Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη του συντάκτη τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr
Όταν μεγαλώνεις στην Αθήνα θέλεις να πιστεύεις όλα τα επαγγέλματα είναι επιλογή για όλα τα Φύλα. Αν δεν το πιστέψεις αυτό, ήδη από την περίοδο που είσαι μπροστά σε ένα ακόμη και μηχανογραφικό, τρίτης λυκείου, οι επιλογές σου να το συμπληρώσεις γίνονται πολύ λίγες αν είσαι κορίτσι. Εγώ δεν ήμουν απ΄τους μαθητές που στάθηκα διλημματική μπροστά ποτέ από το μηχανογραφικό της εποχής εκείνης. Είχα δείξει ξεκάθαρα ροπές από παιδί στα Καλλιτεχνικά με παιδεία κι απ΄το σπίτι, αναγνώριση διαρκώς απ΄το σχολείο. Ταλέντα οικογενειακά επίσης ήταν εκείνα που στάθηκαν και πρώτες μου αφορμές να ανακαλύψω που μπορώ να δώσω ελπίδα και δύναμη να αναπτυχθώ.
Στην επαγγελματική μου πορεία στην Αθήνα, τις δεκαετίες της Ανάπτυξης σε όλους τους κλάδους, πριν η Κρίση τους χτυπήσει, αν βρισκόσουν σε Τεράστιες εταιρείες διαφήμισης, στον δημιουργικό τους κλάδο, κι αν ήθελες να παραμείνεις εκεί έπρεπε να μην εργάζεσαι μπερδεύοντας ποτέ το Φύλο σου με τις ικανότητές σου, αν ήσουν γυναίκα. Έπρεπε να δουλεύεις μόνο με το μυαλό ισότιμα με επιλεγμένους άντρες συβναδέλφους σου και αν ήσουν στο δημιουργικό δεν έπαιζε καν ρόλο αν είσαι ντυμένη γυναίκα. Αντίθετα ο τρόπος που αντιμετωπιζόταν το Ντύσιμο γυναίκας επαγγελματία σαν κλάδος του μάρκετινκ ή και για τις γραμματείς, ήταν αυτό το Ειδικό χαρακτηριστικό, σαν το μόνο politically correct και απαραίτητο να συμβαίνει. Το μόνο που έπαιζε ρόλο στο χώρο Ιδεών ήταν η Παραγωγικότητα και οι καλές ιδέες σε συνεργασία των group εργασίας με συγκεκριμένο πελατολόγιο.
Βρισκόσουν να δουλεύεις μαζί με κείμενο γραπτό άλλου συναδέλφου (copywriter) και συ η εικόνα του λόγου του (art director) και όταν μεγάλωνες και γινόσουν πιο σοφός βρισκόσουν παράλληλα ο πρώτος και τελευταίος τροχός της δημιουργικής αμάξης. Γινόσουν και ο δημιουργός του Συνόλου concept (ευρηματικής ιδέας) και έπρεπε να προνοείς να μην αναπαράξεις σάπιες ιδέες, αν ήσουν σε πολύ καλής φήμης πολυεθνική διαφημιστική. Υπήρχαν εσωτερικοί νόμοι της διαφήμισης που το υπαγόρευαν αυτό και άλλοι νόμοι καταγγελιών που την περίμεναν απ΄έξω για ρατσιστικά και σεξιστικά νοήματα που δεν επιτρεπόταν να αναπαράξεις σαν παιδεία στους καταναλωτές σου ή και αναγνώστες Τύπου.
Η Διαφήμιση κυρίως δουλεύει με Περιοδικά και καταχωρήσεις Τύπου εκεί για προιόντα και ιδέες και όχι με Εφημερίδες πλην της περιόδου καμπάνιας Πολιτικής που έπρεπε να αναλάβει μια Διαφημιστική μεγάλη πάντα για να στήσει προφίλ των Πολιτικών. Όλα αυτά μαζί θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε mediaκή Παιδεία καταναλωτή, όπου καταναλωτής στη σύγχρονη κοινωνία είναι ο Μέσος πολίτης που μαθαίνει αγοράζοντας. Αυτός που μαθαίνει ότι κουτσά-στραβά μπορεί ακόμη και από τη γλώσσα της Διαφήμισης αντί για Ελληνικά Καλά.
