«ΕΞΟΔΟΣ Νο 4»*

Ήταν πρωτόγονοι, καλοκάγαθοι, πρωτόγονοι όμως σίγουρα! Όταν πήγε πρώτη φορά, εκεί μακριά στ΄ απάτητα χωριά… «ωχ» είπε…τα ερωτικά, forbidden δια ροπάλου… απαγορευμένα τα δημόσια εκφρασμένα συναισθήματα, Αλεξιθυμία* σχεδόν, σ΄αυτή τη Φυλή…χαρακτηριστικό γενετικό; Άφθονα κοινωνικά, με το τσουβάλι, αλλά,  προσωπικά και διαχυτικά…τα συναισθήματα μακριά!

Εκείνη ήταν μαθημένη αλλιώς, άλλη Φυλή, ερωτικοί μέχρι σκασμού οι δικοί της… και τσακωμοί… αλλά υπεύθυνοι… μέχρι νευρωτικοί!

Τι θαύμασε άραγε; «Ξεχνάς;»…το θάρρος, την ανεμελιά, κανείς δεν έδινε λόγο σε κανέναν… «Γιατί έτσι θέλω!»….έκανε μπαμ η κοινωνική στήριξη… άργησε να το καταλάβει! Αλλά  και τόσο άρρηκτοι, αθέατοι, πρωτόπλαστοι, σχεδόν αιμομικτικοί δεσμοί, λες και ήταν γραμμένοι αόρατα, στο δέρμα τους με αίμα! Νόμιζε ότι παντρεύτηκε… αμ δε… δεν παντρεύονται αυτοί! Ψάχνουν μονάχα μήτρες και χύτρες! Να τους γεννήσουν τα παιδιά και να΄χουν γεμάτο το τσουκάλι!

Οι καλύτεροι της Φυλής δουλεύουν για το καθημερνό φαγάκι… ααα… μα θέλουν το καλομαγειρεμένο τους, από τη χύτρα στο  πιατάκι! Οι άλλοι… οι χειρότεροι… «Δε βγαίνω μάνα μου»… το καθημερινό τους τραγουδάκι και περιμένουν να τους γεμίζουν άλλοι το άδειο τσουκαλάκι… Καταχωνιάζουν συνέχεια το δικό τους μικρό πορτοφολάκι….«Μήπως για μένα τα φυλάω;  Για ώρα ανάγκης!», λένε, όταν βρίσκεται κοινός λογαριασμός με την οικονόμα τους Μανούλα. «Γιατί εσύ ΄σαι σπάταλη»! «Ναι ρε, γιατί είμαι άξια, δουλεύω και ξοδεύω» του απαντούσε. «Προτιμάς χωρίς βρακί, παρά να το δουλέψεις, ολιγαρκής το λέμε τώρα…;» του έστριβε το μαχαίρι στην πληγή, έτσι νόμιζε, ότι υπήρχε… «Άλογο κλάνει» θυμάται να του λέει η μάνα του, όταν δήθεν «την έγραφε» κανονικά…. μόνο για τα μάτια…! Μη λέει  η γυναίκα του…. και οι άλλοι… ότι ήτανε «μαμάκιας»!

Ρούπι δεν ξεστρατίζουν, κατευθείαν «πάνε το γράμμα» που παραλαβαίνουν, ίδιο και  απαράλλαχτο, ούτε γραμμή! Οι «καλοί» της Φυλής, προστάτες των αιώνιων… και καλά… αδυνάτων! Βρίζουν τις αδελφές, τις εξαδέλφες πχ…. μόνο που αυτό είναι κανάκεμα και…. «τούς τα σκάνε κανονικά» υπογείως! Νόμιζε κι εκείνη πως ήτανε «δικός της»… ποτέ.. ποτέ.. πρώτα η Φυλή… πίιισω στο βάθος… έρχεται η γυναίκα τους «φορτωμένη»… τη χύτρα και τη γεννοβόλα μήτρα!

Έξοδος Νο 1.

