Φίλοι μου αγαπημένοι, στους σοφούς  υποκλίνομαι και τους αφήνω στην ησυχία τους, αλλά κάτι τσιτάτα της συμφοράς, παρακμιακά και ξεπερασμένα, πολύ τα απολαμβάνω… Π Χ: “η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά”.

Δούλα σίγουρα, το κυρά, κυρία είναι τίτλος, που αποκτάς με πολλές περγαμηνές και πολλαπλές εξετάσεις και όχι με το κυνήγι της σκόνης.

Το να ζει κάποιος σε ένα ευπρεπές καλαίσθητο και ανθρώπινο περιβάλλον, είναι δείγμα ποιότητας ζωής, καλαισθησίας και δείκτης πολιτισμού,και αφορά και τα δύο φύλα και τα παιδιά,όλη την οικογένεια …

Επ’  ευκαιρία, έχω μία γειτόνισσα στην απέναντι πολυκατοικία, που το ρητό  “η καλή νοικοκυρά “… το έκανε Ευαγγέλιο και τον πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο της… 

Κάθε Σάββατο, αξημέρωτα, ο Θεός να μας λυπηθεί έχει γενική καθαριότητα, γνωστό τοις πάσι,αφού τα χαλιά δεσπόζουν κατά παράταξη σε όλα τα κάγκελα του μπαλκονιού, πιάνουν σειρά από μπονόρα βλέπετε, και μετά αρχίζει ένα ανηλεές ράβδισμα  με ένα χτυπητήρι από bamboo, που όσοι σκοπεύουν να απολαύσουν τον πρωινό ύπνο τους, βάζουν ωτασπίδες και αλλάζουν πλευρό, ενώ οι υπόλοιποι βρίζουν σε όλες τις γλώσσες με πολλά μπιπ και γίνονται μέρος της διαδικασίας…

Ένας τρίτος εντελώς άσχετος,  θα νόμιζε ,ότι γίνεται μετακόμιση, καθώς μετατοπίζονται καναπέδες,σέρνονται φασαριόζικα καρέκλες, και όλα τα μικροέπιπλα και μικροαντικείμενα παρελαύνουν στη βεράντα για αποστείρωση… 

Έχω την εντύπωση, ότι αν είχαν φωνή θα φώναζαν αγανακτισμένα: ‘έλεος’!!! Αλλά και εμείς που έχουμε τζίφος!!! 

Την προστατεύει ο κανονισμός περί κοινής ησυχίας …

Στη συνέχεια πλένει σχολαστικά όλα τα παντζούρια με τη μάνικα, τοίχους κάγκελα και ό,τι βρεθεί μπροστά της και απαστράπτει τα τζάμια σε τέτοιο βαθμό, που αν πέσεις στο πεδίο τους, καθρεφτίζεσαι με κάθε λεπτομέρεια ούτε κιλό δεν μπορείς να κρύψεις…

Το δράμα είναι ότι δεν ζει  μόνη της,ότι υπάρχουν σύζυγος και δύο παιδιά, που όλοι οι  ακούσιοι  παρατηρητές, αγνοούμε πού λουφάζουν την ώρα που το σπίτι τους μπάζει από όλες τις μεριές και τα πάντα μετατοπίζονται και γενικά δεν βρίσκεις γωνιά να απαγγειάσεις.

Η κουμπάρα της, συγκάτοικος στο διπλανό διαμέρισμα και χρόνια φίλη μας καλημερίζει και απολογείται για λογαριασμό της… Προσπάθησε η γυναίκα ευγενικά, να της κόψει την φασινοφόρα…..

“Κάνε κράτει, φιλενάδα κάθε Σάββατο τόση κούραση”

“Βλέπεις να έχω άλλη μέρα”; διαμαρτυρήθηκε..

“Άς μένει και λίγη σκόνη να λιάζεται ,δεν χάθηκε ο κόσμος…”

“Μπα!! εγώ το σπίτι μου το θέλω στην εντέλεια… 

Έτσι με έμαθε η μακαρίτισσα  η μανούλα μου”.

Αποκαμωμένη από τις απέλπιδες προσπάθειες η κουμπάρα και φίλη μας ενημερώνει.

“Εγώ παιδιά, νίπτω τας χείρας μου, το  χρέος μου,το έκανα”

Αλλά χωρίς να είμαι μάντης ή πικρόχολη, προβλέπω σε λίγο ο σύζυγος να λακίσει, όπου τον βγάλει ο δρόμος, και τα παιδιά μετά τα δεκαοκτώ,να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους…

Και τότε, θα παρελαύνουν ανενόχλητα τα σαββατοκύριακα τα χαλιά, και τα έπιπλα στις βεράντες.. και θα απολυμαίνονται αδιαμαρτύρητα όλα τα αντικείμενα και θα εξαφανίζεται από προσώπου γης όλη  η σκόνη, και σε αυτό το παστρικό Μαυσωλείο, θα βασιλεύει μόνη και εμμονικά αμετανόητη, η καλή νοικοκυρά, η δούλα και κυρά…… Αυτά….

Υ Γ. Μην πετροβολάτε τα σαββατοκύριακα τη ζωής μας… θυμώνουν και κλαίνε… Θυμώνουν και κλαίνε λέμε.

Λιάνα Πουρνάρα

Εκπαιδευτικός.