Μόνο εμείς στο Δημιουργικό Κλάδο, στις ιδέες, είχαμε κάποιοι ελάχιστοι εργαλείο ένα Μεγάλο Βαρύ Λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας του Μπαμπινιώτη, κάτι που ομολογώ ότι εμένα δεν έπρεπε να βρίσκεται στο συρτάρι μου αλλά πάντα μ΄άρεσε να εξερευνώ και τον γραπτό λόγο που είχε να συνομιλεί με την εικόνα και την συνολική ιδέα που είχα να φτιάξω σαν Σύνολο, και υλοποιημένο δημιουργικό μου Προιόν.
Όταν αργότερα μπήκα στον κλάδο του βιβλίου και των εκδόσεων, έτσι κι αλλιώς ασχολήθηκα με το παιδικό βιβλίο επειδή ήμουν και συγγραφέας και εικονογράφος, που το παιδικό βιβλίο αγοράζεται με κριτήριο και την εντυπωσιακή εικονογράφησή του. Όμως σε αυτό τον κλάδο το πρώτο που παρατήρησα ήταν ότι αυτός ο χώρος, παιδικού βιβλίου, είχε εξαιρετικά λίγους συναδέλφους μου άντρες.
Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι οι άντρες ασχολούνται με πιο αντρικές δουλειές από τη μελέτη μαζί με το παιδί στο σπίτι, ενώ παράλληλα η παιδεία σε αυτές τις ηλικίες ίναι μέλημα γυναικών και μαμάδων κατ’ επέκτασιν. Εγώ βέβαια εξέδωσα βιβλία περιπέτειας και εκπαιδευτικά ταυτόχρονα και έτσι απευθυνόντουσαν σε παιδιά και των δυο φύλων, το δε θέμα ήταν σχετικό με πολιτισμικό μας πλούτο και ευαισθητοποιούσε και την περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δεν είχα προβλήματα σε αναγνωστικό κοινό, επειδή πιθανώς ήταν και περιπέτεια που έλκει τα αγόρια.
Ομολογώ ότι αν και έχω εκδόσει για παιδικές ηλικίες πάντα απολάμβανανα γράφω για όλες τις ηλικίες, όλα τα Φύλα, και όλες τις Κοινωνικές Ομάδες. Ερχόμενη να ζήσω εδώ μόνιμα, μέσα του 2018, ανακάλυψα ότι μπορώ να γράφω στον Τοπικό Τύπο, καλλιτεχνικές ιδέες και κοινωνικό δοκίμιο τροφή για σκέψη.
Όταν γράφεις και δημοσιεύονται οι ιδέες σου, αυτές σκόπιμα τις προβάλλεις αντικειμενικά και αν θέλεις ακόμη πιο έντονα να τις τονίσεις και να τις τεκμηριώσεις τότε γράφεις και βιωματικά-υποκειμενικά, αν είσαι συνειδητοποιημένος. Οι καλλιτέχνες
έχουν πεδίο γνώσης το Βίωμα και την Παρατήρηση, οπότε το υποκειμενικό στοιχείο είναι έντονο. Ιδέες που προβάλεις είναι και προτάσεις σου, και επιλογές σου ζωής, και βιωματικές εμπειρίες που συχνά βοηθούν στη σωστή τεκμηρίωση θεμάτων. Όταν γράφεις, ακόμη και παιδικό βιβλίο, εκτίθεσαι σε Κριτική. Εννοείται ότι την αντέχεις. Όταν εκτίθεσαι δίχως να φοβηθείς το παραμικρό σημαίνει ότι ΑΝΤΕΧΕΙΣ τα πάντα και κυρίως δεν φοβάσαι μην σου πέσει ο Ουρανός στο Κεφάλι.
Διαβάστε αύριο στο kefaloniastatus.gr το 2ο μέρος του άρθρου της Μαρίας Μαγουλά.