Το κατάλαβε από τον αρραβώνα, «Τέλος.. μέχρι εδώ» του είπε και τον χώρισε.                  
Την κυνήγησε καιρό, μέχρι δακρύων, λες να την αγαπούσε; Γνώρισε στο διάστημα του χωρισμού κι εκείνον τον ηλίθιο! Εμμονικός με τα αντισηπτικά, ξέβαφαν τα μαξιλάρια της όταν ακούμπαγε δίπλα της το κεφάλι του. Κάποια δυσοσμία έκρυβε, το κατάλαβε μετά από λίγο! Οι κατσαρίδες όμως κυκλοφορούσαν ελεύθερες στον πάγκο της κουζίνας του… «Μαγείρεψε να φάμε» της είπε από την πρώτη φορά που βρέθηκε σπίτι του. « Άντε γεια», είπε μέσα της… αλλά το είπε και απ΄έξω… όταν… «Τι τον θέλετε αυτόν..;» της είπε μια συμπαθητική κοπελίτσα… σερβιτόρα σε καφέ που είχαν καθίσει. Άνοιξε το χέρι της και  έδειξε ένα ραβασάκι… «Με φλέρταρε πηγαίνοντας στην τουαλέτα, μου έδωσε και το τηλέφωνό του», την ευχαρίστησε… πέσαν τα μούτρα της… νοερά ακόμα την ευχαριστεί! Γυρίζοντας εκείνος στο τραπέζι, δεν του είπε τίποτα… τον χώρισε την άλλη μέρα… και πίσω τρέχοντας, στη Φυλή, ζούγκλα εκεί έξω!

Έξοδος Νο 2,

Όταν έφεραν στο σπίτι απ΄το μαιευτήριο το πρώτο τους παιδί, σύσσωμη η Φυλή μες την κρεβατοκάμαρα, πού θα βάλουν την κούνια του μωρού! «Όχι σ΄αυτή τη γωνιά, όχι στην άλλη, όχι εδώ θα σας βολέψει πιο καλά!», δεν αρχίσαμε καλά! Αν ήθελε εκείνη… ό,τι ήθελε…  σπίτια, φαγιά, φύλαγμα τα μωρά, γιατί ήρθαν κι άλλα, δεν έμειναν στο ένα! Όμως έπρεπε να ενσωματωθεί πλέρια, στη Φυλή! Όπως ακριβώς τα ήξεραν, να μάθει κι εκείνη σόγια σύγχρονα και πιο πίσω, ονόματα καταιγισμός 3-4 γενιές αναδρομικά κιτάπια και φωτογραφίες και δώστου κόντρα μνήμες και ιστορίες, ξανά μανά κι απ΄την αρχή, συνέχεια τα ίδια! Για τα δικά της σόγια κανένα ενδιαφέρον, δεν ήταν και κυρίαρχο θέμα στην οικογένειά της, δεν υπήρχαν πουθενά παλιά κιτρινισμένα αρχεία! Κατάλαβαν, «Δεν θα γίνει ποτέ ολόιδια, καρμπόν αντίγραφο δικό μας»! Καλές σχέσεις, αλλά όχι όπως θα ήθελαν! Και… Έξοδος Νο 2, έφυγαν από το πατρικό αστικό, σε απόσταση δικό τους σπιτικό! Το «δαχτυλίδι» εννοείται, πήγε σε άλλον αδελφό, στον πιο πρόθυμο από όλους, που «σουσούλιζε» καλά μες τη Φυλή, του δώσαν το κουμάντο, τίποτα δεν θα τους άλλαζε, όλα ίδια, ήτανε δεδομένο! Στο κεφάλι πια της οικογενειακής τάβλας, παλαιοντολογική σημειολογία, δείχνει εξουσία… αλλά με μαύρο χιούμορ σ΄αυτή η Φυλή…. να φεύγει σιγά-σιγά όποιος δε γουστάρει…

Έξοδος Νο 3

Μετά πολλά χρόνια, αγανάκτησε, μεγάλωσαν σπούδασαν όλα τα παιδιά κομπλέ, έξοδα, κακό, σπίτι, αυτοκίνητα, ταξίδια, δάνεια που ξοφλήθηκαν από εκείνη, γιατί εκείνος ένα μισθό «τού τότε, όχι ακόμα ευρώ», ίσα για να ταΐζει τον εαυτό του μετά βίας! Και σκάει το παραμύθι ο Φύλαρχος και με ανάθεση Διαχειριστής, «Θα φτιάξουμε το πατρικό στ΄ απάτητα, φτωχά χωριά, εσείς θα δώσετε.. τόσα, το 1/3… τα υπόλοιπα  εγώ και οι οικονομίες των παππούδων»! Ούτε σκέψη ότι έβγαιναν από έναν κυκεώνα 20ετίας, χωρίς ίχνος  βοήθειας σε χρήμα ή κληρονομιές.  Ερώτηση επιλογής; Αστεία λέμε τώρα; Ούτε σκέψη να την αλαφρώσουν λίγο, με τις κληρονομημένες πια, οικονομίες των παππούδων!

