(Εικόνα άρθρου από την ταινία «Το Μεγάλο Φαγοπότι»)
Η “Συμφωνική” του Τραπεζοκαθίσματος και “ο Μπιντές” του Χάκκα
Των υπερβολών μας ήλιε νοητέ! Μέρος 1ο. Είναι βέβαιο, αν ζούσε σήμερα ο Μάριος Χάκκας, ο συγγραφέας του μικρού, αλλά μεγάλου έργου «ο Μπιντές και άλλες ιστορίες», δεν θα άκουγε να κελαρύζουν πια οι μπιντέδες της Αθήνας.
Όσοι γεννήθηκαν ή απλά έζησαν στην Αθήνα των αρχών της αντιπαροχής, 1960 και μετά, σίγουρα θυμούνται το απαραίτητο «αξεσουάρ» της μοντέρνας τουαλέτας. Όλη η Αθήνα ημικαθισμένη, έκανε την τοπική υγιεινή της στο κάθετο συντριβανάκι τού μπιντέ.
Ο Χάκκας, ανάνηψε του USSR Αριστερισμού και άκουσε στα αυτιά του, τη «συμφωνική» του μαζικού μπιντέ -κελαρύσματος στο κλεινόν άστυ. Μοιρολογεί την ατυχία τού βιοπαλαιστή, «μια ζωή για ένα σπίτι». Χτίζει-γκρεμίζει ακατάπαυστα η Αθήνα της αστυφιλίας, φυτεύει μπιντέδες της άβολης υγιεινής, για να τους καταργήσει στη συνέχεια. Κλαίει ο συγγραφέας για την κατάθεση ζωής – σε τούβλα – του εργαζόμενου! Περιγράφει τον τσιμεντένιο στόχο ζωής, στολισμένο με τον μεσοαστικό μπιντέ, γιατί οι παρακατιανοί έβγαιναν για την ανάγκη τους, στα αυτοσχέδια σπιτάκια της αυλής.
Αν ζούσε σήμερα ο Χάκκας (1931-1972), θα άκουγε άλλες «Συμφωνίες» να τραγουδούν στα αυτιά του, εκτός από την Υπερβολή σε λα μείζονα του Εργολαβέν, κατά τον Σοπέν. Θα άκουγε το σούρσιμο του άπειρου τραπεζοκαθίσματος, το κροτάλισμα των πιάτων της εστίασης και το χάρτινο τσάκισμα στα ποτήρια του καφέ. «Τρελός» από το συνεχόμενο ψου-ψου της φλυαρίας και e-πληροφορίας. Όλα οριζόντια πια, επικοινωνίαγια να περνά η ώρα, να χαίρεται και η πληροφορία! Η ουσία των πραγμάτων, πόρτα ασφαλείας διπλομανταλωμένη!
«Δουλεύουν οι γυναίκες, ποιος προλαβαίνει να μαγειρέψει;» ο μαζικός αντίλογος.
Να μαγειρέψουμε δεν προλαβαίνουμε, να φτιασιδωθούμε, να τραβήξουμε τη ρυτίδα, να κουβεντιάζουμε την αγχωμένη εξωστρέφεια νυχθημερόν, μια χαρά προλαβαίνουμε, άντρες και γυναίκες με κλάμα για την ανεργία (μηδέ η γράφουσα αναμάρτητη, με λίθον ανά χείρας, αν χρειαστεί, βαλέτω στο κεφάλι μου!).
Και εδώ τελειώνει η ατομική ευθύνη! Γιατί, αφού μας στρίμωξαν να χτίζουμε ακατάπαυστα, στη συνέχεια μας μπουντρούμιασαν στα αντίστοιχα δωμάτια, να υποδεχόμαστε delivery ή να φτιάχνουμε περίτεχνες συνταγές και να στολίζουμε τη μπούκλα!
