Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Πρώτα ήταν η πανδημία, η οποία (μη χαλαρώνουμε!) παραμένει εν εξελίξει, ύστερα η ματαιωμένη σεζόν, κατόπιν καήκαμε, αρχικά όπως συνήθως, έπειτα τα σκουπίδια μας, κάνοντάς μας δώρο τοξικό νέφος. Πριν καλά καλά προλάβουμε ν΄ ανασυγκροτηθούμε, έστω λίγο, ήρθε ο Ιανός.

Ξεκινάς να συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, να πεις το πρόβλημά σου, και ανακαλύπτεις ότι αυτοί έχουν ένα μεγαλύτερο. Δεν είναι μελοδραματικοί, η συγκυρία είναι τέτοια. Οι πληγές των ανθρώπων, που έχουν οικονομικό χαρακτήρα, είναι τόσες, που κανείς δεν μπορεί να τις απαριθμήσει, αλλά όλοι προσπαθούν να το κάνουν.

Μέσα σε αυτή την παρατεταμένη και τόσο ποικίλη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κανείς ή σχεδόν κανείς δεν τολμάει να μιλήσει για τις άλλες πληγές, τις πληγές που όλα αυτά αφήνουν στην ψυχολογία μας. Ζωές συνθλίβονται, σχέδια αναβάλλονται επ΄ αόριστον και κρυφά φοβόμαστε πως έχουν ματαιωθεί.

Και μέσα σε όλα αυτά μία πολιτεία που έχει βάλει λυτούς και δεμένους να μας πείσουν πως τίποτε καλύτερο δεν μπορούσε να γίνει. Μπορούμε να κλείσουμε τα περίπτερα, αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε δάσκαλους, καθηγητές και γιατρούς. Μπορούμε να έχουμε μεταξωτά φουλάρια, αλλά όχι παραπάνω μηχανήματα αποκατάστασης ζημιών στο νησί μας.

Θα ήταν όλα μαύρα, αν δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις τελευταίες μέρες ένα θαυμαστό κύμα αλληλεγγύης στους πληγέντες της κακοκαιρίας ή αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς των πολλών ¨κακοκαιριών¨ αυτής της ομολογουμένως δίσεκτης περιόδου.

Εκεί που η κρατική μέριμνα θα έπρεπε να είναι, βρίσκεται ξανά η ανθρωπιά. Ο σοφός λαός, όμως, (ή όχι και τόσο σοφός) έχει τοποθετηθεί επί του θέματος: “Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια!”