Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη του συντάκτη τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr
Δεν είναι όλα τα επαγγέλματα ή και ιδιότητες που σχετίζονται με επαγγέλματα ανεκτά στην κοινωνία και για τα δυο φύλα ισότιμα. Εξαρτάται βέβαια και που βρίσκεσαι, στην Αθήνα ή στην Περιφέρεια. Η ιδιότητα του συγγραφέα δεν είναι κάτι απλό. Δεν αρκεί ένα παιδί, έφηβος, να γράφει καλά και να είναι αντικειμενικό του χάρισμα που σπουδάζει και αναγνωρίζεται από δασκάλους του, δουλεύει το εξελίσσει, αναπτύσσεται σε αυτό, και με μεγάλο αγώνα και κόπο ίσως να βρει μια μέρα και εκδότη αν κάτι που γράφει είναι πολύ οφέλιμο κοινωνικά ώστε να γίνει βιβλίο.
Αν δεν αντέχεις Κριτική δεν μπορείς να γίνεις ποτέ συγγραφέας ή καλλιτέχνης, πράγμα που σε διαχωρίζει σαν οντότητα από πελάτες και εργοδότες. Όποιος αντέχει Κριτική κακόβουλη είναι επειδή γνωρίζει ότι ο κακόβουλος είναι το τίποτα σαν άποψη να τον λαβώσει σε αυτοεκτίμηση. Η δύναμη της Αμφισβήτησης και των αντικειμενικών κριτηρίων κρίσης ατόμων και καταστάσεων είναι κύριο εργαλείο στην κακοήθη πάντα κριτική απ΄τους γύρω μας. Αν θέλεις να βοηθήσεις τους Ανθρώπους να είναι Ελεύθεροι, δίχως μάσκες που σιγάζουν και παραμορφώνουν τον ήχο των λέξεων και φθόγγων τους, είναι οφέλιμο να δίνεις παράδειγμα στον κόσμο ο ίδιος, τι σημαίνει ελευθερία: εννοείται ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΟΤΕ ο ίδιος την Ελευθερία σου.
Ο συγγραφέας (είτε παιδικής λογοτεχνίας, είτε δοκιμίου για μεγάλους) είναι και Ηθοπλάστης. Εννοείται ότι δίνει παράδειγμα με τον εαυτό του στον αναγνώστη να μη φοβάται αυτοενοχοιήσεις για ανύπαρκτα εγκλήματα βίου ζωής. Οι καλλιτέχνες είναι η πρώτη γραμμή πάντα (avant garde) της ελευθερίας έκφρασης και λόγου, και της ατομικής ελευθερίας. Είναι ο ορισμός τους αυτό και σε πολλούς η ευθύνη του έργου τους προς το σύνολο. Δεν αρκεί να γράφεις καλά αν είσαι συγγραφέας πρέπει και να ΑΝΤΕΧΕΙΣ να γράφεις…
Στην Τοπική εδώ Κοινωνία, που είναι Οικογενειακή η βασική της δομή, ένας συγγραφέας αντιμετωπίζει ειδικά και μεγάλα προβλήματα. Αντί να είναι εκείνος που ρατσιστικά και σεξιστικά νοήματα και σχόλια τα επισημαίνει στον γραπτό Τύπο ώστε να μην υπάρχουν ως Παιδεία γραπτή στον κόσμο βρίσκεται στην παράδοξη θέση να λογοκρίνεται ο ίδιος αν προσπαθεί να περάσει μη σεξιστική παιδεία. Στην Αθήνα τιμωρείται με το Νόμο η αναπαραγωγή σεξισμού και ρατσισμών αν προβληθεί από κάθε Μέσο, των media, με υψηλά πρόστιμα και εξευτελισμούς του φορέα ιδιώτη, εταιρείας που προσβάλλει τη δημόσια αιδώ ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εδώ πάλι αν είσαι γυναίκα συγγραφέας προερχόμενος από Αθήνα είναι πιο πιθανό να
λιθοβοληθείς από κάποιους Τύπους Τοπικούς αν επισημαίνεις ότι δεν μπορούν όσοι γράφουν στον Τύπο να παρουσιάζουν παιδεία σεξισμού σαν αγαθό ή και αξιακό σύστημα. Ο συγγραφέας δεν είναι επάγγελμα αλλά ιδιότητα και ικανότητα, που όμως καμιά φορά σχετίζεται και με επαγγελματική του ιδιότητα. Αυτός οφείλει στην ηθοπλασία του είτε για παιδιά είτε για μεγάλους να είναι ευσυνείδητος και να μην αφήνει ρατσισμούς και σεξισμούς να υπάρχουν σαν βάση αυτής της κοινωνίας που
έχει δομή οικογενειακή, παρέα με την ενδοοικογενειακή βία, και νόμους ανύπαρκτους σχεδόν για τις γυναίκες σαν οντότητες πέρα απ΄τον οικογενειακό μοντέλο Αξίας της γυναίκας-μητέρας ως μοναδικό σκοπό ζωής και μέλημά της. Όσο αυτό το κατοχυρώνει σαν Παιδεία της μια Κοινωνία κλειστή, τόσο όποια γυναίκα δεν καταφέρει να κάνει οικογένεια, έστω επειδή γεννήθηκε “άσχημη” για τα πρότυπα ομορφιάς θα πρέπει να
αυτοκτονεί μετά από κοινωνικό της αποκλεισμό.
