Εικόνα τίτλου. Η ηθοποιός Τόνια Σωτηροπούλου, ως μοναχή στο μοναστήρι γυναικών της Αίγινας που ίδρυσε ο Άγιος Νεκτάριος. Με προτροπή και κατηγορία της μητέρας (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) ότι ο Νεκτάριος εκμεταλλεύεται και βιάζει τις μοναχές, εξετάζεται από γυναικολόγο. Αποδεικνύεται ότι είναι παρθένα.
Μία ταινία, Βίος Αγίου, που θαυμάζεις την αυτοθυσία, τον αλτρουισμό, την υπέρβαση των κοινωνικών διακρίσεων εκ μέρους του. Και από την άλλη μεριά, ο ίδιος, ο έκπτωτος μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου, Νεκτάριος (1846-1920), βιώνει διωγμούς και κοινωνικό αποκλεισμό.
Στα κείμενά που άφησε, κραυγάζει «Αποφύγετε τα άκρα» που ο ίδιος όμως υπερέβη και έσπασε. Φοβάται για μας, δεν θέλει να φτάσουμε άκαιρα εκεί, μήπως και συνθλιβούμε. Όταν αρρωσταίνει και λίγο πριν το θάνατό του, προσεύχεται στην Παναγία, την αποκαλεί Μητέρα «Φύλαξε τα παιδιά μου», τις μοναχές της Αίγινας που είχε αναλάβει και τώρα έπρεπε, βαριά ασθενής, να εγκαταλείψει.
Η εκκλησιαστική εξουσία τον φοβήθηκε, φοβήθηκε την απήχηση και την επιρροή που είχε στον κόσμο. Τον κατηγόρησαν, τον διέβαλαν στον πνευματικό του πατέρα Πατριάρχη Σωφρόνιο Αλεξανδρείας (Νικήτας Τσακίρογλου). Τα γεράματα είχαν στερήσει πυγμή και κρίση από τον επικεφαλής της εκκλησίας. Εύκολα πια χειραγωγείται από τους επιτήδειους, τους πιστεύει και διώχνει από την Αίγυπτο τον Νεκτάριο.
Εξόριστος και άνεργος στην Ελλάδα δεν βρίσκει πουθενά δουλειά, δεν είναι Έλληνας υπήκοος, γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης «Δεν είσαι Έλληνας». Εντέλει, με δυσμενή πρόσληψη, πηγαίνει στη Χαλκίδα ως ιεροκήρυκας, από μητροπολίτης και απόφοιτος Θεολογικής Σχολής, από δήμαρχος κλητήρας δηλαδή. Οι φήμες για το άτομό του, ψευδείς, αλλά οδηγούν στην απόρριψη και τη φυγή από την Εύβοια. Διαβολές που οδηγούν σε κοινωνικό αυτοματισμό, ο κόσμος αμφισβητεί την ηθική του και ασκεί bulling.
Η αποκατάσταση έρχεται, όπως και ο διορισμός του ως διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή της Αθήνας. Σύγκρουση ξανά με τον ορθολογιστή πρόεδρο. «Δεν θα κάνεις όλους τους μαθητές ιερείς και μοναχούς, μισώ τον ασκητισμό σου, πρέπει να οδηγηθούν και στις άλλες επιστήμες». Εκείνος όμως λάτρευε τον ασκητισμό, πάντα ήθελε να γίνει μοναχός και εντέλει το πραγματοποίησε. Εντούτοις είναι ο πρώτος που βάζει το ποδόσφαιρο στην εκπαίδευση, στην άθληση των νέων.
Ο Νεκτάριος δεν θέλει συναναστροφές με τους ανθρώπους της εξουσίας. Ασχολείται με την κηπουρική και συναναστρέφεται τον κηπουρό της Σχολής, κάθεται μαζί με τον επαίτη στο δρόμο, καθαρίζει ο ίδιος τις τουαλέτες όταν αρρωσταίνει ο υπεύθυνος καθαριότητας, βοηθάει μη χάσει τη δουλειά του.
