Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Προσποίηση εναντίον αλήθειας. Ψάχνω να βρω αλήθεια στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν θυμάμαι ποτέ να μην υπήρχε στον περίγυρο μου η ψευτιά, το απατηλό, η προσποίηση, η κοροϊδία.

Η απάτη στην πολιτική… ποιος πολίτης δεν θα ήθελε αληθινούς και όχι ψεύτικους συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής του;

Βασική προϋπόθεση να δείξεις το καθαρό πρόσωπο σου, τη θέση σου, την άποψη σου.

Προσποίηση, λέω με απέχθεια. Ανθρώπινη κακία ονομάζεται, ανειλικρινής συμπεριφορά, ψευτιά, επιτηδευμένη μικροπρέπεια.

     «Γεια σας. Καλημέρα κυρία Μαρίκα, μα τι κούκλα που είστε !»

     «Γεια σου και σένα Πέρσα μου, και εσύ δεν πας πίσω !»

Ανταλλαγή κομπλιμέντων έως να χυθεί το μέλι από το βάζο της κυρίας Μαρίκας κάτω στην καυτή άσφαλτο και να κολλήσει… Στο μεταξύ κοντεύει να ξεκολλήσει η μασέλα της κυρίας Πέρσας από τα φτυσίματα.

     «Φτου φτου, σκόρδα σου, μη σε ματιάσω».

Στρίβει δεξιά η μία, στροφή αριστερά η άλλη.

    «Μπα κακό ψόφο να ‘χεις, που σ’ έκαμα εξηντάρα, κοντεύεις να συναντήσεις το χάρο, να του πεις ”πάρε με Χάρε πάρε με μία νύχτα με φεγγάρι” ».

Αμ, και η άλλη σιγά που πάει πίσω.

     «Την καρακάξα, που έχει πέντε κιλά λιγότερα και θα μου πει “τα πιασιματάκια σου μια χαρά Πέρσα μου! “Που να μη σε πιάσουν οι ασπιρίνες για εφτά μέρες !»

Προσποίηση, παραμορφωμένα πρόσωπα, αδύναμοι άνθρωποι με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση του καλύτερου για αυτούς, μιας καλημέρας, μία θέσης εργασίας, μιας ανύψωσης γοήτρου που συνάδει με την κολακεία και την υποκρισία.

Ωραία εμφάνιση, κενά μυαλά, χαμηλές ικανότητες, κρυμμένες με το περιτύλιγμα του τραπεζικού λογαριασμού.

Όσο κάποιος, από την αριστερή στροφή ή τη δεξιά ή τη δήθεν ευθεία, προσπαθεί την υπερ-τόνωση της, τόσο διογκώνεται η υποκρισία. 

Ανεντιμότητα, διαστροφή, έλλειψη ευθύτητας, τις περισσότερες φορές στην προσπάθεια να καμουφλαριστεί η προσποίηση ή το ψέμα, διογκώνονται ακόμα περισσότερο.

Ποιες αιτίες μας κατάντησαν έρμαια της καθημερινής υποκρισίας;

Ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η ανασφάλεια, οι υποχρεωτικές απαιτήσεις, μας δυσκολεύουν να κοιτάξουμε με ευθύτητα στα μάτια τους άλλους.

Η λαϊκή ρήση “ότι λάμπει δεν είναι χρυσός” μας ωθεί να είμαστε επιφυλακτικοί.

Να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να ξεχωρίζουμε το κάλπικο, το επιφανειακό, το εντυπωσιακό, το οτιδήποτε, αλλιώς θα αφεθούμε στην προσποίηση. Θα γιγαντώνεται το πρόβλημα. Θα υποβιβαζόμαστε, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της ψυχής μας.

 Είναι αναγκαιότητα η εξάλειψη της υποκρισίας από τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μα πέρασα κι εγώ από τον ίδιο δρόμο.

      «Βρε βρε, καλώς την Εύα μας. Για που το έβαλες Κοντέσσα μου; » (Κοντέσσα εγώ, από το κάμπο στο Ληξούρι, τιμή μου κιόλας.)

Ας απαντήσω και εγώ.

     «Καλημέρα κύρια Πέρσα, πάω για δουλειά».

     «Να πας παιδί μου και να γράψεις πως ο δήμαρχος σταμάτησε να στέλνει καροτσάκι για τα σκουπίδια. Που βγαίνω εγώ, γριά γυναίκα (ξέχασε ότι δεν μοιάζει ούτε εξήντα, μέχρι προ λίγου) καθαρίζω το πεζοδρόμιο και βγαίνω μέχρι έξω, να, εδώ κάτω, με τη σκούπα και το φαράσι».

     «Θα το γράψω, μην ανησυχείτε, αλλά εσείς δεν τον φιλήσατε τις προάλλες στην αγορά και βγήκατε και φωτογραφία;» απαντώ χαμογελαστή.

     «Εγώ;; Τι ήθελες να κάνω κόρη μου… δεν έχω διάθεση για καλημέρες από συνήθεια το κάνω.. Εγώ την πόρτα μου θέλω καθαρή, ποιος θα είναι ούτε που με μέλει».    

     «Του το είπατε όμως;» επιμένω η δικηγόρος του διαβόλου στην προηγούμενή μου ζωή.

     «Όχι δεν του το είπα, και να το έλεγα τι θα γινόταν;»

     «Ωραία θα το πω εγώ κύρια Πέρσα μου, θα του το πω εγώ ότι μου είπατε…»

     «Όχι, όχι κυρά μου, μη πεις ότι στο είπα εγώ! Εγώ τα καθαρίζω μόνη μου να περνάει και η ώρα.Δεν βλέπεις; τα έχω πεντακάθαρα! Έλα πήγαινε στη δουλειά σου, κατά εκεί στρίψε, ρίχνουν τσιμέντο εδώ, μπόλικο μπόλικο, μπαλώματα δηλαδή στους δρόμους. Εκλογές βλέπεις…»

Εντάξει το “Κοντέσσα μου” έγινε “κυρά μου” σκέφτομαι λυπημένη… Αλλά θα πάρω το δρόμο που θα με οδηγήσει στο χωματόδρομο! Θα λερώσω τα παπούτσια μου, μα δεν βαριέσαι, είναι από τα φθηνά. Ξέρετε, η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν φιλόξενη χώρα στις εισαγωγές ξένων προϊόντων. Το ξέρατε ότι η χώρα μας εισάγει αγαθά από 197 χώρες; Αμέ, πως… Προσποιήθηκε και η Ελλάδα μας αγάπη και φιλοξενία στο Ευρώ.

Συνεχίζω ευθεία για το γραφείο και μετά αριστερά.

Η καρέκλα μου με περιμένει, σταθερή αλλά φθηνή. Δεν προσποιείται την πλούσια του κεφαλαίου, μα έχει κι αυτή τη δική της ιστορία. Σέβομαι ότι με αντέχει…

Εγώ αν προσποιούμαι; Ποιος ξέρει στην ίδια κοινωνία ζούμε.

Ευαγγελία Αλιβιζατου
Συγγραφέας
Συντάκτρια anamniseis.net της Ν.Υ.
Συντάκτρια «Λογοτεχνικού περιοδικού Θρυαλλίδας».
Μέλος PEN GREECE
Μέλος Φ.Ο.Ε.