Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024
18 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Στο βάθος κοινωνία : Ψάχνοντας για ένα νέο Modus Vivendi.

Γράφει η Άννα Σταθοπούλου Δευτεραίου

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των αρθρογράφων τους και όχι κατά ανάγκη του kefaloniastatus.gr

Όσοι μπήκαμε στην αγορά εργασίας στα τέλη του 20ου αιώνα είχαμε λίγο ως πολύ την εντύπωση, αν όχι την πεποίθηση, ότι θα ακολουθήσουμε μια πορεία ζωής παρόμοια με εκείνη των γονιών μας.  Μπορεί λίγο καλύτερη, μπορεί λίγο χειρότερη, αλλά λίγο ως πολύ γνώριμη. Θα δουλεύαμε, θα σπουδάζαμε, θα κάναμε οικογένεια, ίσως κάποιες σοβαρές αγορές, διακοπές, ταξίδια, όσα περίπου κάνει ένας συνηθισμένος άνθρωπος για να περάσει καλά και να δώσει στη ζωή του το νόημα που θέλει.  Μέχρι πριν μια δεκαετία, η αβεβαιότητα ως αρχή ήταν για τους περισσότερους ένα βασικό αξίωμα της κβαντικής θεωρίας, όχι με την έννοια ότι τα είχαμε όλα λυμένα, αλλά γιατί λίγο ως πολύ, από μια ηλικία και μετά, το μονοπάτι της ζωής που θα επιλέγαμε ξέραμε ότι έχει ξαναπατηθεί από προηγούμενους.

            Και “ξαφνικά”, ή έτσι κάποια δεδομένη στιγμή μας φάνηκε, αυτή η συνθήκη ανατράπηκε πλήρως. Σταδιακά οι περισσότεροι βρεθήκαμε να περπατάμε σε μονοπάτια ζωής άγνωστα, δύσβατα, κάποια από αυτά απειλητικά ακόμα και για την ίδια την ύπαρξή μας. Η ύφεση του 2008, η βαθιά ανθρωπιστική κρίση του 2011-12 που ακολούθησε, η συστηματική αποδόμηση της αγοράς των μικρομεσαίων, η πρωτόγνωρη βαρβαρότητα της ευρωπαϊκής ελίτ και το πολιτικο-οικονομικό “πραξικόπημα” του 2015, οι συνακόλουθες δυσκολίες στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, η κοινωνική εχθρότητα που ολοένα ρίχνει κλώνους ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και συχνά πια γινόμαστε σε διάφορες περιπτώσεις αποδέκτες και οι ίδιοι, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα και δυσοίωνα πράγματα που βιώνει ο απλός πολίτης καθημερινά έχουν αλλάξει όχι μόνον το σκηνικό της ζωής μας, αλλά και τη δομή της την ίδια. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και ο Covid-19  να μας δώσει την πιο ηχηρή προειδοποίηση, change or die. Η αβεβαιότητα ήρθε κι εγκαταστάθηκε για τα καλά γύρω μας και μέσα μας, έγινε το καινούργιο μας modus vivendi, στην εργασία, την καριέρα, τις σχέσεις, την οικογένεια, το σχολείο, την υγεία… αβεβαιότητα όχι μόνον για το μέλλον, αλλά και για το τώρα, για το πώς να πορευτούμε στον παρόντα χρόνο με τρόπο κατά το δυνατόν σοφότερο μέσα σε αυτή τη νέα, καλπάζουσα πραγματικότητα.  Θλίψη, εξάντληση, αγανάκτηση, άγχος, ανησυχία, φόβος, ανημπόρια, μοναξιά, ίσως-ίσως ακόμα και απελπισία, κάποια από τα συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι πλέον καθημερινά σε υψηλά ποσοστά.

