Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη του συντάκτη τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr

Μια νέα Καραντίνα έρχεται να μας τηλε-εκπαιδεύσει τι είδους Κοινωνική συμπεριφορά πρέπει πλέον να έχουμε αναπτυγμένη προς τον άλλον. Να μας μυήσει σε ένα νέο αξιακό σύστημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αυτή τη δικαιοσύνη Κριτής βρίσκεται η μονάδα ατόμου που λειτουργεί σε μάζα Κοινής γνώμης διαμέσω facebook, το νέο μας βιβλίο και βίβλος εκπαίδευσης με δορυφόρο. Οι άνθρωποι καλούνται πίσω από μια μάσκα διαδικτυακής τους προβολής προσωπικότητας, να φτιάξουν ένα λαικό
δικαστήριο Κοινής Γνώμης, και να απολαύσουν αυτοδικία λιθοβολισμού σε κάτι, σε κάποιους. Τώρα έχουν να διαμορφώσουν μια νέα Κοινωνική δικαιοσύνη, βολικά απρόσωπη από ευθύνες ατομικές, όπου έχουν να βγάλουν ετυμηγορία για θύτες εξάπλωσης του Κορονοιού ανάμεσά τους, και εκείνοι να βρεθούν Ανώτεροι Κοινωνικοί λειτουργοί και δήμιοι από θέση Ισχύος και επί εδάφους Κυριαρχίας.

Και φτάνουμε στις ελιές και τα σπίτια.

Στις Ελιές που εμείς δεν έχουμε αλλά έχει και είχε ο γείτονας. Στα όμορφα σπίτια, όχι μιας αρωγής ετοιμόροπα που δεν δόθηκαν αποζημιώσεις ούτε σεισμού ούτε κάθε Ιανού, και ο γείτονας έχει δεύτερο σπίτι εκείνος στην Κεφαλονιά. Ένα σπίτι δίπλα μας, που εκείνο στάθηκε με στέγη και κεραμίδια και ήταν και αντισεισμικό αρκετά, ενώ το δικό μας δεν είναι καν το ίδιο προσεγμένο πιθανώς επειδή φτιάχτηκε άτσαλα
και με βιασύνη ώστε να μπούμε μέσα γρήγορα, κάτω από μια ασφαλή στέγη δική μας.
Φτάνουμε και σε εκείνα τα χωράφια τα απότιστα που εμείς δεν είχαμε κι αν έχουμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε Ανώτεροι είναι να μην έχει και ο δίπλα. Επειδή μέσα απ΄τη σύγκριση και μείωση του δίπλα γινόμαστε ανώτεροι σε καταξίωση και κύρος ακόμη κι αν στεκόμαστε στάσιμοι, βαλτωμένοι στο ίδιο χαμηλό ή λιγότερο χαμηλό ή και πιο υψηλό σημείο, δίχως την παραμικρή μας μεταβολή σε κάτι καλύτερο ποτέ απ΄ότι ήμασταν.

Και φτάνουμε και στο παραγατάρισμα.

Σε εκείνη την Κεφαλονίτικη τακτική όπου αν δεν είσαι καλύτερος σε χρήμα, σπίτι, δουλειά, σπουδές για δουλειά ίσως, υλικές απολαβές ζωής πρέπει έστω να δείξεις ότι είσαι. Να μπεις στο μάτι του γείτονα τουλάχιστον για το ονόρε των όπλων και της τιμής εξαγοράς της Άποψης για σένα από την Κοινή Γνώμη, του κοντινού περιβάλλοντος έστω. Και σε αυτό το σημείο ενοχλεί να έχει ο κάθε δίπλα κάτι καλύτερο εμφανώς από εμάς. Και αν δεν είναι καλύτερο εκείνου είναι δεύτερο σπίτι, ενώ εμείς πληρώνουμε φόρους ενφια για το πρώτο, και ενώ πάντα πιστεύαμε ότι
κατέχοντας δική μας στέγη ήταν η σωστική επιλογή ζωής μας να μην έχουμε να πληρώνουμε νοίκια σε κανέναν κερατά αφού είναι δικό μας κάτι.

Και φτάνουμε και στη ζήλεια και το φθόνο για το δίπορτο ευκαιριών ζωής.

Σε εκείνο το θανάσιμο μίσος για το σπίτι του άλλου που αυτό έχει φτιαχτεί με γερά θεμέλια στην Αθήνα που εκεί είναι η πρώτη κατοικία του και στην Κεφαλονιά έχει το εξοχικό του για την οικογένειά του εκείνος. Με θεμέλια τις αξίες που είχε να βρει στο άγνωστό του μια τύχη και ρισκάρησε να φύγει και να παλαίψει απ΄το μηδέν να χτίσει τα πάντα αλλά αλλού.

Και φτιάχτηκε οικονομικά και έκανε επιλογές δύσκολες και εκείνος. Και δεν εξαγόρασε σύντροφο όπως θα αναγκαζόταν λόγω συμφεροντολογίας στην Κεφαλονιά με αποτέλεσμα να θέλει λίγο πιο κάτω στη ζωή του, είτε αρσενικός είτε θηλυκός να έχει δίπορτα σεξουαλικής ζωής αλλού για να καλύψει την κενότητα επιλογής του με θύματα σιωπηλά τα παιδιά του. Και είναι και αυτή η μεγάλη κοινωνική κατηγορία ανθρώπων που θα κοιτάξουν το δίπορτο σπιτιού Αθηναίου Κεφαλονίτη σαν κάτι δύσφορο να στέκεται δίπλα στο δικό τους σπιτικό.

Και φτάνουμε και στα Καραβάνια Αθηναίων Κεφαλονιτών που ήρθαν σαν υποτιθέμενοι εκδρομείς και είναι επιδρομείς μας. Επιδρομείς που θα μας φέρουν εκείνοι ειδικά τον Κορονοιό από την Αθήνα επειδή αγαπούν την Ειδική πατρίδα τους πιο πολύ απ΄ότι ποτέ αγαπήσαμε εμείς που μείναμε βαλτωμένοι σε εξαγορές του δίπλα μας και μας σκοτώνει ό,τι βλέπουμε να εξελίσσεται και να καταλήγει εκείνο σε μεγάλη αγάπη εσωτερική αξιών και εξωτερική επιστέγασής τους στην Κεφαλονιά.

Και ερχόμαστε και στον γείτονα που έρχεται απ΄τα ξένα εκείνος αν και είναι ντόπιος. Και εκείνον τον μισούμε πιο πολύ απ΄όλους. Επειδή μισούμε τις επιλογές τις εσωτερικές μας, που κάναμε εμείς, στα δικά μας δίπορτα ζωής που δεν είναι παρά μια Εικόνα απ΄όσα ένα σπίτι που απ΄έξω φαίνεται ακέραιο αν και συντηρημένο άψογα αλλά μέσα είναι σάπιο στις δικές του δομές.

Και ερχόμαστε και στην τηλε-εκπαίδευση που γνωρίζει καλά ότι αυτό συμβαίνει σε όλες τις γωνιές τις επαρχίας και όχι ειδικά στην Κεφαλονιά. Κάτι που συμβαίνει και στο Μεγάλο Αστικό Κέντρο το ίδιο αλλά εκεί δεν εμπλέκεται ποτέ η Κοινή Γνώμη σαν δήμιος και δικαστής ταυτόχρονα που αρνείται να δει το δικό της πρόβλημα και να λύσει αντί να ασχοληθεί με το δικό της.

Μαρία Μαγουλά