Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών σήμερα( προτιμώ το ” δάσκαλος “).

Μια ευχή σε όλους- όλες τους / τις συναδέλφους: να μην ξεχνάμε ποτέ ότι κάποτε υπήρξαμε στη θέση των μαθητών μας.

Είναι ευχή κι ας ακούγεται ως προτροπή ή συμβουλή. Γιατί, αν ισχύει, σημαίνει πως έχουμε γεμάτα την ψυχή μας και το πνεύμα μας με αγάπη για το παιδί,για το σχολειό. Και η αγάπη είναι η καλύτερη ευχή, γιατί σημαίνει προσφορά, αμοιβαιότητα, κατανόηση, γενναιοδωρία,επιείκεια, υπομονή, ταπεινότητα. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον καλό δάσκαλο.

Μην ξεχνάμε, λοιπόν, πως κάποτε ήμασταν μαθητές. Έτσι θα καταλάβουμε το τρέμουλο στα χεράκια του μαθητή όταν γράφει διαγώνισμα, το κοκκίνισμα στα μαγουλάκια της μαθήτριας που δεν έχει κάνει την εργασία της° τα ξεφωνητά τους όταν τους λέμε ότι θα πάνε εκδρομή, τη λαχτάρα τους για αποδοχή, την αμηχανία τους όταν θα πρέπει να πουν ένα ποίημα σε κοινό μπροστά° τους πρώτους γλυκούς εφηβικούς τους έρωτες, τα κρυφογελάκια και τις αταξίες τους, τα χαραγμένα αρχικά τους στα θρανία, τα μηνύματα που ανταλλάσσουν πάνω στα βιβλία τους° θα καταλάβουμε πώς χτυπά δυνατά η καρδιά τους όταν τα μαλώνουμε, πώς πλήττουν όταν προσπαθούμε να βάλουμε στο μυαλό τους έννοιες σύνθετες κι έξω είναι άνοιξη ° όταν μας κοιτάζουν με μάτια καθαρά και περιμένουν να κλείσουμε το βιβλίο, όχι για να χάσουν μάθημα, αλλά για να πιάσουμε κουβέντα για όσα τα απασχολούν.

Και πόσο γλυκά μάς εμπιστεύονται, πόσο γενναιόδωρα μας χαρίζουν κάθε μέρα κομμάτια από την πολύτιμη και δροσερή και πανέμορφη νιότη τους…

Σοφία Νεοφύτου