Στην πολιτική, οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά από τα λόγια. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη το επιβεβαιώνει αυτό. Τα αποτελέσματα της πολιτικής του, από την πρώτη στιγμή που εξελέγη, πλέον έχουν αρχίσει να καλύπτουν τα στημένα χειροκροτήματα από τις ανόητες φιέστες που πρωταγωνιστεί. Η επιβράδυνση της οικονομίας ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2019. Ο εμπαιγμός των εργαζομένων άρχισε από την πρώτη στιγμή της καραντίνας και συνεχίζεται με σπασμένα τα φρένα, αφού το σχέδιο του κ. Μητσοτάκη για την οικονομία είναι, όπως φάνηκε σήμερα, η πλήρης κατάργηση της εργασίας και η επ’ αόριστον αναστολή της. Η αδιαφορία για τους συνταξιούχους σηματοδοτήθηκε με την de facto κατάργηση του δώρου Πάσχα.

Επιπλέον, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση χωρίς δίχτυ προστασίας από το κράτος, όπως συμβαίνει ευρωπαϊκά.

Σε όλη την Ευρώπη, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση επαναφοράς του κράτους στο κέντρο των δημόσιων πολιτικών. Η πανδημία απέδειξε πως το νεοφιλελεύθερο σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν βγαίνει έξω από το πλαίσιο της επίπλαστης ευημερίας, πεθαίνει εν ριπή οφθαλμού. Δεν έχει απαντήσεις.

Πλέον, αναγνωρίζεται πως αν είχε επιτραπεί η επιστροφή του κράτους νωρίτερα – και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010, που δρομολογήθηκε μεθοδικά η διάλυσή του, η ΕΕ δεν θα έμπαινε σε αυτή τη μακρά οικονομική κρίση. Οι εναλλασσόμενες κρίσεις δημιουργούν την ανάγκη επαναφοράς του κράτους. Του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, του κράτους προστασίας των εργαζομένων, του κράτους στήριξης της υγιούς ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας.

Χρειαζόμαστε να βγούμε από αυτή τη νέα κρίση κι όχι να επιστρέψουμε στην παλιά που μας οδήγησαν τα μεγάλα πολιτικά κόμματα των προηγούμενων δεκαετιών.

Η κυβέρνηση αντί να στηρίξει την κοινωνία, στηρίζει ένα λόμπι φίλα προσκείμενων επιχειρηματιών. Αντί να στηρίξει τους ανέργους και τους εργαζόμενους, πριμοδοτεί την αναστολή εργασίας και τις μειώσεις μισθών. Αντί να σταθεί δίπλα στο μικρομεσαίο επιχειρηματία του τουρισμού, τους αφήνει στο έλεός τους, ενώ την ίδια ώρα σπεύδει να εξυπηρετήσει ρουσφέτια για μεγαλοσχήμονες.

Όλα αυτά όμως έχουν συνέπειες. Τα ποσοστά της ύφεσης για το 2020 θα αγγίξουν διψήφιο ποσοστό, κατ’ ομολογία πλέον και της κυβέρνησης. Όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι η Ελλάδα, ξανά, είναι η πιο ευάλωτη χώρα της ευρωζώνης. Η ανεργία αρχίζει να καλπάζει. Ένα νέο κύμα brain drain ίσως φουσκώσει για τη γενιά που έρχεται και οι μισθοί, για όσους «τυχερούς» έχουν δουλειά, μπαίνουν εκ νέου στην προκρούστεια κλίνη.

Αν οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια, δεν ισχύει μόνο για την κυβέρνηση. Ισχύει και για τους πολίτες, όταν αποφασίσουν να απαντήσουν στην κυβέρνηση απέναντι στην ανέχεια που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και μεθοδική στόχευση. Οι πράξεις, οι διαμαρτυρίες, προκαλούν φόβο και πρέπει να σιγήσουν από τώρα.

Και η κυβέρνηση, αντί να παρέμβει ανακουφιστικά για τους πολίτες, για τους εργαζόμενους, για τους νέους, για τους συνταξιούχους, το μόνο που κάνει είναι να προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που έρχονται. Ψηφίζει ένα νόμο βγαλμένο από το χρονοντούλαπο της χούντας, που θα επιτρέπει στην αστυνομία να αποφασίζει αν θα γίνονται ή όχι διαδηλώσεις. Όταν μιλάμε για επαναφορά του κράτους, δεν εννοούμε ακριβώς αυτό… Αλλά, φυσικά, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Τα πράγματα είναι πιο απλά. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να σταματήσει την επιστροφή του μπούμερανγκ που η ίδια έριξε, γιατί φοβάται ότι έρχεται με φόρα πάνω της.