Τι να πει κανείς αυτή την εποχή…τι να πει κανείς για αυτή την εποχή…
Κοιτάω τον κόσμο να περνάει με τις μάσκες και αναρωτιέμαι τι σκέφτονται. Προσπαθώ να δω τα μέτωπά τους, αν έχουν έντονες γραμμές που να προδίδουν κακοκεφιά, κάποιοι έχουν, κάποιοι δεν έχουν, αλλάμου φαίνεται περίεργο. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον χαρούμενο και όμως η γάτα μου κυνηγάει τηνουρά της στην αυλή.
Και εμείς την ουρά μας κυνηγάμε. Bάζουμε βγάζουμε μασκούλα ανάλογα με το αν μας βλέπουν. Εμείς φταίμε, το είπε ο σύζυγος της κομψής κυρίας στην τηλεόραση και εγώ συμφωνώ. Φταίμε που δεν έχουμε επαρκές σύστημα υγείας γιατί χρόνια ολόκληρα, όταν βάζουμε τα χεράκι μας στην κάλπη, έχουμε στο νου μας άλλα πράγματα. Φταίμε γιατί τα παιδιά στοιβάζονται στις σχολικές τάξεις, αλλά οι εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες. Φταίμε γιατί δεν πάμε να κάνουμε τεστ, όπως θα έπρεπε, γιατί ο μισθός μας δεν φτάνει για να “Μένουμε ασφαλείς”, καλά καλά δεν φτάνει για να μένουμε στη ζωή και μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά, όσοι έχουν σπίτι και όσοι έχουν μισθό, οι άλλοι για τα μεγάλα ΜΜΕ είναι αόρατοι έτσι και αλλιώς, τόσο αόρατοι που αναρωτιέμαι μήπως τους φαντάστηκα, μήπως δεν υπάρχουν, μήπως έφαγα χθες βαριά.
Κάποια στιγμή είχα διαβάσει για τους γάμους την περίοδο της κατοχής δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ που. Ο γάμος μπορεί να είναι μία κίνηση συνεταιριστική ειδικά σε δύσκολές εποχές, ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί γλεντούσαν. Μαζεύονταν, ενώ ο κόσμος γύρω τους κατέρρεε, ενώ είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους, ενώ πέθαιναν από την πείνα, ενώ δεν ήξεραν αν θα ζουν την επόμενη βδομάδα, ενώ…, ενώ…, ενώ…. Μαζεύονταν και γλεντούσαν !
Θα ήταν ανόητο να συγκρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά μπορούμε να κρατήσουμε στο νου μας πως η ζωή δεν σταματάει ποτέ. Αν τα βράδια θέλουμε να πάμε για ένα ποτό δεν είναι γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, μα γιατί παραμένουμε άνθρωποι.
Υ.Γ. Αδυνατώ να σχολιάσω ψύχραιμα την απαγόρευση κυκλοφορίας.
