1.
Ήρθε και στάθηκε
ανάμεσα μας και στη θάλασσα.
Ξέραμε ν’ αγαπιόμαστε!
Οι ευκάλυπτοι στο Μάρμακα
τα πεύκα στο Σκίνο
δείχνουνε σιωπή.
Ένα παιδί μου χάρισε ένα κοχύλι.
Όταν τελειώνει η ζωή
αρχίζει η ποίηση.
[…]
10.
Όλοι οι δρόμοι σταμάτησαν εδώ!
Όλα μας τα όνειρα τα θάψαμε
την ώρα που οι μυγδαλιές ανθούσαν.
Ήρθε ο καιρός να ταξιδέψουμε
στ’ ανοιχτό πέλαγος.
Δεν έχουμε άλλο μπάρκο.
Το καράβι που δεν ταξίδεψε,
το λέγαν «ΕΥΤΥΧΙΑ».
Tηλέμαχος Καραβίας, “Ευτυχίας Ποιήματα”, Ιθάκη, 2005.

Αχ βρε Τηλέμαχε…. δε μπορώ να σου πω το στερνό addio τόσο νωρίς, δε μπορώ. Θα ζεις παντοτινά στις καρδιές μας, στις βόλτες μας, στους αγώνες μας για το όνειρο, όσο άπιαστο κι αν ξέραμε ότι είναι. Δεν υπάρχει αντίο για σένα, θα μείνεις παντοτινό, ευγενικό κομμάτι της ζωής μου.

Άννα Δευτεραίου Σταθοπούλου