Στη φωτογραφία του άρθρου βλέπουμε : «Το Πέρασμα 43» Σ. Αράβου 2020. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ακρυλικό σε καμβά 0.40 Χ 0.30 μ
Η σημερινή κουβέντα έχει το λόγο της. Αφορμή στάθηκε, μια ιστορία «κοινωνικής ευαισθησίας» που άκουσα να διαδραματίζεται σε σπίτι κοινών γνωστών. Άτομο ηλικιωμένο και ανήμπορο περιήλθε στα χέρια πρόθυμων συγγενών. Τεκμηριωμένα «ανθρωπιστές» το πρόθυμο ζευγάρι των συγγενών, διότι παράλληλα είχαν αναλάβει επίσης συγγενικό άτομο ΑΜΕΑ, άτομο με σωματική υστέρηση και χωρίς πατρική οικογένεια. Είναι όμως όντως ανθρωπιστικές κινήσεις οι ανωτέρω, όταν το ηλικιωμένο άτομο έχει παχυλή σύνταξη και το άτομο ΑΜΕΑ, είναι κληρονόμος μεγάλης περιουσίας; Και γιατί προθυμοποιήθηκε το συγκεκριμένο ζευγάρι να φέρει εις πέρας τις «θεάρεστες» αυτές πράξεις και όχι κάποια άλλα μέλη της οικογένειας;
Δεν χρησιμοποιώ το πιο πάνω παράδειγμα για να κρίνω το ζευγάρι που ανέφερα, είναι προφανείς οι λόγοι που το κάνουν και έχουν κάθε δικαίωμα, εφόσον συναινούν οι υπόλοιποι συγγενείς. Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι «πρόθυμοι» και παρασάγγας «ευαίσθητοι», απομονώνουν ηλικιωμένους και σωματικά ή ψυχικά υστερημένους ανθρώπους, προκειμένου να καρπωθούν τα εισοδήματα και τις περιουσίες τους; Όταν δε, παράλληλα, δεν τους παρέχουν την περίθαλψη που χρειάζονται, προκειμένου να ξοδέψουν το ελάχιστο δυνατό, για να ωφεληθούν προσωπικά, από τα εναπομείναντα εισοδήματα και την περιουσία των αδύναμων ανθρώπων;
Η Ελλάδα δυστυχώς αποτελεί αρνητικό παράδειγμα Κοινωνικού Κράτους. Η οικογένεια σε πολύ μεγάλο ποσοστό, αναλαμβάνει την αυτοδιαχείριση πόρων και φροντίδας των ευάλωτων ομάδων, όπως αυτές που προαναφέρθηκαν. Είναι άπειρες οι δικαστικές διαμάχες παραβίασης του οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου, όπως και των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη χώρα μας, ίσως και αλλού, λεπτομέρειες δεν γνωρίζω, νομικός δεν είμαι!
Τι περιμένει για να καταλάβει αυτή η χώρα και οι πολίτες της, όλοι εμείς οι Έλληνες δηλαδή, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει προς την κατεύθυνση αυτού του έρημου Κοινωνικού Κράτους που χωλαίνει και ασθμαίνει; Μη μας ζητήσουν φορολόγηση για τα κοινά, δεν ξαναψηφίζουμε πολιτικό χώρο που το ζητάει, ούτε με σφαίρες! Οι άσσοι της αυτοδιαχείρισης οικονομικών πόρων, οι άπιστοι Θωμάδες όλων των πολιτικών ανεξαιρέτως, εμείς οι Έλληνες αυτοπροσώπως!
Η Κοινωνική Ψυχολογία έχει απαντήσεις επί του θέματος!
Επιλέγω δύο τυχαίες αναφορές, του χώρου της Ψυχικής Υγείας και της έννοιας της Αλληλεγγύης και του Αλτρουισμού!
Όταν στις αρχές του 20ου αιώνα 1900-1958 (άκου από πότε!), η Γαλλία ζήτησε κάποιες περιοχές της ενδοχώρας να φιλοξενήσουν ψυχικά ασθενείς στα σπίτια τους, αυτό έγινε δεκτό μόνο από κάποια συγκεκριμένη περιοχή. Αποβιομηχανοποιημένη και αγροτική ζώνη 450 οικογενειών, δέκα-δεκαπέντε κοινότητες δηλαδή, ανέλαβαν το συγκεκριμένο έργο της Οικογενειακής Αποικίας. Όπως αποδείχτηκεσε κοινωνιοψυχολογική έρευνα με τετραετή προσωπική συμμετοχή της D.Jodelet γύρω στο 1991, ποτέ δεν πρόσφεραν πραγματική στοργή στους ψυχικά ασθενείς, πάντα τους είχαν σε απόσταση από την οικογένεια, με εξαίρεση ένα 10% των κοινοτήτων. Πάντα ζούσαν με το φόβο τής ταύτισης με τους «τρελούς». Όλες οι γύρω περιοχές, θεωρούσαν τους κατοίκους τής συγκεκριμένης ζώνης ως φιλάργυρους και οι ίδιοι άλλωστε παραδέχθηκαν ότι το έκαναν για την οικονομική ανταποδοτικότητα.
Ως προς την Αλληλεγγύη και τον Αλτρουισμό, η έρευνα στην Κοινωνική Ψυχολογία (Φ. Κοκκινάκη, 2006) έχει αποδείξει ότι είναι δύο ειδών : βοηθάμε τους άλλους, είτε γιατί πραγματικά έχουμε ενσυναίσθηση του δράματος που βιώνει ο συνάνθρωπός μας, είτε για να βρούμε την ησυχία μας από πιθανές οχλήσεις που μας δημιουργεί η όλη κατάσταση. Τέλος υπάρχει ο ψευδής και συγκαλυμμένος αλτρουισμός, που κρύβει ιδιοτέλεια και συμφέρον.
Αφού η επιστήμη τα γνωρίζει γιατί η πολιτεία δεν νομοθετεί; Δεν ξέρουμε ότι περιβαλλόμαστε από φιλάργυρα «αρπακτικά», έτοιμα να αναλάβουν ρόλους, με μάσκες φιλανθρωπίας και δακρύβρεχτης αλληλεγγύης;
Οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, όχι μόνο αυτές που αναφέρθηκαν, έχουν ανάγκη ενός πραγματικά ανθρωπιστικού Κοινωνικού Κράτους, που υποβαθμίζουμε συστηματικά την αξία του στην Ελλάδα!
Όταν υπάρχουν συνεχείς ενδοοικογενειακές και κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ των πολιτών, η επικαιροποίηση των Νόμων οφείλει να είναι προ των Πυλών!