Έτσι απλά συμβαίνει,
δίχως να το καταλάβεις
μαζεύονται οι λέξεις
και συσσωρεύονται
καμιά φορά έως την ασφυξία.
Και τις ημέρες τις χρονιάρες,
μαζί με περισυλλογή και ενδοσκόπηση,
σε κυριεύει μία βούληση
στα όρια του ψυχαναγκασμού,
να κάνεις μία διαλογή
σ’αυτά τα “πράγματα”,
σ’αυτές τις λέξεις.
Γεμάτο το πατάρι στοιβαγμένα επίθετα
και στη γωνία εκεί στο σκοτεινό το βάθος
λίγα ουσιαστικά, ό,τι απέμεινε από τη λαίλαπα
της φλυαρίας,
η φλυαρία δολοφονεί τα ουσιαστικά…
Λίγα τα ουσιαστικά και καταβεβλημένα
και αποκαμωμένα απ’ τη φρικτή
απώλεια του βάρους τους…
Ίδια κατάσταση και στα συρτάρια.
Εδώ, κυρίως, παραπονεμένα επίθετα
που δεν κρίνονται πλέον χρηστικά…
Πάλι στο βάθος κάποια ουσιαστικά,
ανήμπορα και γερασμένα από την υγρασία της λήθης.
Κι άρχισα το επίπονο καθάρισμα:
Είπα να ξεκινήσω από τα επίθετα, άλλωστε,
μέσα σ’αυτά βιώνω αγωνιωδώς και παιδιόθεν.
Πέταξα πρώτα απ’όλα όσα
δεν φέρουν πια κανένα νόημα
που να εξυπακούεται.
Και εξοβέλισα για αρχή το «λογικός».
Πέταξα μετα βδελυγμίας το «καλλιεργημένος»
συγκεκριμένα αυτό, είχε μια άσχημη αποφορά.
Και όταν μου πέρασαν οι δισταγμοί
πέταγα αβέρτα και με ευκολία: ανιδιοτελής, ακέραιος,
αλτρουιστής, γενναιόδωρος, φερέγγυος, διακριτικός,
Ευγενικός και πάει λέγοντας…
Από τα ουσιαστικά δεν είχα και πολλούς ενδοιασμούς
πέταγα δίχως οίκτο και μετάνοια: δικαιοσύνη, αλληλεγγύη,
Και άλλα ευρέως γνωστά που μοιάζουν με πολυφορεμένα
και κακομεταχειρισμένα ρούχα, ρούχα της «δουλειάς», καταλαβαίνεις…
Και τελευταίο πέταξα με χαρά και χάρη
και ίσως μια ανεπαίσθητη συγκίνηση απ’τα παλιά
αυτή, έτσι συμβαίνει όταν είχες δεθεί
πολύ με κάτι και όχι αναίτια.
Το πέταξε και απελευθερώθηκα.
Το πλέον ταλαιπωρημένο ουσιαστικό: ειλικρίνεια.
Αυτό να φύγει κι απ’τα λεξικά, παρακαλώ…
Δεν είναι εποχές για να παραμυθιάζονται οι νέοι
και κυρίως τα παιδιά…
Αυτό να φύγει, τώρα, από τα λεξικά…
Θα συμφωνείς, νομίζω.

Δ.Γ.Ραυτόπουλος,
Ετερόκλητα Σημεία Στίξης – 2 –