Αν θέλουμε να διαβάσουμε τη σύγχρονη ελληνική – πολιτική – ψυχή, πρέπει να ανατρέξουμε στο δημοψήφισμα και στις διπλές εκλογές του 2015. Ήταν η πραγματική επιθυμία του ελληνικού λαού, ΟΧΙ να φύγουμε από την Ευρώπη, να αλλάξουμε την Ευρώπη. ΌΧΙ να αναστήσουμε το ΠΑΣΟΚ, να αλλάξουμε το σοσιαλισμό που απέκλινε της Κεϋνσιανής πρότασης, του κοινωνικού κράτους απόρροια της παγκοσμιοποιημένης ανάπτυξης και της αλληλεγγύης. Ο Ριζοσπαστισμός της Αριστεράς εμπεριέχεται προγραμματικά, ας μη βάζουμε διαχωριστικές γραμμές.
Δεν είπε ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίστηκε έντονα, το αντισύριζα μέτωπο. Κατηγορήθηκε για οκτάμηνη καθυστέρηση στις απέλπιδες προσπάθειες διαπραγμάτευσης, με αντίπαλο δέος ένα fake–success story. Οδηγήθηκε σε βελτιωμένο, ομολογουμένως, ιστορικό συμβιβασμό, ξαναζήτησε μέσα σε οκτώ μήνες δεύτερη εκλογική εντολή το Σεπτέμβρη του 2015, και την ξαναπήρε.
Οδήγησε τη χώρα έξω από τα μνημόνια, με αποθεματικό κεφάλαιο 37 δις, δεν στήριξε όμως τη μεσαία τάξη, που περίμενε απεγνωσμένα να χρηματοδοτηθεί για να δουλέψει, να γίνει εύρωστη ξανά, όπως παλιά.
Το ποτάμι όμως δεν γύρισε πίσω στα γνωστά. Αν καταλάβαμε κάτι, είναι ότι η Ευρώπη που ελπίζαμε, δεν άλλαξε επί των ημερών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Συνέχισε ακάθεκτη τη νεοφιλελεύθερη πορεία, της λιτότητας που μαρτυρά αποτυχία, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, στα ευρωπαϊκά αυτιά.
Καλή η προσπάθεια της εγχώριας Δεξιάς να πείσει , ανορθολογικά βέβαια, με εξαγορασμένα ΜΜΕ και ψεύτικες υποσχέσεις, ότι θα φέρει την ανάπτυξη, ότι θα στηρίξει τη μεσαία τάξη και τις μικρές-μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μπορεί να θέλει, αλλά δεν μπορεί. Το παραγωγικό μοντέλο που δεσμεύεται να προωθεί, έχει αποτύχει, αλλά οι «ορκισμένοι» θα βυθιστούν αύτανδροι μαζί του. Ο Λεβιάθαν σφαδάζοντας αργοπεθαίνει!
Ο λαός όμως κουράστηκε, κατάλαβε το 2019 ότι δεν έχει σύμμαχο το χρόνο, δεν έχει σύμμαχο την Ευρώπη. Δέκα χρόνια (10) φτώχειας και μνημονιακού εξευτελισμού είναι πολλά για το μέσο όρο ζωής, πάνω-κάτω ογδόντα (80) έτη. Υποτάχθηκε στην παγιωμένη ευρωπαϊκή εξουσία. Είναι παλιά η κοινωνιοψυχολογική τεκμηρίωση της Υποταγής στην Εξουσία,των πειραμάτων του S. Milgram (1963). Ο ναζισμός, για παράδειγμα, διέταξε αλλά ο Άιχμαν του Ολοκαυτώματος, ισχυρίστηκε στην απολογία του, ότι απλά υπάκουσε!
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον ελληνικό λαό. Υποτάχθηκε και ξαναψήφισε σερνάμενος και απελπισμένος τη Δεξιά, μήπως και κερδίσει κάποιο χρόνο Καλής Ζωής. Υποτάχθηκε στο τέρας της Παγκοσμιοποίησης και των Λίγων, μήπως κερδίσει ψίχουλα ευημερίας.
Δεν έγιναν ξαφνικά οι Έλληνες, κατά 42% Δεξιοί. Όχι, είναι ο δεκαετής εξευτελισμός της λιτότητας. Είναι η συνειδητοποίηση της αναπτυξιακής φούσκας που ζήσαμε τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Είναι η κούραση που βιώσαμε, επενδύοντας ακατάπαυστα στην Άυλη Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης, με εξαγωγικό ισοδύναμο το Brain Drain και χωρίς εγχώριο ανταποδοτικό κέρδος, παρά μόνο την επιβίωση των εξαγώγιμων παιδιών μας.
Σήμερα όμως η Ευρώπη φαίνεται να κατάλαβε, έτσι δείχνουν οι χρηματοδοτήσεις που εισηγείται δειλά-δειλά.