Ποιόςνα πάει κόντρα στη Φυλή; Αδύνατον! Έτοιμο το σπίτι σταχορταριασμένα «αλώνια», μόνο για τη Μανούλα, κανείς δεν πάτησε ποτέ, όλοι είχαν δουλειές, τα παιδιά προτεραιότητα πια στους φίλους,  μόνο η Μανούλα, μόνη για χρόνια τα μεγάλα καλοκαίρια στα αιώνια μαρμαρωμένα-απαράλλαχτα-χωριά! Αλλιώς το είχαν φανταστεί, να μαζεύονται όλοι μαζί, αδύνατον να συλλάβουν την αλλαγή εποχής. Όλα αλά παλαιά! Όμως εκείνη…αρκετά… έφυγε πια για τα καλά, Έξοδος Νο 3, για μια πενταετία, τι εμπειρία!

Η Φυλή είναι δυνατή και βράχος, σταθερή, γύρισε πίσω στα πέντε χρόνια, δεν αλλάζουν ποτέ αυτοί! Ζήτησε διαζύγιο, με τίποτα δεν το έδωσε η Φυλή! Ποτέ δεν το μετάνιωσε που έφυγε, το χρώσταγε στον εαυτό της, θα ήτανε μισή αν δεν το είχε κάνει!

Μέσα στην πενταετία την είχε πλευρίσει και κάποιος από το φιλικό περιβάλλον. «Τι θέλεις τώρα, δεν ντρέπεσαι τη γυναίκα σου, είναι χρόνια φίλη!» του έλεγε «‘Έλα τώρα, γράψε μου ένα γραμματάκι, έστω ένα σημείωμα που να δείχνει ότι ενδιαφέρεσαι για μένα». Με τα πολλά και αφού δεν βγήκε τίποτα,  ομολόγησε ότι ήθελε να δείξει στην αντροπαρέα του, πως   υπήρχε «νταραβέρι», να κοκορευτεί! «Ζούγκλα», είπε… βουρ… και πίσω στην ακλόνητη Φυλή!

Έξοδος Νο 4

Τώρα όμως; Έπρεπε να αποφασίσει την 4^η Έξοδο και οριστικά, γιατί τα χρόνια πέρασαν, δεν ήθελε να γίνει «Εξόδιος Ακολουθία», αντί για 4^η φυγή να βγει οριζόντια σε κουτί, όχι, σε καμία περίπτωση! «Η Φυλή δεν αλλάζει παρά μόνο αν την αλλάξεις εσύ, να την Αντικαταστήσεις, δηλαδή», σκεφτόταν! Όχι με άλλα άτομα, παρά μόνο με την Ελευθερία! Ελευθερία από συμβάσεις και ίδιες, πανομοιότυπες σαν βράχια επαναλήψεις, που δεν κουράζονταν ποτέ να ανανεώνουν!

Αν δεν τους ήξερε καλά, δεν θα μίλαγε ποτέ, μήπως κάποιος «εξυπνάκιας» τους εκμεταλλευτεί. Αλλά όχι, αδύνατον, ήταν πιο ξύπνιοι από ό,τι άφηναν να φανεί, ξέρουν τα χωριά, η αόρατη κοινωνική ασπίδα, πάντα εκεί! Ήταν ήσυχη γι αυτό, αδιαπέραστοι στο χώρο και στο χρόνο!

«Σε καλό τους, δεν είναι λίγο πράγμα η σταθερότητα… αλλά… γερνώντας γίνονται Ψυχαναγκαστικοί*, μπορούν άνετα και χαλαρά, να σε πεθάνουν»…. είπε…  και άνοιξε την πόρτα χωρίς Υστερίες*… και χωρίς να το ξανασκεφτεί….!

————————————————————

*(Παζλ  ιστοριών, με φαντασία και αλήθειες, ακούσματα στο χρόνο,από πολλούς….).      
Στο 3^ο Άλμπουμ ΟΟΛΚ- Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών, 2021, Αθήνα, εκδόσεις ΟΒ.

Επιγραμματικά (μεταξύ πολλών χαρακτηριστικών)

*Αλεξιθυμία: αδυναμία έκφρασης και αντίληψης συναισθήματος….             *Ψυχαναγκασμός: προσπαθεί ασυνείδητα να  στερήσει κάτι, πουευχαριστεί τους άλλους..                       
*Υστερία: προσπαθεί ασυνείδητα να μιμηθεί, ίσως και πράγματα που δεν μπορεί…

—————————————————————–