Η Κεφαλονιά έχει να καταπολεμήσει το πρόβλημα ρατσισμών που κάποτε ήταν απλά μέρος χιουμοριστικού ενδιαφέροντος και απασχόλησης της κοινωνίας. Έχει να καταπολεμήσει το θέμα σεξισμού επειδή είναι ικανό σήμερα με τη δύναμη που έχει μέσα σε παράλληλες τεράστιες κοινωνικές πιέσεις αποκλεισμών, οικονομικής ένδοιας, ανεργίας, και άφθονου μπούλινγκ που είναι η κύρια παιδεία Κοινωνικής δικτύωσης τύπου facebook, να δώσει αυτοκτονίες με επιλεκτικά υψηλότερο ποσοστό φύλου
τις γυναίκες.
Όταν είσαι συγγραφέας δεν αρκεί να γράφεις πρέπει και να αντέχεις να γράφεις. Όμως η λογοκρισία λόγω φύλου και σεξισμού είναι εγκληματική για τον Τόπο ενώ οι κοινωνικοί στιγματισμοί είναι η Παραδοσιακή και πιο διαδεδομένη Παιδεία εδώ. Έχω γράψει και εκδόσει παιδική λογοτεχνία, έχω γράψει και άλλα είδη. Δοκίμιο, Λογοτεχνικό Δοκίμιο, Αυτοβιογραφικό Δοκίμιο, και Σατιρικό Δοκίμιο στις εκλογές που ήμουν πολύ νέα στον Τοπικό Τύπο και ακόμη πιο νέα ως μόνιμη κάτοικος εδώ. Το Σατιρικό Δοκίμιο στον Τύπο δεν είναι ανεκτό σε κομμάτι σεξισμού ούτε απ΄τον Τύπο αν ο συγγραφέας είναι γυναίκα μα ούτε και απ΄το αναγνωστικό Κοινό σε μεγάλη μερίδα τους. Και αυτό το δεύτερο είναι το Μεγαλύτερο Πρόβλημα της Κεφαλονιάς που πρέπει να λύσει.
Παράλληλα πας τυχαία για μια συμβουλή μέρας στο Νοκοκομείο αν σου τύχει κάτι που σε σοκάρει και η Ειδικός Συμβουλευτικής σε δωρεάν γιατρό, για τα χαμηλά στρώματα, που είναι γυναίκα σου λέει ότι είναι αυτονόητο στην Επαρχία αυτό και δεδομένο. Ότι είναι μια χαρά Αποδεκτό της και αυτό δεν είναι πρόβλημα της Κοινωνίας αλλά του ατόμου που θα το ενοχοποιήσει κιόλας. Σαν να του λέει: πάρε αντικαταθλιπτικό για να το αντέξεις, επειδή έχουμε Σύστημα Υγείας εδώ να προνοήσει για αυτό το μόνιμο μια χαρά πρόβλημά μας, και υποσχέσου ότι δεν θα παχύνεις τόσο ώστε να χρειαστεί να πηδήξεις απ΄το παράθυρο επειδή δεν αντέχεις τον καθρέπτη σου, ούτε το μπούλινγκ από γυναίκες και άντρες με σεξιστική παιδεία. Οι συγγραφείς χρειάζεται να κάνουμε παντού έρευνα βιωματική στο Πεδίο, για να εντοπίζουμε τις Πηγές μολύνσεων ιδεών. Αλλά επίσης πρέπει να επισημαίνουμε και σε όλους τι λένε οι νόμοι για τον σεξισμό γραφής έξω από το νησί αυτό. Και αυτό δεν είναι προσωπικό αλλά μέλημα κοινωνικό τους επειδή έχει τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις ειδικά σε μικρές κοινωνίες που το μπούλινγκ είναι τρόπος ζωής ή και τρόπος εξόντωσης της ζωής.
Μαρία Μαγουλά
