Στην πολιτική είθισται τα πολιτικά κόμματα να δημιουργούν, να μεταβάλλουν και αποπροσανατολίζουν τα κοινωνικά γεγονότα, άλλες παρατάξεις περισσότερο, άλλες λιγότερο, με τέτοιον τρόπο ώστε να παρουσιάζουν τους «εαυτούς» ως την λύση για αυτές τις καταστάσεις.

Σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει πετύχει.

Σε διαχρονικό επίπεδο υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα που σίγουρα οι παλαιότεροι θα θυμούνται καλύτερα από μένα. Έχοντας κατά νου την έννοια του λαϊκισμού (έννοια ή οποία συνδέεται άρρηκτα με τις εκλογές, τα κόμματα, το πολιτικό σύστημα, αλλά και σε έναν βαθμό και τους ίδιους τους ψηφοφόρους), το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ανασφάλεια. Ο φόβος για το μέλλον, η επισφάλεια, συναισθήματα και βιώματα δηλαδή που δεν είναι καθόλου αβάσιμα και καθόλου αμελητέα.

Σε έναν κόσμο που ο φόβος , σε όλα τα επίπεδα, είναι διάχυτος, ρευστός και καλά θεμελιωμένος στην ζωή των ατόμων, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, εθνικότητας κ.ο.κ, εύκολα ένα πολιτικό σύστημα μπορεί να αξιοποιήσει αυτά τα συλλογικά συναισθήματα, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του.

Η ατομική ευθύνη, η αφήγηση των πολιτικών περί σταθερών πολιτικών που (υποτιθέται) ότι θα φέρουν ένα συμπαγές κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, αποτελούν ένα μέσο χειραγώγησης ή/και λαϊκισμού απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Τα πιο ενδιαφέροντα ζητήματα που προκύπτουν εδώ είναι τουλάχιστον δύο. Αρχικά, το πώς αυτά τα νοήματα του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων αναδίδονται, με ποιους τρόπους, με ποια μέσα και με ποια νοήματα και δεύτερον, τι αντίκτυπο έχουν αυτά τα μέσα στην κοινωνία και κυρίως στους νέους.

Εδώ τώρα μπορεί να ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το πώς εμείς οι νέοι θα πρέπει (και οφείλουμε θα πω εγώ) να αντιλαμβανόμαστε, να κρίνουμε και να αξιολογούμε τον πολιτικό βίο και τους τρόπους με τους οποίους τα κόμματα παράγουν νοήματα στον δημόσιο λόγο.

Αυτό το οποίο όμως θέλω να τονίσω είναι, πως η αμφισβήτηση θεωρώ ότι είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια ή κουλτούρα! Η αμφισβήτηση της αυθεντίας για εμένα είναι κάτι επιθυμητό κι αναγκαίο, αν θέλουμε να λέμε ότι σε αυτήν την κοινωνία θέλουμε να αλλάξουμε κάτι. Η αμφισβήτηση απέναντι στο πολιτικό σύστημα μπορεί να επιφέρει, μεταξύ άλλων, δύο πράγματα. Την κριτική αποτίμηση όσων παράγονται στον δημόσιο λόγο και την αντίστοιχη δράση των ατόμων στις εκλογές. Πιστεύω πολύ στην πολιτική , ως μέσο που μπορεί, είτε να καταστρέψει, είτε να βοηθήσει μια κοινωνία να ξεπεράσει τις παθογένειες της.

Ανδρέας Μπάμπης
Κοινωνιολόγος