις του συνθήματος που εκείνες πρώτες φώναξαν, «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», το ψωμί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί, όλο και πιο δύσκολο να φτάσει για όλη την οικογένεια, όλο και πιο δύσκολο να κρατήσει για ολόκληρο τον μήνα. Όσο για τα «τριαντάφυλλα», φαίνεται να χρησιμοποιούνται σαν την επίσημη δικαιολογία, που πίσω της κρύβεται όλος ο άνισος αγώνας κάθε γυναίκας απέναντι στην εργασιακή εκμετάλλευση, την ενδοοικογενειακή βία, τον αγώνα για την κάλυψη όλων των υλικών και ψυχολογικών αναγκών των αδύναμων μελών της οικογένειας, παιδιών, γερόντων, αναπήρων. Σαν αυτά τα τριαντάφυλλα, να έχουν περισσότερα αγκάθια από ότι πέταλα, τόσα όσες είναι και οι δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει η σύγχρονη γυναίκα.
Έναν χρόνο μέσα στη δύνη της πανδημίας και έντεκα χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, με τα μνημόνια που σφραγίζουν τη ζωή μας, αποκαλύπτεται πια με τον πιο σαφή τρόπο, ότι η σημερινή «γιορτή» αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των εργατικών και κοινωνικών αγώνων της εποχής μας, αγώνων που αφορούν τόσο τους άνδρες, όσο και τις γυναίκες.
Σε συνθήκες πλήρους απορρύθμισης της εργασίας, με απόλυτη απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, οι γυναίκες είναι οι πρώτες που βρίσκονται άνεργες. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, για το 2019, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών για τις ηλικίες από 20 έως 64 ετών ήταν στο 51%, δηλαδή μόνο η μία στις δύο γυναίκες είχαν κάποια απασχόληση. Συγχρόνως είναι και οι τελευταίες που ξαναβρίσκουν δουλειά, έχοντας περάσει μήνες ή χρόνια σε ανεργία, με το ποσοστό των χρονίως ανέργων να είναι κοντά στο 62%.
Στην εποχή της ραγδαίας αύξησης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, οι γυναίκες είναι εκείνες που τραβάνε το άρμα με την ανασφάλιστη εργασία, με την καταστρατήγηση κάθε συμφωνημένου ωραρίου, με την εκβιαστική παραίτηση από κάθε πρόνοια προστασίας της μητρότητας, τις άδειες, τα επιδόματα τέκνων, λοχείας κτλ. Από τη μια μεριά έχουμε τις ευρωπαϊκές και τις ελληνικές κυβερνήσεις να υπερθεματίζουν για την προστασία της μητρότητας, ενώ από την άλλη βλέπουμε επιχειρήσεις να αποφεύγουν την πρόσληψη νέων γυναικών ή να τις δεσμεύουν με ιδιωτικά συμφωνητικά που απαγορεύουν μια μελλοντική τους εγκυμοσύνη. Νέες μητέρες υφίστανται εκδικητικές συμπεριφορές για να μην διεκδικήσουν άδειες λοχείας ή επιδόματα τέκνων, ενώ έχουν ήδη περάσει σχεδόν τρία χρόνια που νομιμοποιήθηκε, μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου η απόλυση εγκύων εργαζομένων.
Σε αυτές τις συνθήκες απορρύθμισης των όρων εργασίας, ο βαθμός εξάρτησης των γυναικών δημιουργεί τις ιδανικότερες συνθήκες για τη σιωπή τους απέναντι σε κάθε μορφή βίας, με κυρίαρχη την ενδοοικογενειακή, που στις συνθήκες υποχρεωτικού εγκλεισμού του τελευταίου έτους, φαίνεται να αυξάνει κατακόρυφα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία από τον Οκτώβριο του 2019 και για ένα έτος, το 85% των γυναικών που κατήγγειλαν ότι υπέστησαν κάποια μορφή βίας, αναφέρονταν στην ενδοοικογενειακή βία.
