Επεισόδιο 2ο:
Η δασκάλα του 7χρονου γιου μου παλεύει εδώ και δύο βδομάδες με ένα Webex αμείλικτο, νωθρό και αγενέστατο, που πετάει μια «τάξη» στον αέρα όποτε γουστάρει, που την αναγκάζει να μη βλέπει τα παιδιά της , γιατί «αλλιώς το δίκτυο κρεμάει παιδιά μου». Άλλοτε πάλι την κάνει να μιλάει με μια φωνή μεταλλική και διακεκομμένη, σαν ρομπότ « Ε-γώ-θέ-λω-ανοί-ξετε-τε-.α.-δια» και όλα τα πιτσιρίκια να βρίσκουν αφορμή να ανοίξουν τα μικρόφωνα και να ακούγονται 22 «Κυρία, δεν σας ακούμεεεε! Κάνετε διακοπές». Ναι, αυτά τα ίδια τα 22 που χωράνε σε μία αίθουσα που ευτυχώς σε αυτό το σχολείο είναι φωτεινή και μεγάλη αλλά… 22 παιδιά σε μία αίθουσα, όχι 17, λέμε!
Κι η δασκάλα τους άντε να ανοιγοκλείνει το Webex, μπας και φιλοτιμηθεί να της κάνει τη χάρη. Μα, το Υπουργείο λέει πως όλα πάνε πρίμα, τι στο καλό, στο δικό μας σχολείο μοοοοόνο υπάρχουν προβλήματα; Τα Υπουργεία μου μέσα!!! (Όχι αυτό δεν το λέει η δασκάλα, αλλά μάλλον θα το έχει σκεφτεί, δεν μπορεί!)
Ουφ, κατόρθωσαν μία ολόκληρη μέρα να κάνουν μάθημα κανονικά. Και δεύτερη! Ούτε διακοπές ήχου, ούτε έξωση από την πλατφόρμα. Όλα καλά.
Και να, πριν κλείσουν το «μάθημα» να ζητάει να ανοίξουν τις κάμερες και τον ήχο «να δω τα προσωπάκια σας ξανά γιατί είμαι στην αίθουσα και είναι τόσο άδεια χωρίς εσάς». Και όταν συμπληρώνει την αναφορά προς το υπουργείο πού να χωρέσει η αναγκαστική σιωπή που επιβάλλει η κενή οθόνη;
Σε αυτό το σουρεάλ επεισόδιο που ζούμε, θα δανειστώ τις σκέψεις μιας συναδέρφου : Ακόμα περιμένουμε τις φωνές των δασκάλων μας, εκείνων που μας δίδαξαν για την εκπαίδευση ενηλίκων, εκείνων που μίλησαν για τη διαδραστικότητα σε μικρούς και ενήλικες μαθητές. Τις φωνές των ακαδημαϊκών που εξειδικεύονται στη μεθοδολογία της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Τις φωνές των διευθυντών Α’θμιας, Β’θμιας , των ΔΙΕΚ , των ΣΔΕ.
Γιατί σιωπούν;
————————————————————————————–
Στέλλα Οδ. Λιάτου
Ιστορικός- Αρχαιολόγος/Μουσειολόγος
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
