Κανείς επίσημος δεν μας είπε από το Μάρτιο ούτε και τώρα την αλήθεια: ότι αυτό που ήρθε δεν είναι αγώνας 100 μέτρων αλλά μαραθώνιος. Γιατί η αμέσως επόμενη σκέψη θα ήταν: τι κάνουμε επομένως πέρα από το άμεσο, ποιος είναι ο μακροχρόνιος σχεδιασμός; Για την δημόσια υγεία, για την κοινωνία, για την ανεργία, για την οικονομία, για την ψυχική υγεία, για την εκπαίδευση;

Ο κόσμος όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα τόσο μεγάλο φαινόμενο έχει έμφυτη τάση για wishful thinking: μια ιωσουλα είναι, στην αρχή θα τελείωνε σε ένα μήνα, μετά μέχρι το Πάσχα, μετά θα τελείωνε το καλοκαίρι, τώρα θα τελειώσει ως δια μαγείας μέχρι τα Χριστούγεννα, μετά θα τελειώσει την άνοιξη που μας έρχεται..

Η αλήθεια είναι ότι καμία μεγάλη επιδημία δεν τελειώνει σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο, ας κοιτάξουμε τις παλιές, την ισπανική γρίπη, το AIDS. Οι πολιτικοί, οι υπεύθυνοι που κυβερνούν, είναι υποτίθεται εκείνοι που βλέπουν μακριά, που καθοδηγούν τον κόσμο να μην κοιτάξει το κουνούπι αλλά τον ελέφαντα, να μην κοιτάζει μόνο το άμεσο την μύτη του αλλά να δει την προοπτική, να σχεδιαστεί η επιβίωση ατομικά και συλλογικά για τα χρόνια που έρχονται, λαμβάνοντας υπόψη την μεγάλη εικόνα.

Ο λογαριασμός θα είναι εμφανώς 2,3,4 χρόνια μετά. Θα κοιτάξουμε τότε πίσω – όσοι σωθούμε από την φουρτούνα – και θα δούμε τι και ποιος έκανε σωστά και ποιοι λάθος. Να μην ακούω άλλο για «επιτυχίες» όπως στην αρχή