Στη φώτο : Looking up the stairs… by Jerry Apostolatos.
Όταν γίνεται πόλεμος συνήθως μπορούμε με σχετική ευκολία να περιγράψουμε τα αντίπαλα στρατόπεδα. Έστω, να δείξουμε με το δάχτυλο, ποιος θεωρούμε ότι είναι ο εχθρός μας. Όταν όμως ο εχθρός, αν και υπαρκτός, δεν είναι ορατός στο ανθρώπινο μάτι, τότε είναι παντού, ζει ανάμεσά μας (μουσική μυστηρίου).
Έτσι λοιπόν σε αυτή την περίεργη αρρωστιάρικη εποχή ο εχθρός δεν ζει απλά ανάμεσά μας, αλλά δυστυχώς μέσα μας. Ο κυρ covid-19 δεν είναι μόνο στον αέρα, έχει την τιμή να φιλοξενείται στο ανθρώπινο σώμα, με τις γνωστές συνέπειες. Θα μου πείτε: «Αυτά τα ξέρουν όλοι κοπέλα μου!». Έχετε δίκιο, για αυτό θα τα αφήσω προς το παρόν και θα σας πω τι είναι αυτό που με προβληματίζει και με ενοχλεί περισσότερο. Με εξοργίζει ειλικρινά που είμαστε όλοι ύποπτοι. Κάθε ένας από εμάς μπορεί να είναι φορέας, κάθε ένας από εμάς μπορεί να είναι η πηγή του κακού. Κάθε Αύγουστο καταφθάνουν στο νησί φίλοι και συγγενείς από όλα τα μέρη του κόσμου. Ο μήνας αυτός μοιάζει με ένα μεγάλο ¨reunion¨ όπου, όπως αρμόζει στο μεσογειακό μας ταπεραμέντο, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε σταυρωτά, αλλά καθόλου τυπικά, πολλές φορές χτυπάμε ο ένας τον άλλο για να εκδηλώσουμε την αγάπη μας. Συνοδεύουμε τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη με φράσεις όπως: « Κοίτα τον ρε τον μ….., ένα χρόνο έχω να τον δω!».
Φέτος το μεγάλο πάρτυ δεν έγινε, πέραν του ότι πολλοί δεν κατάφεραν να έρθουν, όσοι ήρθαν ήταν ύποπτοι, όπως και εμείς. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και χαμογελούσαμε αμήχανα από απόσταση, γιατί, χωρίς να τολμάμε να το πούμε, σκεφτόμασταν τον άλλο σαν απειλή. Όσο και αν προσπαθήσαμε όλοι να κρύψουμε αυτή τη σκέψη και να κρατήσουμε τις αποστάσεις για λόγους ασφαλείας, αλλά να αφήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις ανεπηρέαστες, δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά. Δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε τους ανθρώπους και ίσως επειδή αυτός είναι τρόπος που ξέρουμε δεν καταφέραμε να μείνουμε ίδιοι και με ένα μέτρο απόσταση. Ο προφορικός λόγος επηρεάστηκε, ήμασταν πιο τυπικοί, πιο μαζεμένοι, λες και οποιαδήποτε διαχυτικότητα ποινικοποιήθηκε.
Μπορεί να αναφέρομαι καταχρηστικά σε ποινικοποίηση, κάποιοι όμως πουλώντας σκέτη ατομική ευθύνη τρίβουν τα χέρια τους όταν έχουμε τέτοια συναισθήματα. Υπαρκτές οι δικές μας ευθύνες, αλλά όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο με πυρετό, ζητάς να κάνεις τεστ και σου λένε να περιμένεις στο σπίτι να δεις αν θα έχεις και δύσπνοια, τότε η ευθύνη είναι κρατική. Σε αυτόν τον καινούριο κόσμο που η απόσταση μεταξύ μας τείνει να γίνει και συναισθηματική μας θέλουν υπόλογους ευθυνών που δεν μας ανήκουν.
Οι ισορροπίες είναι δύσκολες, ωστόσο, την ίδια στιγμή που θα προσέχουμε να μην γίνουμε εμείς αιτία διασποράς, πρέπει να προσέχουμε και να μην γίνουμε θύματα αυτών που αρνούνται τις δικές τους βαριές και ουσιαστικές ευθύνες.
