Η απορία στο πρόσωπο του παρουσιαστή ήταν έκδηλη. Ήταν νέα, όμορφη, επιτυχημένη…

Θα μπορούσε να έχει τα πάντα στη ζωή κι αυτή …. Αυτή  προτίμησε να γίνει… Καλόγρια…

Καλόγρια. Μια σεμνή μορφή ντυμένη στα μαύρα, λιγομίλητη, χαμηλοβλεπούσα, έγκλειστη στον χώρο ενός μοναστηριού, καταδικασμένη να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της μακριά από την κατά σάρκα οικογένειά της, τους γονείς της που δεν θα δούνε ποτέ εγγόνια…  Αυτή είναι λίγο πολύ η γνώμη του κάθε κοσμικού που η σχέση του με την εκκλησία είναι η συνηθισμένη, επιφανειακή, εκκλησιασμός Χριστούγεννα, Πάσχα και μεγάλες γιορτές, άντε και την Σαρακοστή (λίγο) νηστεία…

Ενας κόσμος κριτής και κατακριτής που αντιμετωπίζει τον μοναχισμό με σεβασμό και δέος, συνήθως, αλλά και με υποκρισία αφού συνήθως χαίρεται που η μοναχή δεν είναι το δικό του παιδί. Μια υποκρισία που μπορεί να αποδεχτεί ως φυσιολογικότητα το να γίνει μια κοπέλα πόρνη ή πιο σωστά, όπως είδαμε πρόσφατα σε ρεπορτάζ,  “σεξεργάτρια” ή να εμπλακεί σε ουσίες ή να κάνει “φυλομετάβαση” ή να γεράσει κυνηγώντας μια καριέρα παρά να βρεί την ευτυχία στο Θείο φως του Μοναχισμού.

Κι έχει στο στο μυαλό και την σκέψη την ερώτηση. Αλήθεια, τι σου συνέβηκε κι έγινες μοναχή; Σε ταινίες και μυθιστορήματα, συνήθως φεύγουν για μοναστήρι από δυστυχισμένη αγάπη ή άλλες δυσκολίες στη ζωή. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα  εγωιστικό παραλήρημα. Είναι χαρακτηριστικό ενός ψεύτικου μυαλού να μετράει τα πάντα με τα δικά του κριτήρια, επομένως δεν φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιοι άλλοι λόγοι που δεν είναι γνωστοί σε αυτόν. Όποιες και αν είναι οι δυσκολίες, η μοναστική ζωή είναι πολύ πιο δύσκολη, απαιτεί μεγάλες κακουχίες και, το πιο σημαντικό, αυτοθυσία και αφοσίωση.

Είναι τέτοια η ζωή που ένας άνθρωπος απλά δεν έχει ούτε χρόνο ούτε ενέργεια για τον εαυτό του. Επομένως, δεν μπορεί κανείς να πάει σε ένα μοναστήρι χωρίς να καταλάβει πρώτα για τι είναι η μοναστική ζωή, χωρίς να την αγαπήσει με όλη του την καρδιά, παρά τις εμφανείς δυσκολίες. Ακριβώς όπως είναι αδύνατον να πας σε μοναστήρι χωρίς να ερωτευτείς τον Θεό, στον οποίο θυσιάζεται ο μοναχός. Η θυσία συνίσταται στο γεγονός ότι έχοντας περάσει το κατώφλι του ιερού μοναστηριού, ο μοναχός δεν ανήκει πλέον στον εαυτό του, αλλά μόνο στον Θεό. Στο εξής, ολόκληρη η ζωή του είναι η συνεχής εκπλήρωση των εντολών του Θεού ή, με άλλα λόγια, του θελήματος του Θεού. Βαριά η καλογερική λέει η λαϊκή ρήση. Γι’ αυτό και κανείς δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη μοναχός. Περνάει  χρόνια σε δοκιμασία ως “δόκιμος ή δόκιμη”.

Μοναχή! Η μορφή, η εικόνα της γυναίκας, όπως παρουσιάζεται από το Ευαγγέλιο, τον Παύλο, τους Πατέρες της Εκκλησίας, ως την “εξέλιξη” των νεωτέρων χρόνων και στέκει αντίκρυ, στη μία εκείνη Πάναγνη, που γέννησε το Φως. Ο γυναικείος μοναχισμός αποτελεί ένα εξαιρετικά δυναμικό μέρος της ζωής της Εκκλησίας μας…

Με ακριβώς την ίδια «δίψα» για Θεό και αιώνια ζωή, οι μοναχές των σύγχρονων μοναστηριών, άξιες διάδοχοι των Μυροφόρων, εξακολουθούν να διατηρούν την μοναστική παράδοση αναλλοίωτη. 

Αλλα το πιο βασικό είναι αυτό που δύσκολα το παραδέχεται ο απλός κοσμικός κι ας το βλέπει με τα ίδια του τα μάτια κάθε φορά που θα βρεθεί σε μια Ιερά Μονή. Κι αυτό που βλέπει είναι το χαμόγελο. Το φωτεινό χαμόγελο της ευτυχίας, μιας ευτυχίας που μόνο το Θείο άγγιγμα προσφέρει. 

Κι έτσι έκλεισε και η συνέντευξη του Επίσκοπου Κισούμου Μάρκου σχετικά με την μοναχή  Ναταλία Λιονάκη που χειροτονήθηκε και πλέον ζει σε μοναστήρι στην Δυτική Κένυα ως μοναχή Φεβρωνία.

«Είναι ευτυχισμένη, είναι χαρούμενη»

Ακόμα εξήγησε: «Οι τρεις μοναχές που έχουμε είναι ευτυχισμένες, χαρούμενες. Γιατί ζουν το Χριστό. Δεν θα ήθελα να μιλήσω προσωπικά για τη συγκεκριμένη μοναχή. Μπορώ να μιλήσω γενικά για όλες τις μοναχές που έχουμε εκεί. Επιβιώνουν όπως είπα, την Ορθοδοξία, την προσευχή. Εξάλλου η ζωή τους είναι ησυχαστική».

«Είναι εντάξει, είναι ευτυχισμένη, είναι χαρούμενη», σημείωσε.