Εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνονται συχνές απαξιωτικές αναφορές για τα ελληνικά πανεπιστήμια, τη στιγμή που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, σε γενικές γραμμές λειτουργούν ικανοποιητικά, διαμορφώνουν αποφοίτους σε πλήθος γνωστικών αντικειμένων, των οποίων η αξία αναγνωρίζεται τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς, ενώ καθηγητές, Ιδρύματα και Τμήματα των ΑΕΙ, διαπρέπουν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ίσως ο βασικός λόγος που το Πανεπιστήμιο αφήνεται βορά σε αυτούς που το κατηγορούν είναι πως ένα μέρος της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος κατανοεί τη σημασία του Πανεπιστημίου για την κοινωνική κινητικότητα -συχνά με μία επιφανειακά εργαλειακή προσέγγιση- αλλά όχι την τεράστια σημασία του για την καλή λειτουργία της κοινωνίας και της αναπτυξιακής διαδικασίας.

Για να μιλήσουμε, όμως, για το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος, είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις και τις μεγάλες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.

Να μιλήσουμε για το Πανεπιστήμιο που θέλουμε, μέσα στην κοινωνία και οικονομία που θέλουμε. Να θίξουμε δύσκολα ζητήματα (π.χ. πόσο δημόσιο είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο σήμερα; Γιατί έχει επικρατήσει ένας άκρατος ατομισμός ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς;) για να βελτιώσουμε ακόμη περισσότερο την ποιότητα των σπουδών και της έρευνας που προσφέρει το Πανεπιστήμιο ώστε να ανταποκρίνεται πληρέστερα στις ανάγκες της κοινωνίας και οικονομίας και να εξασφαλίζει ποιοτικές συνθήκες εργασίας.

Έτσι, θα ξανακερδίσουμε την κοινωνία, και πρώτα απ’ όλα τους συναδέλφους μας πανεπιστημιακούς και τις φοιτήτριες και τους φοιτητές μας.

* Κείμενο εργασίας του

Λόη Λαμπριανίδη, Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας, πρ. Γενικού Γραμματέα Ιδιωτικών Επενδύσεων, Υπουργείο Οικονομίας & Ανάπτυξης