Εικόνα τίτλου. «Η κραυγή του πράσινου στο λόφο Λυκαβηττού». Λεπτομέρεια έργου «Στην Υγειά μας». Θα παρουσιαστεί στην Πεσσάδα, 12-18/8, στα γκρεμίσματα της οικίας Παρθένη «Πεσσάδεια 2021». Εγκαίνια σήμερα Πέμπτη.

Ήταν τα πίσω χρόνια τα καλά, όπως τα λέμε… μετά από 10 χρόνια στο ελεύθερο επάγγελμα, μαζί και τα μισθωτά εισοδήματα, κάτι έμενε στην πάντα, «να μη σπαταλιέται, κρίμα», είπαμε!

Αρχίσαμε να τριγυρίζουμε στην καταπράσινη περιαστική Αθήνα, ψάχνοντας για οικόπεδο. Τι Ιπποκράτειος Πολιτεία, «τσάμπα χάνεις το χρόνο σου» ο τραπεζικός σύζυγος και δίκιο είχε «Δεν είναι για μας, θα πάρουμε το οικόπεδο, να δω πώς θα χτιστεί», δίκιο! Τι Αγ. Στέφανος, Ροδόπολη, Διόνυσος, Βαρυμπόμπη, ουτοπίες… Παρόλ΄αυτά τις εκδρομές τις έκανα έστω και μόνη μπας και βρεθεί το ιδανικό, η ευκαιρία με άλλα λόγια!

Μεσίτες με πήγαιναν στα όρη, στα βουνά, τρόμαζα από τα σκάγια και τους κάλυκες που έβλεπα στο χώμα, κατάλοιπα του κυνηγιού… και αναρχία, παντού αναρχία! Ξεφύτρωναν αιφνίδια βίλλες μπροστά μου μες τα δάση «Δε φοβούνται τη φωτιά;» ρώταγα τους μεσίτες, οι πιο πολλοί πρώην βοσκοί ή αγρότες στις περιοχές ή απλά κτηματίες «Σώπα καημένηη, ξέρεις πόσου χρονού είν΄αυτά τα δέντρα; Μη φοβάσαι τίποτις, να…αυτό είναι του τάδε…» Ονόματα μεγαλεμπόρων ή και απλών ανθρώπων της αγοράς στην πλειοψηφία τους, μου έλεγαν με καμάρι και το επάγγελμα του κατόχου!

Με τα πολλά και αφού είδα Προκόνησο, Ποντίους, μέχρι Μαραθώνα και, και.. «Τέλος» είπα κι εγώ, υιοθετώντας τη λογική του συζύγου…. και αγοράστηκε το σπίτι στα Δυτικά Προάστια που γεννηθήκαμε!

Φρέναρε η Κοινωνική Κινητικότητα¹, η κοινωνική ανέλιξη δηλαδή όπως ερμηνεύεται από κάποιους η αλλαγή του τόπου κατοικίας, γιατί εμείς θέλαμε απλά πράσινο και αέρα που στερείται το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας.

«Δεν πειράζει, θα πηγαίνουμε βόλτα τα ΣΚ με τα παιδιά», είπαμε και πραγματικά δεν αφήναμε Πάρνηθες, Θρακομακεδόνες και Κατσιμίδια και Κιούρκα-Αφίδνες, Δερβενοχώρια πίσω απ΄την Πάρνηθα, Καλέτζι,  Παλλήνες… και ήσυχοι γυρίζαμε στη βάση μας…όσο έφταναν τα χέρια μας… αρχή ζωής! Δεύτερο σπίτι εξοχικό στα Αττικά παράλια, ποτέ δεν το θελήσαμε, χάσιμο χρόνου, να συντηρείς να καθαρίζεις, να χάνεις τα ΣΚ στη φροντίδα!

Σιγά-σιγά όμως άλλαζε η Αθήνα, δυο σημεία χαρακτηριστικά θα πω: το Κολωνάκι και η επιστημονική έρευνα!

