Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε στάση αναμονής.
Καθένας περιμένοντας πότε θα’ ρθει η σειρά του,
ολόγυρα αφουγκράζεται με αποθέματα υπομονής,
να προσαρμόσει ανάλογα τη συμπεριφορά του.

Ο Αύγουστος σέρνει τα πόδια του και μας αδειάζει τη γωνιά,
και το Φθινόπωρο σιγά – σιγά προβάλει και συστήνεται,
η κοινωνία είναι ακόμη μέσα στην ανεμελιά,
μα δείχνει αμήχανη ψάχνοντας για να βρει τι γίνεται.

Παρ’ όλη την ανεμελιά υπάρχει φόβος και αγωνία,
κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει αύριο.
Θα είναι μια ομαλή και απρόσκοπτη πορεία ;
η πάνω μας θα να πέσει ‘ξύλο άγριο’ ;

Αναμονή για την ακρίβεια και τα χρέη,
πόσο θα ανέβει η ενέργεια, η ζωή και τα φαγώσιμα.
Τέλος οι ‘ σπακάδες ‘ , τα γκουρμέ και τα ταξίδια στο Μπαχρέιν,
οι ελπίδες κι’ οι ζωές μας έγιναν είδη αναλώσιμα.

Μπαίνοντας το Φθινόπωρο έρχεται το χοντρό πακέτο,
θέρμανση, έλλειψη τροφίμων και ο πόλεμος συνέχεια,
με αγωνία αν θα πέσει η βροχή, να τρέξει το νερό στο καναλέτο,
η θα βουλιάξει ο Πλανήτης μες στην πείνα, τη δίψα, την ανέχεια.

Αμήχανη όλη η Ευρώπη παρακολουθεί τις εξελίξεις,
και οι Ηγέτες της ψελλίζουν προσδοκίες και καλή πρόθεση.
Με ευχολόγια αοριστίες και βαθιές τις αναλύσεις,
ο ένας περιμένει απ’ τον άλλον την τέλεια πρόταση.

Αδίστακτος ο Πούτιν έχει αναστατώσει τον Πλανήτη,
βάζει τα δύσκολα, δεν λογαριάζει και πορεύεται.
Θα έχει ένα αίσιο τέλος όπως το ονειρεύεται ;
η θα του πέσει στο κεφάλι σαν κομήτης ;

Και στα εσωτερικά σενάρια αβέβαιη είναι η έκβαση.
Κοριοί και οικονομία συντηρούν ένα κλίμα τοξικό.
Σε αναμονή είναι κυβέρνηση και αντιπολίτευση,
τι θα αποδείξει η έρευνα, πιό το συμπέρασμα το τελικό ;

Αναμονή και για τον Τσίπρα να έρθει πάλι στο προσκήνιο,
προβληματίζεται κι’ αγωνιά τι θ’ αντιμετωπίσει.
Θά’ χει πολλά προβλήματα και τρύπες για να κλείσει,
πρέπει να συγκρουστεί ξανά με όλο το παρασκήνιο.

Και μέσα σε όλα αυτά η Πανδημία καλά κρατεί,
τα κρούσματα καθημερινά είναι χιλιάδες.
Ανοίγουν τα σχολεία και η ανησυχία επικρατεί,
θα είναι μια λειτουργία ομαλή ; αλλιώς κλάψτε μανάδες…

Βαλτώσαμε λοιπόν και κόλλησαν τα πόδια μας,
και χρειαζόμαστε δύναμη πάλι να ξεκινήσουμε.
Βιαζόμαστε όλα αυτά πίσω μας να τ΄αφήσουμε,
μια νέα πορεία ζωής στα επόμενα τα χρόνια μας.

Όμως όλα αυτά μόνη της η ζωή τα κανονίζει,
μόνη σχεδόν, χαράζει τη πορεία που εμείς θα πορευτούμε.
Σφυρίζει αδιάφορα και μόνη συνεχίζει,
και εμείς ανήμποροι απλά θα ακολουθούμε,

Αυτή η πορεία είναι σταθερή πολλούς τώρα αιώνες,
είναι η συνάντηση και η εξέλιξη της ζωής μέσα στο χρόνο.
Αφήνει πίσω της μνημεία αθάνατα, συντρίμμια και κανόνες,
τα συντηρεί και τα διαιωνίζει όλα αυτά μέ το δικό της τόνο.

Είναι το αέναο προτσές μιας συνεχούς εξέλιξης,
ο σταθερός κανόνας που ορίζει ότι ”τα παντα ρει”
που μέχρι σήμερα κανείς ν’ αλλάξει δεν μπορεί,
ούτε να κάνει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι τη διέλευση.

Και εμείς απλά βγάζουμε συμπεράσματα εκ’ των υστέρων,
και συνεχώς θα τρέχουμε πίσω απ’ τα γεγονότα,
προφήτες δεν υπάρχουν να τα πουν εκ’ των προτέρων,
στόχοι, προγράμματα και προσμονές σκάνε σαν βαρελότα.

Αναμονή και υπομονή λοιπόν για όλους και για όλα,
μέχρι που να βρεθεί – αν βρεθεί – η συνταγή όλα αυτά να τα ρυθμίζει.
Θά’ ναι, ας πούμε, μια λύση απλή σαν μπαταρία λιθίου ;
η μήπως πάντα μια παρέμβαση ηλιθίου θα τ’ απορυθμίζει ;

Έτσι και εμείς ασθμαίνοντας στο πρόσω θα ακολουθούμε,
βόγκοντας και βαριά ανασαίνοντας τη ζωή θ’ ανηφορούμε.
Με θολωμένο το μυαλό, αλλά πάντα με όνειρα χίλια,

‘΄ λειψοί πανω στο σίδερο, με κουρασμένα μίλια ”

( Καββαδίας, απο το ποίημα Cocos Islands )

Σπαρτιά 5 του Σεπτέμβρη του 2022,
Μίμης Ζαφειράτος

( ζαλισμένος ακόμη με το άρωμα του μούστου που βράζει !!!! )