            Ξέρουμε ιστορικά τι συμβαίνει μπροστά σε τέτοιες κρίσιμες για την ζωή καταστάσεις, ο άνθρωπος τείνει να προσαρμόζεται για να επιβιώσει.  Παίρνει το πράγμα αλλιώς, αλλάζει συνήθειες, βρίσκει τρόπους να “συμφιλιωθεί” με τα νέα δεδομένα, να φτιάξει νέα πατήματα, να προχωρήσει όπως μπορεί.  Κι εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα για όλους μας, πώς θ’ αλλάξουμε και προς τα πού θα πάμε.  Πόσα θα ανεχθούμε,  πόσο θα το ψάξουμε, πόσα από αυτά που βιώνουμε θα θεωρήσουμε δεδομένα και σε πόσα θα αντιδράσουμε, ποιούς θα επιλέξουμε για κοινωνικούς και πολιτικούς συμμάχους μας, ποιους και τί θα βάλουμε πλέον στο περιθώριο, γιατί αποδείχθηκαν liabilities. Πριν απαντήσουμε σε όλα αυτά, όμως, πρέπει να φανούμε ειλικρινείς απέναντι σε ένα άλλο ερώτημα, που προηγείται. Πόσα είμαστε  διατεθειμένοι να κάνουμε για να διεκδικήσουμε αυτά που θέλουμε; Bασικό προαπαιτούμενο μιας γόνιμης διαχείρισης της αβεβαιότητας είναι να γίνουμε καταρχήν εμείς οι ίδιοι δραστήριοι.  Να γίνουμε ενεργοί πολίτες, με άποψη, με γνώση, με παρεμβατική δύναμη.  Πώς;  Mε ανοιχτή συζήτηση, με συνέργεια, με συμπράξεις. Na ενώσουμε δυνάμεις, να δημιουργήσουμε οικονομίες κλίμακας γι’ αυτές τις συμπράξεις, να βρούμε τρόπους να ΔΡΑΣΟΥΜΕ με γνώμονα το κοινό καλό και συμφέρον. Να εκφραστούμε και να συζητήσουμε ανοιχτά, να καταλάβουμε ότι πλέον το διακύβευμα δεν είναι απλώς λιγότερα λεφτά στην τσέπη μας ή λιγότερες δουλειές για τα παιδιά μας, είναι η ίδια η ύπαρξή μας και η δική τους.  Η απλή ανακύκλωση όσων ξέρουμε δεν είναι πλέον η απάντηση, πόσο μάλλον η λύση που ζητάμε. Πρέπει να ξεφύγουμε από την φιλοσοφία του ανθρώπου κυρίαρχου του σύμπαντος που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός, όπως και από τη συνακόλουθη μεταστροφή του “απελευθερωμένου” από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό άνθρωπο σε εκμεταλλευτή και πηγή προβλημάτων για τους συνανθρώπους του. Δεν θέλουμε να επαναλάβουμε αυτή την πορεία.  Θέλουμε να κρατήσουμε τα μηνύματα της ελευθερίας, της ισονομίας, της αδελφοσύνης, της αξίας της επιστήμης και να διαφοροποιηθούμε, να βρούμε άλλο τρόπο να ζήσουμε πλέον μαζί στο ίδιο Σπίτι. 

            Δεν είναι στις προθέσεις μου ούτε στην τακτική μου να κινδυνολογώ, αλλά θεωρώ απαραίτητο να φωνάξω πως όλοι πλέον οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ούτε ενημερωνόμαστε ούτε επικοινωνούμε όπως πρέπει – και να υποψιαστούμε ότι αυτό ίσως γίνεται με σκοπιμότητα.  Να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε  το Περιβάλλον, να μας απασχολήσει η διαχείρισή του, μικρο- και μακροσκοπικά. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η οικονομία μας δεν πηγαίνει καλά και δεν θα αναπτυχθεί “απότομα”, κατά πώς μας λέει η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε και να επαναποτιμήσουμε την έννοια του κράτους, της κοινωνικής προστασίας που μας προσφέρει, αλλά και του οικονομικού και χρηματοδοτικού του ρόλου στην επιβίωση και την ευημερία μας. Είναι σημαντικό επιτέλους να καταλάβουμε ότι το περιβάλλον αβεβαιότητας μέσα στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε είναι ο θάνατος της αγοράς και των επιχειρήσεων, ειδικά των μικρών και των πολύ μικρών, που ήδη δίνουν τεράστιο αγώνα να κρατηθούν ζωντανές. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι τραγική για τον κόσμο της μικρομεσαίας επιχείρησης, λιγότερες από το 1/3 στηρίζονται από το πρόγραμμα της περίφημης Επιστρεπτέας Προκαταβολής, ενώ οι πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις, που κυρίως έχουν ανάγκη από στήριξη, στην πλειονότητά τους δεν πληρούν τα κριτήρια για να στηριχθούν οικονομικά ούτε από το πρόγραμμα των 2 δις, ούτε από τις Τράπεζες.

