Εικόνα άρθρου: Κλειστές ομπρέλες στην παραλία Καμίνια από τον Jerry Apostolato
Ο άνθρωπος, ον περίεργο και ενίοτε ασταθές, είναι ευπροσάρμοστος. Κάθε κατάσταση που μας φαίνεται αδιανόητη μπορεί μέσα στην πορεία του χρόνου και κάτω από το βάρος της συγκυρίας να καταστεί «φυσική», ίσως όχι επιθυμητή, αλλά σίγουρα ανεκτή.
Το περσινό φθινόπωρο μας βρήκε κάπως διστακτικούς και λίγο φοβισμένους για το μέλλον. Δεν ήμασταν σε θέση, βέβαια, να φανταστούμε την παρατεταμένη καραντίνα που ερχόταν και αυτό λειτουργούσε, κατά κάποιο τρόπο, υπέρ μας. Αν δεν προβλέπεις την καταστροφή, αν δεν την περιμένεις, τότε μπορείς να κάνεις σχέδια, να προσπαθήσεις να οργανώσεις το επόμενο βήμα. Τι γίνεται, όμως, όταν προβλέπεις την καταστροφή;
Δεν αναφέρομαι σε μια επερχόμενη νέα καραντίνα γιατί και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, εάν θα έρθει, και το απεύχομαι. Έχω στο νου μου την οικονομική και υγειονομική κρίση που καλπάζουν και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό θα αλλάξει. Την κοινωνική κατάρρευση που προχωρά, τα ψυχολογικά προβλήματα που έχουν γίνει συνοδοιπόροι μας και προοδευτικά αφορούν όλο και περισσότερους σε τέτοιο σημείο που πλέον μας αφορούν όλους. Ακόμα, τα αναρίθμητα περιστατικά βίας (με τα ποικίλα τους υπόβαθρα) που μας κυκλώνουν όλο και πιο σφιχτά. Τίποτα δεν μας υπόσχεται γαλήνη και ευημερία.
Κι όμως, ενώ μια πανδημία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φυσική, όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούν. Παλεύουμε σκληρά να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, όποια και αν είναι αυτή, για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, και ενώ αυτό μοιάζει να είναι μία από τις αρετές μας, ταυτόχρονα, είναι και η αχίλλειος φτέρνα μας. Την ανάγκη μας για επιβίωση και την διάθεσή μας για προσαρμογή είναι που εκμεταλλεύονται και επιχειρούν να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα πολιτικών αποφάσεων σαν φυσικά φαινόμενα.
Θα μου πείτε, ποια είναι η λύση, να μην επιβιώσουμε; Όχι, αλλά είμαστε «αναγκασμένοι», μιας και τους όρους αυτού του παιχνιδιού δεν τους βάζουμε εμείς, παρέα με τον αγώνα για επιβίωση ν΄ αναλύουμε την πραγματικότητα, ν΄ αναζητούμε τις αιτίες και να κρίνουμε τ΄ αποτελέσματα. Ακόμα, αν και οι κοινωνικές και πολιτικές άμυνες είναι ζωτικής σημασίας, γιατί σε περίπτωση που δεν υπάρχουν θα ζήσουμε χειρότερα από ότι σήμερα, δυστυχώς, δεν αρκούν. Οι άμυνες σταματούν κατά τόπους και με χίλιες θυσίες το «κακό», αλλά, αν δεν ενωθούν, ώστε ο αμυντικός τους χαρακτήρας να μετατραπεί σε ενιαίο κοινωνικό πρόταγμα, είμαστε καταδικασμένοι στο καλό σενάριο στην στασιμότητα, στο κακό σενάριο στην ήττα.