Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη του συντάκτη τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr

Η Εικόνα του άρθρου είναι της Μαρίας Μαγουλά

Η Πλατεία η τόσο απέραντα Λευκή σε παγώνει πιο πολύ από την υγρή ψύχρα ως προς την Αθήνα. Το μόνο που μπορεί να με προσελκύσει σε καρέκλα είναι ένας Τοπικός ρομαντισμός που θέλει να σου βγάλει μηλόπιτα γνώριμη μαζί με τον καφέ σου και ανθρώπους που σε σερβίρουν με χαμογελαστά μάτια. Το premier δεν το επιλέγω ποτέ με τα Κριτήρια του Ντόπιου πληθυσμού. Την επίδειξη Πλούτου και υψηλού status Κοινωνικού πράγμα που ταιριάζει και στη σημασία του ονόματος. Για μένα εκεί
σημειοδοτείται το Πρώτο αληθινό Κέρασμα που πήρα με ανιδιοτέλεια ψυχική μετά από δυόμιση ολόκληρα χρόνια στην Κεφαλονιά. Ζήλεψα σαν μικρό σκανταλιάρικο παιδί μπροστά σε πειρασμό το γλυκό που είχαν στο πιάτο τους οι δίπλα μου, μεγάλοι άνθρωποι, και σίγουρα ντόπιοι με καλά Ποιοτικά Κριτήρια. Όμως κάποιος που με αντιλήφθηκε με κέρασε να φάω και γω το ίδιο που έτρωγαν όλοι στο δικό του τραπέζι. Ήταν ο Μητροπολίτης και η καρυδόπιτα με παγωτό ήταν ότι πιο ωραίο έχω γευτεί
εδώ. Αυθεντικό ανιδιοτελές κέρασμα από άνθρωπο του άλλου φύλου. Οπότε σε αυτό μου το στέκι δεν πηγαίνω λόγω εισοδήματος όπως οι περισσότεροι ντόπιοι, αλλά λόγω ζεστών σαν καφέ συναισθημάτων που συνδέονται με γλυκά τέτοια ώστε να με κάνουν να αδιαφορώ για την ψυχρή πλατεία που απλώνεται μπρος μου.

Την παραλία δεν την έχω συνηθίσει το χειμώνα. Με αγριεύει το χρώμα του Κουτάβου. Το σκούρο γκρι. Δεν ήμουν κάτοικος Πειραιά βλέπεις αλλά Αμαρουσίου και Βριλησσίων. Αντέχω μόνο πεδιάδα και να βλέπω Όρος, αντί Πεντέλης τον Αίνο. Αλλιώς θέλω να βλέπω Πόλη που δεν αλλάζουν ακαριαία τα χρώματα του Τοπίου της μέσα σε δυο τόσο Ακραίες εποχικές συνήθειες ανθρώπων και Τοπίου. Μη νομίζετε… η προσαρμογή εδώ δεν είναι πανεύκολη αν έχεις ζήσει 40-45 χρόνια στην Αθήνα. Το λιμάνι είναι εξαιρετικό το καλοκαίρι αλλά με καταθλίβει μαζί με τους βαρετούς
στατικούς Φοίνικες σε σειρά ακόμη κι αν ο Ανδρέας στο σουλάτσο μου είναι γνώριμη και φιλική φιγούρα, που ξέρει ότι η ριγανάδα του με έχει σκλαβώσει τόσο ώστε να καθηλώνομαι όλη την ώρα εκεί το καλοκαίρι για να την γευτώ.

Ένα άλλο σημείο που αγαπάω πολύ να πίνω καφέ ή να φάω επειδή μου θυμίζει Πολιτισμό και αντέχω τα χρώματα του Χειμώνα στο Αργοστόλι είναι ο Αριστοφάνης. Μου θυμίζει το παλιό Αργοστόλι το προσεισμικό. Μόνο στον Αριστοφάνη αντέχω τον χειμώνα που εκεί είναι τρόφιμος και ο Κίτρινος γατούλης ο τιγρέ ο αδέσποτος του Κουτάβου. Βλέπω τη Γέφυρα, το Μνημείο και μου εξαφανίζει φόβους από τον σκούρο και αγριεμένο, ξένο σε μένα, Κούταβο εκεί. Είναι βέβαια και ο πορτοκαλί γάτος που μου την κάνει ζωντανή επειδή ψαρεύει από χάδια έως και θηράματα έτσι ημιάγριος αυθεντικά που είναι. Ανασαίνω στις τρεις καμάρες τις πιο κοντινές που μπορώ να δω από την καρέκλα μου. Βλέπω το καλοσχεδιασμένο γεφύρι που από κάτω του περνά μια παλίρροια και τα χρώματα σκούρου και πέτρας σαν ποσότητες χρώματος μου ισορροπούν στον κοντινό ορίζοντα τον χειμώνα σε κάτι όχι παγερό.

Εγώ δεν επιλέγω μαγαζί βάσει εισοδήματος όπως κάνουν εδώ οι άνθρωποι για μόστρα. Επιλέγω βάσει χρωμάτων και συναισθημάτων που δεν έχουν να κάνουν με το εμπόριο αλλά με τον Άνθρωπο. Δεν χρειάζομαι διαφημιστική ταμπέλα να μου υποδείξει που Αγαπώ το Αργοστόλι. Θα περπατήσω στο Λιθόστρωτο επειδή εκεί ήταν το πρώτο σπίτι που με φιλοξένησε, κάπου λίγο πιο πριν από την Καμπάνα που σίγουρα στεκόταν
εκεί και όταν με βολτάριζαν σε τροχήλατο ανοιχτό αμαξάκι. Κι αν νομίζετε ότι κάνω διαφήμιση σημείων κάνετε λάθος. Κάνω αντιστοιχία όσων Αγαπώ από την Αθήνα που κουβαλάω και αυτά μέσα στις εμπειρίες μου και μου μεταφράζονται όπου κι αν πάω σε μια Τοπική Ντοπιολαλιά με εικόνες.
Βέβαια είμαι ιδιοσυγκρασιακά εκείνος που έχει πέσει με αλεξίπτωτο στην Κεφαλονιά και που εναρμονίζεται βάσει χρωμάτων και συναισθημάτων με το Τοπίο, τις εποχές, και τις ισορροπίες του ακόμη και σαν φόρμες. Και σίγουρα δεν είμαι Τουρίστας αλλά ούτε και αλεξιπτωτιστής μέσα στα πράγματα που επιλέγω. Επειδή αυτά δεν είναι ούτε εμπόριο ούτε μάρκετινγκ.

Μαρία Μαγουλά