Εικόνα: Πορτοκαλιά στην Πεσάδα, ©Jerry Apostolatos

Έντεκα γέννες, δώδεκα παιδιά η πεθερά μου. Ενηλικιώθηκαν τα οκτώ. Τρία από τα τέσσερα τα έχασε κατά τη βρεφική τους ηλικία και ένα αγόρι τον Στέλιο περίπου στην ηλικία των επτά ετών αρχές δεκαετίας του 50. Δύσκολες εποχές!

Τα πεθερικά μου με δυσκολίες και αγώνες, με σεισμούς και καταστροφές, ανάστησαν τα οκτώ παιδιά τους.

Περί τα μέσα της δεκαετίας του 60 συνέβη το εξής περιστατικό, όπως μου το εξομολογήθηκε η πεθερά μου.

“Εδευτού καθόμουν, στο σκαλάκι κάτω από την περγουλιά και χτενιζόμουν, όταν βλέπω δυο χωροφύλακες να ανεβαίνουν τα σκαλιά και να έρχονται στην αυλή μου.

– Τί θέλετε, τους ρωτώ αλαφιασμένη, γιατί πολλά υπέθεσα. Μήπως έκανε τίποτε ο πεθερός σου; μήπως κανένα αγόρι; Μου κόπηκαν τα γόνατα μέχρι να πάρω απόκριση.

– Θειά πού είναι ο γιος σου ο Στέλιος; ήρθαμε να τον συλλάβουμε. Είναι λιποτάκτης, μου απάντησαν.

– Ποιός; Ο Στέλιος; τους ρωτώ με την σειρά μου.

– Ναί ο Στέλιος Παπ…….. Δεν είσαι η μάνα του;

Παράτησα το χτένισμα, σηκώθηκα από καταγής με ξέπλεκα ακόμη τα μαλλιά μου, σαν της Γενοβέφας, πάω στην άκρη της αυλής και τους λέω.

– Ελάτε να σας δείξω, που θα τον βρείτε.

Τους έδειξα το νεκροταφείο.

– Εκεί πίσω από το ιερό, είναι ο τάφος του.

Κοκκάλωσαν και οι δύο.

– Μα εδώ στο χαρτί φαίνεται σαν λιποτάκτης. Είναι γραμμένος στα Μητρώα Αρρένων.

– Δεν ξέρω τι μου λέτε. Εγώ σαν μάνα του, ξέρω ότι αυτό το παιδί το έχω θαμμένο.

Μετά το έψαξε ο πεθερός σου, γιατί τον ζητούσαν να πάει στον στρατό; Τί είχε γίνει;

Ο αφορεσμένος ο πρόεδρός της κοινότητας και η κλίκα του, για να παίρνουν Τα Δελτία Τροφίμων δεν έσβησαν το παιδί μου από την κατάσταση και έπαιρναν τα τρόφιμα για λογαριασμό τους”.

Το σκέφτομαι αυτό το συμβάν αυτές τις ημέρες. Λέτε τώρα με το σημερινό Δελτίο Τροφίμων, που τρομάρα τους το βάπτισαν Market Pass για να χρυσώσουν το χάπι, να έχουμε ανάλογες κομπίνες; Να εκδίδονται άυλα δελτία χρησιμοποιώντας όνομα και στοιχεία άλλων προσώπων. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε στη χώρα της κομπίνας και της λαμογιάς. Και από λαμόγια άλλο τίποτε, Μέχρι και εξαγωγή κάνουμε.

Αρετή Γραμμόζη – Παπαδημάτου