Γιορτάζανε χαρμόσυνες ημέρες
με την παλιά λατέρνα της πλατείας
Παντού πρωτοστατούσαν με βεγγέρες

Πλανόδιοι μουσικοί της Ενετίας
καλύπτανε το πλούσιο ρεπερτόριο
καντάδων μιας χρυσής δεκαετίας

Τενόροι μίμοι σε σολφέζ στεντόρειο
το μόχθο ξεγελούσαν μες στο κέφι
σκυφτοί εργάτες, χρόνια στο φυτώριο

Στο στρόφαλο τ’αχώριστο σεντέφι
ντυμένο με καμέλιες και ζουμπούλια
και τα παιδιά χτυπούσανε το ντέφι

Στα καπηλειά τα γεύματα λουκούλλεια
με κόκκινο κρασί για το στουφάτο
Και τη βραδιά λαμπύριζε η Πούλια

Περάσανε οι καιροί μα φορτουνάτο
εκείνο το κρουστό της μελωδίας
με τα σημάδια τής ζωής γεμάτο…

Η λήθη σε κρεσέντο παρωδίας
διαβρώνει τον πεζόδρομο ονείρων
με παρτιτούρες μουσικής παιδείας

Εμφαίνουν σαν απόηχοι ψιθύρων
με τα καρφιά μπηγμένα στον τροχό της
οι σερενάτες μαραμένων μύρων

Απωθημένα πάνω στο φτωχό της
περπατημένο βήμα στα σοκάκια
σαν θύμηση στο νέο διάδοχό της

©ANASTASIA NEROLI 3/24

Φορτουνάτο=τυχερό
στουφάτο=στιφάδο