            Μα θα μου πείτε ο Covid…  όχι δεν είναι ο Covid.  Η παγκόσμια ύφεση ήταν προ των πυλών πριν εμφανισθεί ο Covid-19, “διανθισμένη με αύξηση των ανισοτήτων, μείωση δημοκρατίας και οικονομική δυσπραγία για τα 2/3 της κοινωνίας, με αντιδράσεις και εξεγέρσεις σε κάθε πλευρά του πλανήτη”, όπως πολύ γλαφυρά αναλύει ο Λευτέρης Στουκογιώργος στον Independent.  “Το Institute of International Finance, που ασχολείται με το παγκόσμιο εμπόριο, εκτιμά ότι το παγκόσμιο χρέος στα τέλη του ’19 ξεπερνούσε τα 255 τρις, δηλαδή 87 τρις περισσότερα από την έναρξη της κρίσης του ’08. Ζούμε σε μια φούσκα Χρέους που ξεκίνησε το 2001, βάθυνε στην κρίση του ’08 και τώρα θα φτάσει σε γιγαντιαία επίπεδα. […] Και μετά ήρθε ο Covid-19, για να αντιμετωπίσει ο πλανήτης μια τετραπλή κρίση (υγειονομική, οικονομική, κοινωνική και κλιματική) που είναι κυριολεκτικά συστημική, γέννημα και θρέμμα της αχαλίνωτης καπιταλιστικής μεγέθυνσης και σε εύρος μεγαλύτερη του κραχ του ’29”.

            H δε κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να χτίσει πάνω σε όσα βρήκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αποδόμησε και επαναπροσδιόρισε τα πάντα κατά τις βολές ενός ακραία νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού κυβερνητικού προγράμματος, που από το πρώτο κιόλας εξάμηνο της διακυβέρνησης τους έδωσε κακά δείγματα γραφής και επηρέασε αρνητικά όλους τους σημαντικούς ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες που παρακολουθούμε όσοι ασχολούμαστε με κάποιο συστηματικό τρόπο με την αγορά και την κοινωνία.

            Σήμερα πλέον, μετά και την επέλαση του Covid-19, βιώνουμε μια άνευ προηγούμενου κρίση, οικονομική, κοινωνική, δημοσιονομική, μια υπερ-κρίση που η ανθρωπότητα φαίνεται να μη ξέρει ακόμα από πού να πιάσει και πώς να την διαχειριστεί.  Πώς θα πορευτούμε;  Κάνοντας την “Ευρώπη Μεγάλη Ξανά”, κατά τις επαγγελίες της Μέρκελ και του κατεστημένου νεοφιλελεύθερου συστήματος που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα; Αυτό θέλουμε;  Αυτό πραγματικά πιστεύουμε ότι θα δημιουργήσει για μας ένα καινούργιο περιβάλλον ασφάλειας, ποιότητας ζωής  και σχετικής προβλεψιμότητας των κυρίαρχων σταθερών της ζωής μας;  H δική μου απάντηση είναι ασφαλώς όχι! 

            Aς βρούμε μαζί νέους τρόπους να δημιουργήσουμε τη συνέχεια της ιστορίας.  Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη οι απαντήσεις πρέπει να έρθουν μέσα από τις προοδευτικές συμμαχίες των πολιτών και των κομμάτων, μέσα από την επιμονή μας στην διατήρηση των μεγάλων πανανθρώπινων ιδεωδών, την αδιαλλαξία μας μπροστά σε πολιτικές προστατευτισμού και την επανεμφάνιση εθνικών κρατών, την απόρριψη των  ελιτίστικων μοντέλων διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους των χωρών που διαλύθηκαν και ακόμα υποφέρουν.  Οι απαντήσεις πρέπει να έρθουν από εμάς τους ίδιους, εμάς τους Πολλούς. Έχω πολλές φορές γράψει και θα συνεχίσω να γράφω πως η Αριστερά έχει ένα σπουδαίο ιστορικό ρόλο να διαδραματίσει στον 21ο αιώνα προς αυτή την κατεύθυνση, προς το τέλος της Εποχής της Αβεβαιότητας και την εμφάνιση της Εποχής της “Πράσινης” Κοινωνικής Ευρώπης.-

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