Ο προσωπικός του γραμματέας ένας νέος απόφοιτος της Σχολής (Alexander Petrov, Ρώσος ηθοποιός), τον λατρεύει, τον θεοποιεί και τον παρακαλεί να διεκδικήσει τη θέση του Πατριάρχη γιατί το αξίζει. Η ανθρώπινη οργή του νεαρού ξεχειλίζει, όταν τη θέση κερδίζει ο ευνοημένος των θρησκευτικών κυκλωμάτων, τον νοιώθει σαν πατέρα και πονάει, «καλύτερα από τον πατέρα μου».
Οι κοντινοί του άνθρωποι τον θεοποιούν, τα κυκλώματα τον μισούν. Οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν είναι εκστασιασμένοι μαζί του! Τα μάτια τους τον κοιτούν και μπαίνουν στην υπερβατική οδό της έκστασης και της θυσίας. Λευκοί της Ελλάδας, μαύροι της Αιγύπτου, άντρες, γυναίκες, πίσω του ακολουθούν. Εκείνος μορφωμένος, καλλιεργημένος, συγγράφει για τους πολλούς και εντέλει αγιάζει μέσα από την υλική φθορά του και την προσφορά. Η υπέρβαση του Νεκτάριου μεεσωτερική γαλήνη, αποδίδεται εξαιρετικά από τον ηθοποιό Άρη Σερβετάλη
Διώκεται όταν ιδρύει μοναστήρι κατατρεγμένων γυναικών στην Αίγινα. Κατηγορείται για εκμετάλλευση τους. Όσο ζούσε, η Ιερά Σύνοδος ποτέ δε νομιμοποίησε τη μονή. Η αναγνώρισή του ως Άγιου το 1960, μετά 40 χρόνια από το θάνατό του, έρχεται σαν δικαίωση για τη ζωή και την προσφορά αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου!
Στην ταινία, βλέπουμε και την σκηνοθετική πρωτοπορία από την Jelena Popovic. Παρουσιάζει σαν ενεργειακή μεταβίβαση το θάνατο του Νεκτάριου προς τον παράλυτο του διπλανού κρεβατιού (Μίκυ Ρουρκ), στο δωμάτιο του Αρεταίειου Νοσοκομείου που νοσηλεύεται. Ο Νεκτάριος πεθαίνει και ο παράλυτος που ακουμπάει τα ρούχα του, θεραπεύεται και περπατάει, είναι θαύμα! Η μουσική του αυτοδίδακτου Πολωνού μουσικού Ζμπίγκνιεφ Πράϊσνερ, σε καθηλώνει.
Το μεγάλο ερώτημα που μένει αναπάντητο, είναι Γιατί; Γιατί όλη αυτή η διδασκαλία του χριστιανικού ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της αγάπης για τον άνθρωπο, γιατί δεν αποτρέπει τη γέννηση τόσων «τεράτων» γύρω μας; Είναι τόσο κακός ο άνθρωπος; Είναι τόσο μεγάλα τα πάθη, του φθόνου, του ανταγωνισμού, της επιθετικότητας, του στυγνού ορθολογισμού, της εκμετάλλευσης;
Ή μήπως απλά δεν αφομοιώνουμε τα μηνύματα ανθρωπισμού, δεν τα κάνουμε δικά μας, ώστε να περάσουμε από την αφήγηση και την τελετουργία, στην πράξη και την εφαρμογή; Μήπως πρέπει να εμπιστευτεί ο άνθρωπος τον άνθρωπο πρώτα, ώστε να οδηγηθεί στον ανθρωπισμό;
Όλο αυτό το bulling που βίωσε ο Άγιος Νεκτάριος, από παιδί και σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, μήπως μπορούσε να αντιμετωπιστεί; Τον 19ο αιώνα με αρχές 20ου που έζησε, ας παρηγορηθούμε ότι ήταν άλλες εποχές, σήμερα όμως; Γιατί εξακολουθούμε να βιώνουμε σκοταδισμούς, αποκλεισμούς, εξοπλισμούς, φτώχεια, διώξεις και πολέμους;
Άγιοι δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι, καλύτεροι άνθρωποι όμως και μέσα σε υγιείς κοινωνίες, σίγουρα ναι!
