Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε ο Εγωισμός.
Παιδί της Ανιδιοτέλειας, που δυστυχώς ο γιος της διαμόρφωσε πολλές γενιές ανθρώπων.
Ο Εγωισμός μεγαλώνοντας αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του,ήταν καταστροφικός, Κάνοντας ηθελημένα κακό στο σύνολο της κοινωνίας.
Δεν του άρεσε η ισορροπία,δεν αγαπούσε τους άλλους,πως να το έκανε άλλωστε αφού είχε συναισθήματα μόνο για τον ίδιο.

Ισχυρογνώμων,απαιτητικός, με την απόλυτη βεβαιότητα πως οτιδήποτε κάνει είναι το σωστό.
Ηταν μόνος ,χωρίς παρέα,που και που συναντιόνταν με την Ειρωνεία.
Και ούτε και φίλη θα την έλεγε..
Βρέθηκαν τυχαία σε έναν καυγά,
προσπαθώντας να νικήσει ο Εγωισμός
την ηρεμία,αλλά επενέβη η κυρία Ειρωνεία.
Και φυσικά ο αγώνας κρίθηκε στον ” πόντο “
Κέρδιζε παντού,στην πολιτική, τα καταφέρνε υπέροχα, υποστήριζε ανθρώπους με υψηλές θέσεις με μοναδικό όραμα το Συμφέρον.
Συναναστρεφόταν άτομα που η μοναδική δίψα που είχαν ήταν για δύναμη και δόξα.

Επενέβαινε στις ψυχές τους έμπαινε
στο μυαλό τους.
Από ανθρώπους με όνειρα και οράματα
έβλεπες σε λίγο καιρό να έχουν πετάξει στο καλάθι του γραφείου τους την καημένη την Αρετή, την Αξιοπρέπεια την Ηθική.
Εκεί τελείωνε η μάχη που δεν προλάβαιναν να δώσουν.
Μα και την Ειρωνεία την χρησιμοποιούσε
όπου τον βόλευε.
Ετσι ξεμπερδεύε μια και έξω με όλα όσα είχε να πολεμήσει καθημερινά!
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ήταν ο άλλος του εαυτός.
Τον έκρυβε καλά πίσω από τον εγωισμό ώστε να μην σηκώσει ποτέ κεφάλι.
Η μητέρα του η λυπημένη Ανιδιοτέλεια
έκλαιγε στην πολυθρόνα της καθημερινά
για την κατάντια του μοναδικού παιδιού της, δεν τον γέννησε για να καταστρέψει τον κόσμο.
Μόνο για τα συμφέροντά του.
για να μην αγαπηθεί ποτέ…

Μα έχει τα πάντα.
Τι του έλειπε σκεφτόταν η άμοιρη μάνα..
Ο γιος της την αποκαλούσε”θύμα της ζωής”
και η Ειρωνεία γελούσε.
Του άφηνε στο τραπέζι βιβλία
για την Ηθική την Πίστη την Καλοσύνη
την Αφοσίωση.
Τα έβρισκε μετά με σκισμένες σελίδες.
Ωσπου μία μέρα η καρδιά της πονούσε αδιάκοπα .

Ο Εγωισμός θεώρησε ότι ήταν ένα τερτίπι της μάνας του ώστε να του μαλακώσει την ψυχή.
Επικαλέστηκε την Ειρωνεία να την βάλουν στο κρεβάτι χωρίς να καλέσει γιατρό, να καταλάβει η μητέρα του ότι αυτός δεν αλλάζει και τα κόλπα της δεν πιάνουν.

• Ξεκουράσου μητέρα θα τα πούμε το βράδυ…
  Η καρδιά μου παιδί μου είπε ξέπνοα η Ανιδιοτέλεια..
  σβήνοντας.. για πάντα.
• Μητέρα δεν χρειάζεται να υποκρίνεσαι!
  Κοιμήσου θα σε δω το βράδυ.
  Ο Εγωισμός θεώρησε πως τερτίπια της μάνας του δεν θα τον αλλάξουν.
  Ισως γιατί έτσι σκεφτόταν πάντα αυτός.
  Το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι βρήκε τη μάνα του πάλι στο κρεβάτι λευκή, ωχρή. Τότε…κατάλαβε ότι την έχασε για πάντα…
  Τα μάτια της Ανιδιοτέλειας είχαν δάκρυα.
  Την αγκάλιασε για τελευταία φορά στη ζωή του.
  Ισως και πρώτη.
  Μάνα ααα ούρλιαξε με δύναμη ψυχής.
  Μάνααα ξύπνα..
  Μάνα μην με αφήνεις!!!
  Γονάτισε στο κρεβάτι της!!
  Ακόμη και η Ειρωνεία την αγκάλιασε και έκλαψε.
  Συγχώρεσέ με μάνα σε σκότωσα!!
  Λύπη απόγνωση απελπισία μαζεύτηκαν στο δωμάτιο.
  Μάνα άνοιξε τα μάτια σου και πες ότι με συγχωρείς!
  Ενα περιστέρι λευκό μπήκε από το ανοικτό παράθυρο…πέταξε κατευθείαν προς το μέρος του Εγωισμού.
  Τον άγγιξε απαλά και έπειτα κάθησε στα χέρια της νεκρής μητέρας.
  -Σημάδι συγχώρεσης είπε θλιμμένη η Ειρωνεία.
  Χωρίς το γνωστό ύφος της με τα μάτια της να κλαίνε.
  Η Ανιδιοτέλεια είχε νικήσει δίνοντας την ζωη της μα ήταν πια ευτυχισμένη.
  Καμάρωνε τον γιο της.
  Ο Εγωισμός άλλαξε παίρνοντας το σπουδαίο όνομα της αγαπημένης του πού τον έφερε στη ζωή.
  Ανιδιοτελής.
  η Ειρωνεία ήταν πια Ηρεμία.
  Ενωσαν τις ζωές τους και έζησαν ευτυχισμένοι,με αγάπη.
  Ειχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν
  παιδιά με υπέροχα ανθρώπινα ιδεώδες χαρακτηριστικά.
  Επένδυσαν στο μέλλον.
  Εζησαν καλά και οι πρεσβευτές του μέλλοντος καλύτερα.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου