Εικόνα : Jerry Apostolatos
Αχ!!!Κυρία μου…
Κυρία μου!
Σε τι εποχή ζούμε!
Σε τι κοινωνία ζούμε! Σε κοιτώ και μονολογώ!
Δεν θα μιλήσω για ανθρωπιά και για συμπόνια, θα μιλήσω για τις συντροφικές σχέσεις που έχουν κολλήσει στον πάτο της κατσαρόλας που όσο πιο πολύ την τρίβεις χαράζει.
Τι φθηνή απομίμηση συναισθημάτων κυκλοφορεί κυρία μου;
Χειρότερα και από τη κατσαρόλα.
Ναι σας λέω.
Κοιτάζω την όμορφη υπέρλαμπρη εκκλησία που στέκεστε.
Εχει δύο πόρτες όμως.
Από τη μία μπαίνεις για να παντρευτείς και με το που βγεις από την άλλη πόρτα, σε περιμένει ο δικηγόρος για διαζύγιο.
Αχ! Κυρία μου.
Λέμε ότι η σχέση δοκιμάζεται στα δύσκολα.
Ποιά δύσκολα!
Ούτε στα εύκολα δεν μένουμε.
Να και το αμαξάκι παραδίπλα.
Σκάει το λάστιχο του και αντί να φτιάξουμε τη ροδούλα του και να κουραστούμε λιγάκι, αγοράζουμε άλλο πιο ωραίο πιο όμορφο πιο ντελικάτο. Παλιά όταν κάτι χάλαγε το φτιάχνανε, έτσι λένε οι γιαγιάδες. Σήμερα οι σχέσεις είναι όπως το φαγητό, μαγειρεύεις κάτι (στη κατσαρόλα) νόστιμο το απολαμβάνεις και όταν με το καλό χορτάσεις, το πετάς και την άλλη μέρα μαγειρεύεις άλλο και πάει λέγοντας. Παλιά έγλυφαν και την κατσαρόλα και έκαναν το σταυρό τους που είχαν αυτό το πιάτο να φάνε.
Τι έχουμε πάθει κυρία μου;
Σε ρωτώ ξανά.
Κάποτε βλέπαμε διαφημίσεις από προϊόντα, στα δύο το ένα δώρο, σήμερα βλέπουμε διαφημίσεις δικηγόρων στα δύο διαζύγια το τρίτο δώρο.
Θα τρελαθούμε κυρία μου που ζούμε;
Σας ρωτώ αλλά λέξη δεν λέτε.
Βλέπεις στο δρόμο ταιριαστά και ευτυχισμένα ζευγάρια και χαίρεσαι που τα βλέπεις τόσο πολύ που θέλεις να σου δώσουν αυτόγραφο, σπάνιο φαινόμενο. Ας μη μιλήσω για οικογένειες τόσο ταιριαστές και αγαπημένες και ξαφνικά τις βλέπεις και χωρίζουν και δεν ξέρουν το “γιατί” αν τους ρωτήσεις κυρία μου. Σκόρπιες δικαιολογίες θα πάρεις σαν το “όσα παίρνει ο άνεμος.”
Έλα όμως που τα παιδιά την πληρώνουν γίνονται μπαλάκι του τένις απ’ τον ένα γονιό στον άλλον.
Αν παλιά έμπαινες σε μία τάξη σχολείου και ρωτούσες τα παιδάκια ποιοι γονείς είναι χωρισμένοι μπορεί και να μη σήκωνε κανένα παιδάκι το χέρι του, αν πας σήμερα και ρωτήσεις θα νιώσεις πολύ αμήχανα στο πόσα χεράκια θα σηκωθούν.
Καταλαβαίνω ότι κάποιοι χωρισμοί είναι αναγκαίο κακό.
Τα ποσοστά που βλέπουμε είναι πληθώρα, όμως μιλάμε για ζωές δεν μιλάμε για χωράφια που χωρίζουμε.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Δεδομένη η αγκαλιά μας κυρία μου.
Λέμε πως όταν χάσουμε κάτι το εκτιμάμε, γιατί όμως να πρέπει να το χάσουμε;
Μετά τι θα βρούμε ξέρουμε;
Γιατί στα λέω αυτά κυρία μου; Γιατί πιστεύω ότι έχεις μεγαλύτερη δύναμη από ό,τι πιστεύεις, να κάνεις καλύτερη αυτή την κοινωνία και να δώσεις αξία σε καρδιές που χτυπάνε μόνο για σένα.
Γιατί κυρία μου είμαστε ένας σπόρος. Στο χέρι μας είναι αν θα γίνουμε τριαντάφυλλο που θα ομορφύνουμε τον κόσμο και θα σας μαγέψουμε ή ενα παλιοχώραφο γεμάτο τσουκνίδες.
Γιατί κυρία μου όλοι είμαστε ξεχωριστοί. Γιατί κυρία μου η κατσαρόλα θέλει τέχνη αγάπη, και το φαγητό μεράκι.
Σας αγαπάμε όλες κυρίες μου.
Αξίζετε τα καλύτερα.
Μπροστά σας είναι.
Και αν καεί το φαγητό θα φτιάξουμε άλλο μαζί.
Έτσι υποκλίνομαι σε εσάς κυρία μου.
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Συντάκτης λογοτεχνικό Περιοδικό Θρυαλλίδας.
Συνεργάτης Kefaloniastatus.gr
