Ομιλία ενός νέου οργανωμένου στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στο 5ο Συνέδριο, του Πάνου Λαμπρινίδη Στάχτου:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που όλες οι βεβαιότητες του προηγούμενου αιώνα καταρρίπτονται. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, η τεχνολογία τρέχει, ισχυρές αντιθέσειςοξύνονται παγκοσμίως, οι ανισότητες μεγαλώνουν, το κέντρο βάρους του πλανήτη

μετατωπίζεται από τη πλευρά του ειρηνικού σε αυτή του ατλαντικού. Ένας νέος πολυπολικός κόσμος είναι εδώ.

Η Ευρώπη προσπαθεί να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ή μάλλον οι συντηρητικές και ακροδεξιές δυνάμεις, μη αντιλαμβανόμενες τις

διεθνείς μετατοπίσεις, κλείνει τα μάτια στη παγκόσμια έκρηξη που πυροδοτείται και

εξυπηρετεί τους λίγους, οδηγώντας την Ευρώπη στη διάλυση και στον φασισμό. Ως δήθεν λύση φέρνουν υπερεξοπλισμούς (rearm eu), κόβοντας δαπάνες από την υγεία, τη παιδεία, την έρευνα, τα ίδια τα όνειρα μας.

Η Ελλάδα έχει μια εξαρτημένη, συντηρητική και

επικύνδηνη κυβέρνηση, η οποία αντί να ελιχθεί στην παγκόσμια πραγματικότητα, επιλέγει τον ρόλο του δεδομένου συμμάχου. Στην ιδιαίτερη πρατρίδα μου, τον Βόλο, Μητσοτάκης και Θεοδωρικάκος φέρνουν βαριά βιομηχανία, πολεμική βιομηχανία, τάζοντας δουλεία σε 650 οικογένειες. Πρώτα τους φτωχοποίησαν, μετά τους κορόιδεψαν, τώρα τους εργαλειοποιούν επαγγελματικά, ταΐζοντας τους φασισμό. Πρέπει να δούμε τι κάνουμε με

αυτούς τους ανθρώπους.

Όσο παράγονται όπλα, τόσο θα υπάρχουν πόλεμοι. Λευτεριά στη παλαιστίνη. Και σε κάθε

άνθρωπο που βιώνει τη φρίκη του πολέμου.

Η αριστερά σήμερα παγκοσμίως αμφισβητείται αυτόν τον καιρό έχοντας ηττηθεί στο πεδίο των

ιδεών. Έχουμε χρέος να το αλλάξουμε αυτό.

Τι κάνουμε;

Χρειάζεται να συνομολογήσουμε κάτι, δεν γίνεται να πάμε με αυτά τα εργαλεία και αυτή την εκπαίδευση στον πόλεμο με το βάρβαρο αυτό σύστημα. Χρειάζεται να ξανά ζωγραφίσουμε στον καμβά του μαρξισμού, ένα νέο όραμα με νέο μοντέλο κόμματος

(υπάρχουν παραδείγματα).

Το πυραμιδικό μοντέλο έκλεισε τον κύκλο του, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.

Η νέα γενιά σήμερα δεν βρίσκει ελκυστική την οργανωμένη δράση, την συλλογικότητα.

Έχει επιλέξει τον ατομικό δρόμο. Σε αυτή την κατεύθυνση προτείναμε στη μικρογραφία της κοινωνίας το κόμμα να δώσουμε χώρο και χρόνο στη γενιά μου, στην πιο μορφωμένη γενιά, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί, να κρίνει και να κριθεί και σε θέσεις ευθύνης.

Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά! Η “κανονικότητα” τους για εμάς είναι δυστοπία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και ακόμα καλύτερα ο κόσμος που εντάσσεται στο αξιακό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ της αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης του τόπου, πρέπει να ξανά γίνει η ελπίδα της νεολαίας με τις εμπειρίες του χθες, της πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς και την τόλμη του σήμερα!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

ρωτάτε, ρωτάνε τι κόμμα θέλουμε; τι κόμμα θα φτιάξουμε; τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο παρά μεθαύριο κλπ.

Θα σαν πω ξεκάθαρα την άποψη μου. Όλη αυτή η κουβέντα με φοβίζει, πότε η Αριστερά εταιροκαθορίζονταν στη δράση και στο έργο της από την παραφιλολογία και τα μιντιακά κέντρα;

Πιστεύω και σας το λέω εδώ, κοιτώντας σας στα μάτια, πως αν δεν οικοδομήσουμε το κόμμα εργαλείο-όχημα που θα μας πάει στο μεγάλο, το ελπιδοφόρο, το πρωτοποριακό, το πλειοψηφικό τότε θα έχουμε πρόβλημα.

Αν κάτι μας έμαθε η ενασχόληση μας με την οργάνωση, είναι πως δεν υπάρχει τελικός

προορισμός. Οι συντρόφισσες μου και οι σύντροφοι μου είναι εδώ έχοντας δώσει μεγάλη μάχη για να υπάρξουμε σε δύσκολους καιρούς όταν κάποιοι άλλοι ντίλαραν με τον κάθε καραγκιόζη που πέρασε από το χώρο. Το δικό μας όνειρο είναι ο σοσιαλισμός.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρόεδρε Σωκράτη Φάμελλε,

Οι πιο όμορφες θάλασσες είναι αυτές που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.

Αυτές τις θάλασσες δεν θα τις χαρίσουμε σε κανένα και καμιά.

Θα τις διασχίσουμε όλες και όλοι μαζί.

Με πυξίδα την αξιοπρέπεια, πανί την αλληλεγγύη, και άγκυρα την ιστορία μας.

Σας ευχαριστώ