Εικόνα: Jerry Apostolatos

Που θα πάει, πάλι οι ψυχές μας θα ζωγραφίσουν στο πάτωμα τις αλήθειες μας. Πάλι οι ψυχές μας θα σκιαγραφήσουν στο πάτωμα το είναι μας. Πάλι τα χέρια μας ελεύθερα θα σκορπίζουν στις κινήσεις του ζεϊμπέκικου τα ανεξίτηλα χρώματα της καρδιάς μας. «Μια μέρα δίχως χορό είναι μια μέρα χαμένη», είπε ο Νίτσε επειδή ο χορός είναι η κορυφαία εκδήλωση έκφρασης της ελεύθερης αλήθειας του καθενός. Και πέρασαν, ήδη, πολλές γιορτές που δεν χορέψαμε. Πέρασαν κομβικής σημασίας ημερομηνίες που οι συγκυρίες δεν μας επέτρεψαν να αφήσουμε το κορμί να εκφράσει διονυσιακά ή απολλώνια την βαθύτερη ουσία μας γιατί μόνο ο χορός μας απελευθερώνει από τα δεσμά του κομφορμισμού.

Μας κούρασε αυτός ο άτεχνος ψυχαναγκαστικός χειμώνας με όλα τα παρελκόμενά του. Το κοινωνικό ψύχος μας «κούμπωσε» σφιχτά στο πανωφόρι του φόβου. Μας ταλαιπώρησε η καταρρακτώδης βροχή της τρομολαγνείας. Μας εξουθένωσε η υγρασία της απομόνωσης στα λευκά κελιά της «ενημέρωσης». Όμως, κάτι μου λέει πως παρά την πολιορκία οι ψυχές μας παραμένουν ελεύθερες και θα χορέψουμε ξανά, ρε γαμώτο…

Μπορεί να μην γίναμε καλύτεροι, μπορεί να γίναμε χειρότεροι, αυτά κάνει ο φόβος. Μπορεί να γίναμε δωσίλογοι και μαυραγορίτες, κουκουλοφόροι, διχαστές και περισσότερο ψεύτες απέναντι στους εαυτούς μας και τους άλλους. Μπορεί οι προστατευτικές μάσκες να έριξαν, συχνά, τι άλλες μάσκες, αυτές της «κανονικότητας». Μπορεί να βρήκαμε άλλοθι που δεν είχαμε, μπορεί να εκμεταλλευτήκαμε την κατάσταση για να πειραματιστούμε. Μπορεί να κάναμε κι άλλα πολλά αναίμακτα εγκλήματα. Άνθρωποι βλέπεις…

Μπορεί επίσης να ονειρευτήκαμε πως μπορεί απ’αυτό να προκύψει ένας καλύτερος κόσμος επειδή είναι πια ηλίου φαεινότερο πια είναι τα σημαντικά και λογικά μαζί. Η δημόσια υγεία, αγαθό ανεκτίμητο, η οικονομική ασφάλεια, η κοινωνική αρωγή και η αλληλεγγύη και τόσες άλλες αξίες και αγαθά που θεωρούσαμε κεκτημένα ή αυτονόητα αλλά δεν ήταν. Μπορεί τα όνειρα και τα οράματα η πραγματικότητα να τα μετατρέψει πάλι σε παραισθήσεις. Αλλά το να μην μπορείς να ονειρεύεσαι και να οραματίζεσαι είναι αρρώστια.

Μπορεί ο παραλογισμός και η επικινδυνότητα της «ρεαλιστικής» πολιτικής να έφτασαν σε σημείο παροξυσμού. Μπορεί τα πράγματα να μη έχουν όνομα πια αλλά «πρόσωπα». Μπορεί η βαρβαρότητα να επελαύνει απροκάλυπτα πια. Η σκληρότητα και η αναλγησία να μην υφέρπουν πια αλλά εκδηλώνονται ευθαρσώς. Όμως όλα αυτά έχουν πλέον «πρόσωπο» και χωρίς, πλέον, μάσκες. Και όλα αυτά μπορεί, τελικά, να μη είναι εφικτό να αποτιμηθούν αλλά νομοτελειακά θα «πληρωθούν» και ίσως «επι ασπαλάθων» (Σεφέρης).

Όπως και να’χει το πράγμα θα χορέψουμε ξανά, σε κάποιο «μαζί», ρε γαμώτο!!!

Δημήτρης Ραυτόπουλος
Εκπαιδευτικός