Εικόνα άρθρου. «Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν με στρατιωτικό καπέλο, παίζει μουσική και χτυπάει τύμπανα πολέμου» 2020, λεπτομέρεια έργου, Α.Σ. στο 3ο άλμπουμ του ΟΟΛΚ, Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών.
Λες να βγει σε καλό όλη αυτή η σύγκρουση που ενεργοποιεί τη σκέψη, ή Θου Κύριε…; Τι κάνω τώρα; Μήπως να σκεφτώ;
Κλαίω και λυπάμαι, που θα λείψει από την Ευρώπη ο ηλίανθος και το ηλιέλαιο της Ουκρανίας. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, ότι δεν θα ξαναφάμε χιλιοτηγανισμένα λάδια στην τηγανητή και προτηγανισμένη μας πατάτα;
Κλαίω και λυπάμαι, που ξεπατρίζονται άνθρωποι από τα σπίτια τους. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, τους άπειρους τουρίστες π.χ. στις Βρυξέλες περιμένοντας ουρές ατέλειωτες, για να φάνε τοlocal προτηγανισμένο πατατάκι με σως, ροζ μαγιονέζα- κέτσαπ, μόδα προ 2000 στην Ελλάδα, στολίδι στις μπερδεμένες μας σαλάτες;
Κλαίω και λυπάμαι, που καίγεται το στάρι στους σιτοβολώνες της Ουκρανίας. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, που δικαιώνεται η κραυγή για την ΚΑΠ Κοινή Αγροτική Πολιτική για τοπική παραγωγή , να παράγονται και να καταναλώνονται τα προϊόντα στον τόπο τους;
Κλαίω και λυπάμαι, για την επισιτιστική κρίση που έρχεται στην Ευρώπη λόγω πολέμου. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, που θα γλυτώσει η Κεντρική Ευρώπη και ο κόσμος όλος, από τον καρκίνο στο παχύ έντερο, λόγω μεταλλαγμένων και συντηρημένων τροφίμων, με πλήθος φυτοφάρμακα και ακατάλληλα λιπάσματα; Μήπως που θα λείψει η ζάχαρη, που τρώει τα δόντια, τρέφει καρκίνους, και αναζητάει με βουλιμία το άγχος;
Κλαίω και λυπάμαι, για το φυσικό αέριο που μας κόβουν από βορρά με κόστος ανθρώπινες ζωές. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, που θα οδηγηθούμε σε ενεργειακή αυτάρκεια, ίσως με δικό μας φυσικό αέριο και δικές μας ΑΠΕ, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, που δεν φροντίσαμε στην ώρα τους να υπάρχουν;
Κλαίω και λυπάμαι, που γκρεμίζονται σπίτια στην Ουκρανία. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, που θα φρενάρουν ίσως παγκόσμια, οι εργολάβοι του μπετον-αρμέ της εξουσίας; Που θα ακούσουν πια οι τεχνοκράτες «χτίζω συνέχεια και παντού, χωρίς κεντρική αποχέτευση, βιολογικό καθαρισμό και με αμίαντο στο νερό-μόνο πισίνες μέγεθος κολυμβήθρας του Σιλωάμ, χωρίς χωροταξία-σχεδιασμό και αρχιτεκτονική τοπίου»; Ότι πρέπει να γκρεμίζουμε τα παλιά όταν γιγαντώνονται οι πόλεις, να φτιάχνουμε διεξόδους μικροκλίματος, να ανοίγουμε χωμένα παλιά ποτάμια και χείμαρρους, να μην καίγονται και να μην πλημμυρίζουν οι γιγαντωμένες μας, τερατουπόλεις;
Κλαίω και λυπάμαι, που χάνουν τη νυχτερινή διασκέδαση, την εστίαση της μέρας και τη χαλαρωτική ηρεμία- τη σιέστα, οι Ουκρανοί και όλοι εμείς μαζί. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, για το Restart με Μέτρο που θαρθεί, αν έρθει, μόνο, μακάρι, να μη λείπουμε παραπάνω από μισοί;
Κλαίω και λυπάμαι, που κόβονται όλοι οι δρόμοι, προϊόντων, τουρισμού, πολιτισμού, για όλες τις φίρμες τροφίμων, ρούχων, περιποίησης μαλλιών, νυχιών, ρυτίδων , γηρατειών, που κλείνουν στη Ρωσία, οσονούπω και παντού. Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, που θα κάνουμε επανεκκίνηση με Μέτρο, αν έχουμε μυαλό;
Κλαίω και λυπάμαι που δεν άκουσε κανείς, όταν κάποιοι μιλάγαμε πριν το 2000, για το Slow Food κόντρα στο πρόχειρο Fast Food, για τη στήριξη του Made in Greece και όχι στην παγκοσμιοποιημένη κοπτορραπτική , για την Περιφερειακή Ανάπτυξη, για τα Τραίνα που έπρεπε να διασχίζουν όλη τη χώρα, για έστω Μία Πόλη, σχεδιασμένη απ΄την αρχή πριν να κατοικηθεί, όπως υπάρχει στην ξεχασμένη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης και ψηφισμένη από 204 βουλευτές στην Ελληνική Βουλή το 1997; Μήπως μαζί με τη θλίψη, να σκεφτώ κάτι θετικό για να κρατηθώ, ότι ποτέ δεν είναι αργά, όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να είμαστε όλοι εδώ, παρόντες, μυαλωμένοι, ζωντανοί;
Λυπάμαι και κλαίω, τώρα που όλοι, κινδυνεύουν στα Σύνορα του Πολέμου, από Διακινητές και Τράφικινγκ σωμάτων και ψυχών.
Τώρα που «Όλα είναι Δρόμος», ασταμάτητες νευρωτικές ροές, Μεταφορές Ασφάλτου, Θάλασσας και Αέρα, που εύχεσαι, μη γίνουν Παγκόσμιες Μεταφορές Νεκρών, αν δεν το κουρδίσουμε έγκαιρα το αναθεματισμένο, για να σκεφτεί, αυτό το λίγο μας μυαλό!
Μίλα κι εσύ, στον μαθητή σου Βλαντιμίρ Πούτιν, σαν παλιά δασκάλα του, Βέρα Ντμιτρίγεβνα Γκουρέβιτς, να σταματήσει ως εδώ!
——————————-
Aς μην τα κάνουμε όλα «Βιετνάμ» ρημαδιό, όπως στο «Όλα είναι Δρόμος» 1998, του Παντελή Βούλγαρη με Καταλειφό, Αρμένη, Βέγγο, Λεμονή, Καζάζη …
