Δεκατετράχρονα στη φυλακή τα δικάζουν χρυσαυγίτες την ώρα που τεράστιες ανεμογεννήτριες φυσούν κατά πάνω μας κορωνοϊό.

Μπορεί να τα έκανα λίγο κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, αλλά αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει η τελευταία βδομάδα. Εκτός από το σύνηθες φθινοπωρινό άρωμα, ενός φθινοπώρου που ήρθε και δεν ήρθε (τα δεντράκια ανθίζουν πάλι!), ο αέρας έχει ένα άρωμα αγωνίας, μία ένταση περιρρέουσα στην ατμόσφαιρα απειλεί να μας πνίξει.

Διάβαζα τις δηλώσεις ενός από τους συλληφθέντες μαθητές λίγο μετά την απελευθέρωση του και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, αν υπάρχουν τέτοια παιδιά, αυτή η κοινωνία πάει τόσο λάθος. Υποθέτω γιατί υπάρχουν και αυτοί που τα πιάνουν. Μιας και είπα πιάνουν, είναι και κάτι άλλα «παιδιά» που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή, αλλά ακόμα και τώρα τόσο κοντά στην τελικό τους προορισμό, όσοι στ΄ αλήθεια τους αγάπησαν δεν τους προδίδουν, όπως η εισαγγελέας της δίκης.

Και ενώ τα παραπάνω εντείνουν το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας, στο μικρό μας νησάκι έγινε ένα θαύμα, όχι μαγικό, ένα από αυτά τα θαύματα που κάνουν οι άνθρωποι όταν συνασπιστούν σε δίκαιο αγώνα. Κατέφθασαν τα θηρία να φάνε τους ιθαγενείς, μα οι ιθαγενείς αντιστάθηκαν και αντιστέκονται ακόμα, έδιωξαν τα ΜΑΤ και χόρεψαν.

Ο μπαμπούλας βέβαια του ιού, ο οποίος κρατάει από το χέρι την οικονομική κρίση, έρχεται με σταθερά και αποφασιστικά βήματα καταπάνω μας. Σίγουρα γίνονται πραγματάκια τον τελευταίο καιρό.