Με τη λέξη «κανονικότητα» που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, περιγράφεται ένα περιβάλλον αυξανόμενης εργοδοτικής αυθαιρεσίας, καταστολής των κοινωνικών κινημάτων και εντατικοποίησης της αποσάθρωσης κάθε κοινωνικής δομής και θεσμού, όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το Ασφαλιστικό/Συνταξιοδοτικό Σύστημα, η Δημόσια Εκπαίδευση, οι προνοιακές δομές για νήπια, ΑμΕΑ ή υπερήλικες. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όχι μόνο καλούμαστε να ζήσουμε, αλλά χρεωνόμαστε και την αποτυχία μιας ολόκληρης πολιτικής, που κρύβεται πίσω από το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης». Αυτής της ευθύνης που ειδικά οι γυναίκες τη βιώνουμε κάθε μέρα προσπαθώντας να καλύψουμε τα κενά που αφήνει ο συστηματικός περιορισμός του πεδίου της κρατικής ευθύνης.
Εμείς είμαστε η άνεργη γυναίκα, η μονογονεϊκή οικογένεια δίχως υποστήριξη, η γυναίκα που νοσεί δίχως να βρίσκει περίθαλψη, η γυναίκα που μπαίνει στην τρίτη ηλικία δίχως σύνταξη, η μετανάστρια που παλεύει να επιβιώσει, η φοιτήτρια που δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της, η γυναίκα που σπούδασε και δεν μπορεί να ασκήσει την επιστήμη της. Όλες εμείς, σήμερα γιορτάζουμε την Ημέρα της εργαζόμενης γυναίκας,
«Σπάμε τις Αλυσίδες της Σιωπής, της Εκμετάλλευσης, της Ανισοτιμίας»,
με τις γροθιές μας υψωμένες, όπως η Ιστορία των εργατριών του Σικάγο ορίζει.
ΛΑΣΥ Ιονίων Νήσων
εκ της ΔΑΣ ΟΤΑ
ΜΗΝΥΜΑ
Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων || Ρόδης Κράτσα – Τσαγκαροπούλου
για την 8η Μαρτίου,
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Την Ημέρα αυτή τιμάμε τις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο για τους αγώνες που έδωσαν, που ακόμη δίνουν υπέρ των δικαιωμάτων τους, και θαυμάζουμε τα επιτεύγματά τους σε όλους τους χώρους της επιστημονικής, επαγγελματικής και δημόσιας ζωής.
Παρ΄ όλη την πρόοδο σε νομοθετικό και κοινωνικό επίπεδο, οι γυναίκες είναι ακόμη τα συνήθη θύματα όλων των διακρίσεων, τα θύματα της βίας και του εκφοβισμού, όπως οι ίδιες οι γυναίκες με το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους αποκαλύπτουν και στην χώρα μας.
Ήλθε η ώρα της αφύπνισης. Ήλθε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα όλοι και όλες μαζί.
Στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων αναδεικνύουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες των γυναικών, την ανάγκη δέσμευσης της Πολιτείας και της κοινωνίας για να εξασφαλίσουν πραγματικά ισότιμο ρόλο και ίσες ευκαιρίες στις γυναίκες για να ανταποκριθούν στις σύγχρονες πολύπλοκες προκλήσεις και να αναπτύξουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους.

*Η μιμόζα, το σύμβολό μας για την 8η Μαρτίου, είναι δέντρο με ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και ανθεκτικότητα, αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν τις γυναίκες, ενώ ανθίζει νωρίς την άνοιξη και βρίσκεται ευκολα παντού.
Για πρώτη φορά το 1946, δυο ακτιβίστριες Ιταλίδες πρόσφεραν στις γυναίκες αγωνίστριες για τα δικαιώματά τους μικρά κλαδιά μιμόζας, συνήθεια που καθιερώθηκε ευρέως γύρω στο 1990, στην Ιταλία και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.
Η 8 Μάρτη είναι το χαμόγελο των αγωνιζόμενων γυναικών, το θάρρος των καταγγελιών, το κουράγιο των εργαζόμενων, η ελπίδα της κοινής απελευθέρωσης όλων των ανθρώπων
Η 8 Μάρτη είναι ένα χαμογελαστό κορίτσι ανάμεσα στα λευκά κράνη των δυνάμεων καταστολής, στην κοινή αφίσα των φοιτητών Ελλάδας και Τουρκίας. «Έχετε κάθε λόγο να μας φοβάστε και γι αυτό γελάμε μπροστά σας! Σε Ελλάδα και Τουρκία στους ταξικούς αγώνες βαδίζουμε μαζί! Θα νικήσουμε!» έγραφε.
