Επί 32 χρόνια καθόταν σε έδρες τάξεων, κυκλοφορούσε σε διαδρόμους και προαύλια σχολείων. Ήταν ο φυσικός της χώρος. Το κουδούνι του διαλλείματος ήταν δεύτερη φύση της, όπως και το να προσπαθεί να πει με κατανοητό και ενδιαφέροντα τρόπο αυτά που είχε μάθει, από διαβάσματα ή εμπειρίες. Επί 32 χρόνια προσπαθούσε να ασκήσει με αξιοπρέπεια το δύσκολο επάγγελμα της καθηγήτριας. Ναι, αυτό που έχει τρεις μήνες διακοπές, που έχει ένα μισθό βρέξει χιονίσει, και που απαιτεί καθημερινή συναναστροφή με το πιο υγιές αλλά και πιο απρόβλεπτο τμήμα της κοινωνίας, τους έφηβους 15 έως 18 ετών. Επί 32 χρόνια ήταν στις επάλξεις-πρώτη στις γιορτές και στα πανηγύρια, πρώτη στα θεατρικά, στις πενταήμερες εκδρομές με απίστευτες ιστορίες ήσυχων ή παραπτωματικών μαθητών, στις εξετάσεις, στις  εκδηλώσεις και τις διαδηλώσεις. Απ’ αυτά τα χρόνια, τα πρώτα τριάντα ήταν όπως ακούστηκαν. Ενδιαφέροντα, με χαρές πολλές και άλλες τόσες αγωνίες και απογοητεύσεις. Γεμάτα εμπειρίες και γι’ αυτό ένιωθε πως έκανε αυτό που ήθελε, αυτό που της άρεσε, αυτό που της ταίριαζε.

Και έφθασε μέσα στα τελευταία δυο χρόνια, να εξανεμιστεί ο ενθουσιασμός, να βιάζεται να τελειώσει το ωράριο για να φύγει, να έχει ένα βάρος στην καρδιά καθημερινά σα να την κλείνουν καβαφικά τείχη.  Ήταν ίσως οι τοξικές σχέσεις με συναδέλφους, ήταν ίσως η υποβάθμιση του ρόλου του δασκάλου και η απαξίωση της προσφοράς του από τους ίδιους της τους μαθητές, ήταν η φροντιστηριακή και μηχανιστική αντιμετώπιση της γνώσης, ή καλύτερα ήταν όλα αυτά μαζί, και το σχολειό από πηγή έμπνευσης έγινε πηγή δυσαρέσκειας. Και τότε…

Τότε συμπλήρωσε ένα χαρτί. Μια αίτηση που θα της έδινε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ξαναβρεί την όρεξη για διδασκαλία, για αλληλεπίδραση, για μετάδοση αυτών που είχε συγκεντρώσει μέσα της και ήθελε να τα μοιραστεί, να δουν και άλλοι την ομορφιά στα πράγματα που της άρεσαν. Και πήγε στο σχολείο της δεύτερης ευκαιρίας. Αυτής της ευκαιρίας που και άλλοι έψαχναν να βρουν. Να μάθουν πράγματα έστω και σε μεγάλη ηλικία ή να απασχοληθούν κάποιες ώρες μακριά από τη μονοτονία της ζωής τους ή να ενταχθούν σε μια ομάδα ή να βρουν μια κανονικότητα στην καθημερινότητά τους ή να πραγματοποιήσουν το όνειρο να έχουν ένα απολυτήριο Γυμνασίου ή Λυκείου. Πολλές οι μορφές της δεύτερης ευκαιρίας. Όπως πολλές και διαφορετικές οι ζωές αυτών, που τις απογευματινές ώρες μοιράζονταν το χρόνο τους μαζί της. Και όλοι, χωρίς να χρειάζεται να το δηλώνουν, να ζουν μαζί της τη δεύτερή τους ευκαιρία.

Και η καθηγήτρια, ξαναβρήκε αυτά που είχε χάσει. Την αναγνώριση, τη συμπάθεια, τις χαλαρές σχέσεις. Χωρίς να χρειάζεται να μοχθήσει, να επινοεί παιδαγωγικούς τρόπους, ούτε να ακροβατεί μεταξύ σοβαροφάνειας, αυστηρότητας, και του πραγματικού της εαυτού. Όλα βγήκαν εύκολα, αβίαστα. Ακόμα και όταν η πανδημία την κράτησε μακριά από τους καινούργιους μαθητές, υπήρχαν οι πιστοί συνοδοιπόροι στα μαθήματα, που ανανέωναν καθημερινά το ραντεβού τους και έδιναν περιεχόμενο στα βράδια της και απομάκρυναν όλη την τοξικότητα με την οποία  είχε γεμίσει  την καρδιά της τα τελευταία χρόνια. Και το σχολείο που στέγασε το καινούργιο της ξεκίνημα και  της ανανέωσε το ενδιαφέρον για διδασκαλία, είναι το Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο Αργοστολίου.

Γι’ αυτό, στο τέλος της χρονιάς τους ευχαρίστησε όλους. Μαθητές και συναδέλφους, που της  ξανάδωσαν  τη χαμένη της όρεξη, που της πήραν την επαγγελματική δυσθυμία και της πρόσφεραν μια δεύτερη ευκαιρία ! 

Ειρήνη Τζαννάτου