Στις παλιές ελληνικές ταινίες–φουλ προπαγάνδα υπέρ αντιπαροχής, ο σύζυγος λόγω «αρχαίου» τούβλου κατοικίας, εν δυνάμει απατημένος κ. Μπεϊζάνης ή γραφικός κουρέας ο υπερκινητικός Βέγγος, ή ακόμα, νευρικός δημόσιος υπάλληλος «που παίρνει το καπελάκι του να φύγει, Αντωνάκη μου… βελόνα και κλωστή για το κουμπί» της τρομαγμένης γυναίκας των οικιακών. Γκρινιάζει όμως συνέχεια, για απόκτηση φρέσκου διαμερίσματος. Σήμερα πρωταγωνιστές οι μάγειροι, ζαχαροπλάστες, εξωτικοί ταξιδευτές, στην καθοδήγηση της Κοινής Γνώμης, προς τη γεύση-δοκιμή και το eye – liner.
Άραγε εκεί δεν ξέραμε να βάλουμε όρια, παρά «άφες αυτοίς»να κάνουν ό,τι θέλουν; Ξανά – μανά η ατομική ευθύνη; Δεν θα μιλήσω σήμερα για την υπερπαραγωγή εξαγωγής πτυχίων, όχι πάλι, μάλλιασε το πληκτρολόγιό μου!
«Τι θέλεις τώρα; Έτσι δουλεύουν παγκόσμια, χιλιάδες άνθρωποι σήμερα, μαγειρεύουν, σερβίρουν αστέρια michelin (έτσι νομίζουν), κόβουν μύτες, ανυψώνουν γλουτούς, ετοιμάζουν ανθρώπους για τη βόλτα της μέρας και της νύχτας! Με μια βαλίτσα στο χέρι δραπετεύουν συνέχεια, χορηγοί του μαζικού τουρισμού και των αεροπορικών!»
Κοιμήσου Χάκκα, πήρε χρόνια να καταργήσουμε τον μπιντέ, θα στολιστούμε, θα φάμε, θα φτιασιδωθούμε, θα αρρωστήσουμε (φτου-φτου και καλή ώρα δυστυχώς), θα καταλάβουμε!
Τι έχει να πει η συλλογική-πολιτική ευθύνη, περί ορίων και άλλων δαιμονίων; Δεν έπρεπε να προστατεύονται οι επαγγελματίες της εστίασης από τον υπερ-κορεσμό; Δεν έπρεπε να προστατεύονται από τα ελλείμματα αντίστοιχα, η Υγεία, η Παιδεία, η Βρεφο-νηπιοκομία, η υποστελέχωση τους δηλαδή; Αυτό όμως είναι άλλου παππά ευαγγέλιο, μην πλατειάζουμε επί παντός!
Αρχίσαμε με τον μπιντέ, υπηρέτη στην απόληξη του πεπτικού σωλήνα, για να καταλήξουμε στην είσοδό του, στη διατροφή με τις σημερινές υπερβολές μας!
Μοιάζει πια η εστίαση, κοινοτικός μπουφές στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη. Φύρδην -μίγδην να φάμε απ΄όλα. Στο μεταβολισμό-διάσπαση, τής παγκόσμια αθροισμένης πρωτεΐνης-σιδηρόδρομου, τρελάθηκε το σώμα μας!
Δε βαριέσαι, αν δεν τα καταφέρουμε εντός, νευρωτικά θα ταξιδέψουμε παντού, μη και μας ξεφύγει καμιά τηγανισμένη κατσαρίδα!
Να καλούσαμε ίσως τον Αθηναίο Αριστοφάνη από π.Χ. (ή μήπως ήταν Αιγινήτης; διχάζονται οι γνώμες). Να έρθει στην κουβέντα μας… έξω ο συντηρητισμός του! Άλλαξε βέβαια κι αυτός όταν είδε γραπτά τα λόγια του Σωκράτη από τον Πλάτωνα… scripta manent, verbavolant, που λένε και σε απλά λατινικά.
Ποιος άλλος να ακούσει… ποιος ακούει πια για Μέτρον Άριστον… και άλλα τέτοια κουραφέξαλα;
(Ακολουθεί τρέιλερ της ιταλο-γαλλικής ταινίας «Το μεγάλο Φαγοπότι», 1973. Σκηνοθεσία Μάρκο Φερέρι, με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, ΟύγκοΤονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ, Μισέλ Πικολί, Αντρέα Φερεόλ. Η καρικατούρα των ανθρώπινων παθών, φαγητό μέχρι θανάτου)
