της Αλεξάνδρας Ζερβού

Ξόδευε τις οικονομίες της, με γνώση,

για χειροποίητα χαλιά, βαριά κλειδιά,

για ζυγαριές και κεντητές μαντήλες.

Συναλλασσόταν μ’ έντιμους αρχαιοπώλες,

στηλίτευε την κλεπταποδοχή.

Παρέμενε, πεισματικά, σοφή κι ενάρετη,

μα, με δυσχέρεια στις μετακομίσεις,

 στεγάστηκε στο στοιχειωμένο πατρικό.

 Στην πρώτη της αγρύπνια, οιμωγές

 σπιτιών βομβαρδισμένων και μικρών

 παιδιών εξανδραποδισμένων

και λιθοβολημένων κοριτσιών

 κι άστεγων πεινασμένων,

που στο ζύγι τούς έκλεψαν,

ξεχύθηκαν απ ΄τα χαρτόκουτά της.

 Τότε, οι προγονικές της σκιές

 έφυγαν κατατρομαγμένες.

 Κι αυτή κατάλαβε πως δεν  ήταν

 σοφή, ούτε κι ενάρετη.