Η 8 Μάρτη είναι η κυρία Κατερίνα «δασκάλα, μάνα, γυναίκα, άνθρωπος» που έβαλε το σώμα της ασπίδα στο σώμα του φοιτητή που έσερναν με μίσος ανάμεικτο με φόβο τα ΜΑΤ.
Η 8 Μάρτη είναι η εικοσάχρονη Αφγανή πρόσφυγας, έγκυος στον όγδοο μήνα, που όταν απορρίφθηκε το αίτημα της για επανένωση με την οικογένειά της στη Γερμανία, έβγαλε έξω από τη σκηνή τα δύο της παιδιά και αυτοπυρπολήθηκε, στο κολαστήριο του Καρά Τεπέ. Έχει όνομα την απόγνωση που γεννά η κρατική αναλγησία απέναντι στο δράμα διαμελισμένων ανθρώπων.
Η 8 Μάρτη είναι οι γυναίκες, το 76% των εργαζόμενων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στην ΕΕ, το 95% των καθαριστών, που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή ενάντια στην πανδημία τη στιγμή που αρκετές υποαμείβονται σε προσωρινή, μερική, επισφαλή απασχόληση. Η κοινωνική ευγνωμοσύνη θέλει να τις παριστάνει με τη γνωστή αφίσα να στέκουν δυναμικά απέναντι στον ιό, ενώ η καπιταλιστική αδηφαγία τις θεωρεί περιττές για να είναι μόνιμες στα δημόσια συστήματα υγείας .
Η 8 Μάρτη είναι η πενηντάχρονη εργάτρια, μητέρα δύο παιδιών, που πέθανε σε επιχείρηση της Κ. Μακεδονίας λόγω ανεπαρκών μέτρων προστασίας από την πανδημία.
Η 8 Μάρτη είναι το θάρρος των καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση που βγαίνουν στο φως και συναντούν το σκοτάδι των κυβερνητικών και πολιτικών ταγών της αστικής εξουσίας. Μιας εξουσίας που με τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό και την αποξένωση από την ανθρώπινη ουσία, γεννά τέρατα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό και στην παιδεία των «αρίστων», που εκτός από το μυαλό θέλουν να εξουσιάζουν και τα σώματα των υπηκόων τους.
Η 8 Μάρτη είναι η Εμπρού Τιμτίκ, η 42χρονη δικηγόρος από την Τουρκία που πέθανε μετά από 238 ημέρες απεργίας πείνας. Οι γυναίκες που σήκωσαν το φέρετρό της, σκεπασμένο από γαρύφαλλα, παρά τα κυνηγητά της αστυνομίας.
Η 8 Μάρτη είναι η Γουένι, οικιακή βοηθός στη Βηρυτό, ανάμεσα σε 250.000 μετανάστες από την Αιθιοπία που δουλεύουν στο Λίβανο με το άθλιο σύστημα της «καφάλα». Μια σύγχρονη μορφή σκλαβιάς όπου ο ξένος εργαζόμενος δεν έχει κανένα δικαίωμα στη ζωή του. Κάθε εβδομάδα δύο εργάτριες αυτοκτονούν ή δολοφονούνται· τώρα ήρθε να προστεθεί, λόγω πανδημίας, το πέταμα στο δρόμο.
Η 8 Μάρτη είναι η Pinar Gultekin, η 27χρονη φοιτήτρια που δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφό της και η Melek που αναγκάστηκε να σκοτώσει για να σώσει τα παιδιά της από την ενδοοικογενειακή βία.
Δεν είναι η 8 Μάρτη λουλούδια και κυβερνητικές παράτες, επικλήσεις και αποφθέγματα ανέραστων υπαλληλίσκων ενός φονικού συστήματος. Είναι η αναζήτηση ξανά και ξανά του νήματος της γυναικείας χειραφέτησης και της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Είναι ο αγώνας ενάντια στο αστικό, καπιταλιστικό κατεστημένο.
Η 8 Μάρτη είναι αναζήτηση του έρωτα για όλη τη ζωή απέναντι στις αποστειρωμένες συμβάσεις. Ζει και τιμάται όπου ορθώνεται αδιάλλακτο μέτωπο ενάντια στην έμφυλη βία, στο σεξισμό, την ασέβεια της γυναικείας προσωπικότητας και κάθε είδους πατριαρχικές επιβιώσεις και πρακτικές.