Το Κολωνάκι αργά και σταθερά έγινε σε μεγάλο μέρος του,  κατοικία των πλούσιων γερόντων. Τα παιδιά τους μετακόμισαν στα Βόρεια Προάστια και αν ήταν αρκετά πλούσιοι γόνοι, στα Υπερβόρεια και καταπράσινα, από Κηφισιά και πέρα. Οι γέροντες με τις αλλοδαπές συνοδούς γύρω-τριγύρω στον «Ευαγγελισμό»… «Εδώ, εδώ, φύλαγε τα ρούχα σου».…!

Στην έρευνα, για να δούμε και το άλλο σκέλος, αν θέλεις να καταλάβεις την «ανώτερη» κοινωνική και οικονομική τάξη, δεν ρωτάς εισόδημα, εξάλλου ποιος λέει την αλήθεια; Κάποιοι φοβούνται και τα κρύβουν, άλλοι αντίθετα, αυξάνουν και καμαρώνουν!

Ρωτάς απλά, περιοχή κατοικίας, πάντα για την Αθήνα μιλάμε. Τα Βόρεια και τα καταπράσινα Υπερβόρεια (δικός μου όρος), όπως και η Αττική Ριβιέρα από Παλαιό Φάληρο μέχρι Βουλιαγμένη π.χ., χαρακτηρίζουν την ανώτερη οικονομική τάξη. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, το δέχεται η Κοινωνιολογία πια, επίσημα!

Μια χαρά όλα, μέχρι που άρχισαν τα στριμώγματα στο Μετρό, πλήθος κόσμου στην Αθήνα, συρροές ατέλειωτες, οπότε παίρνεις την απόφαση και όπου φύγει, φύγει…

«Παντού τσιμέντο²

Έφυγα πριν μας το πουν

Έφυγα πριν τα κάψουν

Πριν μας τα χτίσουν άναρχα

Έφυγα να γλυτώσουν τ΄αγριολούλουδα από τα βάζα μου

Είναι όλα τριγύρω» Σ.Α.

Ήταν αναμενόμενο αυτό που είδαμε, αργά ή γρήγορα θα γινόταν, να καίγεται όλη η Ελλάδα. Ναι η κλιματική αλλαγή, ναι η απουσία Πρόβλεψης και Πρόληψης, κυρίως όμως απουσία Πολιτικής μεταπολιτευτικά. Οι πόλεις, τα δάση, τα άλση, χρειάζονται σχεδιασμό, χωροταξία και φροντίδα. Πρώτα σχεδιάζεις την πόλη και την επέκτασή της, μετά έρχονται και κατοικούν οι άνθρωποι!

Θρηνούμε για τα καμένα σπίτια, τους άστεγους ανθρώπους και τα φαλακρά βουνά!

Από εδώ και πέρα όμως σχεδιασμός, με χρήσεις γης, αναδασώσεις  και απαιτήσεις ασφάλειας! Δεν ξέρω αν είναι εμπρησμοί, αν είναι απλή αμέλεια ή οργή για τη φτώχεια, τον εγκλεισμό της πανδημίας, έπεσαν και όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες απάνω μας!

Αυτό που ξέρω είναι ότι η Κοινωνική Κινητικότητα είναι μοντέλο του Ατομικισμού, ενώ η Κοινωνική Αλλαγή που χρειαζόμαστε, ανήκει στον Ολισμό¹,  στη Συλλογικότητα.

Ο κόσμος δεν τελειώνει στο οικόπεδό μας!

——————————————————————————-

1. Παπαστάμου, Σ. (2010) Εισαγωγή στην Κοινωνική Ψυχολογία.Αθήνα, εκδ. Πεδίο
2. Αράβου-Παπαδάτου Σ. (2016). Λαλιεύματα. Ποιητική Συλλογή. Αθήνα, εκδ. Όστρια