Εμείς άραγε καταλάβαμε ότι η Ευρώπη που ξέραμε θνήσκει; Καταλάβαμε ότι η Δεξιά αυτοκαταργείται μέσα από τις νομοθετικές επιλογές φτωχοποίησης που υιοθετεί; Μέσα από τη στήριξη φίλων και γνωστών της;
Καταλάβαμε ότι ο ελληνικός λαός θα αναζητήσει τον Προοδευτικό χώρο που έχει μεν το καθόλου αμελητέο 30%, αλλά όχι αρκετό για να εφαρμόσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα;
Καταλάβαμε άραγε ότι δεν είναι εύκολο να ανταγωνιστούμε τον υλικό κόσμο, αλλά διαθέτουμε μια Άυλη Εκπαιδευτική Υπεροχή, έναντι των χωρών παραγωγής υλικού πλούτου;
Καταλάβαμε ότι η εποχή μας διαθέτει ψηφιακή επιτάχυνση, που μπορεί να κάνει τον υλικό κόσμο να στηρίζει την επιβίωση, αλλά και τον άυλο κόσμο να συμβάλλει διανοητικά για το καλό όλων;
Ξέρουμε ότι η Κοινωνική Αλλαγή έρχεται από τις Μειονότητες; (S. Moscovisi, 1968), που μπορεί να είναι μειοψηφίες μπορεί και όχι;
Πώς έγινε το 3,5% του ΣΥΡΙΖΑ 36% το 2015, Γενάρη και Σεπτέμβρη; Η Κοινωνική Αλλαγή γίνεται αιφνίδια, σχεδόν από ένστικτο, δεν έχει ερμηνευτική και αριθμητική βάση. Προκύπτει αυτόματα, τη φέρνει η κοινωνική ανάγκη.
Είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε την άυλη υπεροχή μας ως Έλληνες; Κακές οι ελλείψεις μας στην Παιδεία, αλλά υπάρχουν εκεί έξω και εδώ μέσα ακόμα στη χώρα, πολλά μυαλά, που έχουν εξαλείψει με ατομικές – γιγάντιες προσπάθειες τις εκπαιδευτικές ανισότητες. Υπάρχουν μυαλά που θα μας βγάλουν από το τούνελ της αφάνειας και της ανέχειας, αν όλοι αντιληφθούμε πόσο ανάγκη θα μας έχει και πολύ γρήγορα η παγκόσμια κοινότητα.
Ο ΧΡΟΝΟΣ, είναι η καταλυτική έννοια. Αυτόν δεν μας το χαρίζει πια κανείς, εξαντλήθηκε για όλους μας.
Η ψηφιακή εποχή-τεχνολογία, μπορεί να καλύψει το χαμένο χρόνο! Ο Προοδευτικός χώρος θα κληθεί να συμμετέχει στην Κοινωνική Αλλαγή!
Καλό είναι να ξεπεράσουμε το Φόβο της Πασοκοποίησης, γιατί είναι τελειωμένη ιστορία. Οι Μειονότητες, ποιοτικές, σταθερές (όχι άκαμπτες) και ευέλικτες, φέρνουν την Αλλαγή. Οι Έλληνες είμαστε Ποιοτική Μειονότητα μέσα στην Ευρώπη. Έχουμε Μορφωτική, Διατροφική και Περιβαλλοντική Υπεροχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, Ριζοσπαστικός και Ανανεωτικός, είναι Ποιοτική Μειονότητα μέσα στον Προοδευτικό χώρο. Έχει ήδη πείσει για τη δημιουργία της Προοδευτικής Συμμαχίας!
Είναι καθήκον μας, να πείσουμε την Πλειοψηφία των Ελλήνων, ότι μπορούμε να συνδράμουμε στην αλλαγή του Ευρωπαϊκού Μοντέλου. Όχι γιατί είμαστε ως λαός, ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε, αλλά γιατί τώρα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, εντός και εκτός συνόρων. Το κοινωνιοψυχολογικό zeitgeist (πνεύμα των καιρών), είναι με το μέρος μας!
Τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, η απειλή της πανδημίας και ο τουρκικός κίνδυνος, επιταχύνουν τη διευρυμένη σκέψη. Γιατί να μας ενώνει ένας Σεισμός ανάμεσα σε Σάμο-Σμύρνη και όχι η Ειρήνη;
Αν καταφέρουμε την Αλλαγή, έχουμε αγγίξει την ενδόμυχη και καταγραμμένη επιθυμία των Ελλήνων, που τρέχει από το 2015!
Αν όχι, οι λανθάνοντες-κρυφοί οπαδοί μας, που αναμένουν γρήγορη επιστροφή του Χαμένου Χρόνου της Ζωής μας, θα σκύψουν το κεφάλι, υποταγμένοι στον Λεβιάθαν του Νεοφιλελευθερισμού.
Η Διανοητική Δύναμη θέλει Έξυπνο Θάρρος και καθόλου Εσωστρέφεια και διαχωριστικούς Εξυπνακισμούς.
Ιδού η Ρόδος, να αντιστραφεί ο Homo Homini Lupus!
(Ακολουθεί τρέιλερ της ρώσικης ταινίας «Λεβιάθαν» του Αντρέι Σβιάνγκιτσεφ 2014, που προβάλει μεταξύ άλλων, την υποκρισία της εξουσίας, την αδηφάγο ανάπτυξη, την ανάγκη των νέων για συνύπαρξη και παρέα. Την εκμετάλλευση, εντέλει, όλων αυτών, από τον άπληστο άνθρωπο, που έχει χάσει κάθε αξία. Σύγχρονη καλλιτεχνική αλληγορία, στο έργο του Άγγλου κοινωνικού φιλόσοφου, Tomas Hobbs)