Στις 8 Μάρτη βγαίνουν πάλι στους δρόμους οι προγιαγιάδες του αγώνα. Οι εργάτριες των υφαντουργείων της Ν. Υόρκης που διαδήλωσαν το 1857 ζητώντας ίση αμοιβή για ίση δουλειά και μείωση του χρόνου εργασίας. Οι εργάτριες που δολοφονήθηκαν στις απεργίες των καπνεργατών (1924-1936). Οι «καπετάνισσες, καβαλάρισσες του θρύλου», το μισό και πλέον δυναμικό κομμάτι της ΕΑΜικής αντίστασης και του ΔΣΕ, που σπάσανε τα δεσμά τους.
Όλες αυτές αναζητούν να πατήσουν ξανά στους ώμους των νέων κοριτσιών και αγοριών και να συνεχίσουν να «χορεύουν πάνω στο φτερό του καρχαρία» χλευάζοντας την αστική υποκρισία και ανασαίνοντας ελεύθερα. Η ανανέωση αυτής της υπόσχεσης είναι η 8 Μάρτη.
Νέο Αριστερό Ρεύμα οργάνωση βάσης Πρέβεζας
συμμετέχει στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Ανακοίνωση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών
Τιμούμε σήμερα, με την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών,τόσο τους αγώνες για την ισότητα και την αξιοπρέπεια των γυναικών, όσο και τη προστασία τους από την εκμετάλλευση και τη βία.
Με την Ημέρα να έχει καθιερωθεί την 8η Μαρτίου ώστε να μας υπενθυμίζει ότι το αυτονόητο της ισότητας των φύλων είναι ένας διαρκής αγώνας, οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα επιβεβαιώνουν τη σπουδαιότητα του εν λόγω μηνύματος.
Η θέση και ο ρόλος της γυναίκας τίθενται στο επίκεντρο μιας υγειονομικής κρίσης που επιδρά καθοριστικά στην οικογενειακή, κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή.
Ζητήματα όπως τα κοινωνικά δικαιώματα, η ενδοοικογενειακή βία και οι συνθήκες επαγγελματικής δραστηριότητας αναδεικνύουν την ισότητα των φύλων σε κεντρική συζήτηση.
Έναν αιώνα μετά, οι αγώνες των γυναικών για χειραφέτηση βρίσκουν τη κοινωνία μας να έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά.
Με τις γυναίκες να συμμετέχουν ενεργά στην επιστήμη, τη πολιτική, την οικονομία και τη κοινωνία η συζήτηση που -πρέπει να- μας αφορά βρίσκεται στην ενδυνάμωση της θεσμικής παρουσίας της Γυναίκας στη δημόσια ζωή.
Παναγής Καππάτος
Βουλευτής Κεφαλονιάς και Ιθάκης
8η Μαρτίου παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Οι διεκδικήσεις των εργατριών της υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857 για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και καλύτερους μισθούς σηματοδότησε την αρχή του διαρκούς αγώνα των Γυναικών παγκοσμίως για ισότιμη συμμετοχή στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή.
Ο αγώνας για την ισότητα των Γυναικών είναι από τις βασικότερες συνιστώσες του ευρύτερου αγώνα κατά των κοινωνικών διακρίσεων.
Αναμφισβήτητα, σε ενάμιση αιώνα έχει σημειωθεί πρόοδος η οποία όμως δεν είναι ίδια σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς συναρτάται με τις κατά τόπους πολιτικές κοινωνικές και θρησκευτικές συνθήκες.
Η Γυναίκα δεν αρκεί να φέρει ποικίλους άτυπους τίτλους αναγνώρισης του ρόλου της αλλά πρέπει να κατοχυρώσει την πλήρη προστασία της μητρότητας, την αποτροπή της έμφυλης βίας, το δικαίωμα στην εργασία, στην κοινωνική συμμετοχή και την καταξίωσή της σε θέσεις ευθύνης.
Ο Δήμος Αργοστολίου, σεβόμενος και τιμώντας το ρόλο, τη δράση και τον καθημερινό αγώνα των γυναικών, προσπαθεί με τις υποστηρικτικές δομές, το Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών, Παιδικούς Σταθμούς, το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι, το Δημοτικό Γηροκομείο, να παρέχει διευκολύνσεις και συμβουλές που θα συμβάλλουν στη βελτίωση των πολλαπλών αναγκών τους.
Ο Δήμαρχος
Θεόφιλος Μιχαλάτος