«Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της μελέτης από άλλες 29 χώρες που μετείχαν δείχνουν μια σημαντική αύξηση των επιπέδων του στρες, της μοναξιάς και του θυμού, καθώς και της κοινωνικά επωφελούς συμπεριφοράς.»[1]
Διάβαζα το παραπάνω και έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται. Θα μου πείτε: «Σε συγκίνησε που γύρω μας όλο και περισσότερος κόσμος νοιώθει στρες, μοναξιά και θυμό;». Όχι, με συγκίνησε, που παρά το γεγονός ότι όλο και περισσότερος κόσμος γύρω μας δοκιμάζει τις αντοχές του, τείνει να είναι πιο ανθρώπινος, πιο αλληλέγγυος, πιο «κοινωνικά επωφελής».
Ο λαός μπορεί να σώσει το λαό και κανένας άλλος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ας ρίξουμε, όμως, μία πρόχειρη ματιά στο τι κάνουν άλλοι πυλώνες της κατά τ΄ άλλα αγγελικά πλασμένης κοινωνίας μας. Κάποτε, λοιπόν, ένας κύριος με ράσα, όχι από τους δικούς μας εδώ από άλλη ¨οργάνωση¨, αποφάσισε ν΄ αφορίσει/επικηρύξει τα αγαπημένα μου αιλουροειδή, τις γάτες. Ήταν, λέει, ο σατανάς! Ξεκίνησαν έτσι σε όλη σχεδόν την Ευρώπη να κυνηγούν τα συμπαθή τετράποδα για να καταφέρουν να διώξουν τον διάβολο από τον κόσμο τούτο. Το αποτέλεσμα (γνωστό!) ήταν να θεριέψουν τα ποντικάκια, να μεταφέρουν τη βουβωνική πανώλη και να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Μια παράλογη απόφαση έφερε ένα καταστροφικό αποτέλεσμα.
Οι χνουδωτοί μας φίλοι στη σημερινή συγκυρία είναι εξασφαλισμένοι ευτυχώς, αλλά εμείς όχι. Ο καθένας μας πρέπει να είναι ελεύθερος να πράττει όπως ο ίδιος θεωρεί σωφρονέστερα, ωστόσο, όταν οι πράξεις μας επηρεάζουν τρίτους τα πράγματα αλλάζουν. Για να μην κρυβόμαστε, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τίποτα θεόπνευστο στην εγκληματική αμέλεια. Δεν είναι δικαίωμα κανενός να διασπείρει μία ασθένεια τόσο σοβαρή. Και εγώ μπορεί να ισχυρίζομαι πως αν μαζέψω πενήντα άτομα σπίτι μου δεν θα έχουμε μετάδοση, αρκεί να έχουμε έντονα καλή διάθεση, αλλά κανείς δεν θα με πάρει στα σοβαρά και ΚΥΡΙΩΣ δεν θα μου το επιτρέψει η οργανωμένη πολιτεία και καλά θα κάνει.
Οργανωμένη πολιτεία… τι θυμήθηκα τώρα! Ένας ακόμα πυλώνας που μάλλον γέρνει. Το κράτος, αχ το κράτος! Στην πρώτη καραντίνα η πλειοψηφία ημών είχε πειστεί πως τα μέτρα που περιόριζαν τις ελευθερίες μας στη μετακίνηση έπρεπε να τηρηθούν απαρέγκλιτα, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρναμε να «μείνουμε ασφαλείς». Στη δεύτερη καραντίνα κάτι έχει αλλάξει. Αν το πρωί μπαίνεις σε ένα γεμάτο λεωφορείο να πας για δουλειά, αλλά το βράδυ μετά τις εννέα δεν μπορείς να βγεις μόνος σου στο δρόμο, ε δεν μπορεί, κάτι δεν σου κολλάει. Το ξέραμε και η 17η Νοεμβρίου απλώς μας επιβεβαίωσε. Κάποιοι κάνουν την πανδημία ευκαιρία και προσπαθούν να εξαφανίσουν ελευθερίες ουσιαστικές και άρρηκτα συνδεδεμένες με την πρόοδο και τα λαϊκά (τρεμπαναλ!) στρώματα που σε τέτοιο σημείο τα σιχαίνονται, ώστε να τα παρομοιάζουν με τρωκτικά και κατσαρίδες.
Αυτό το διάστημα επίσης μαθαίνουμε ελληνικά. Ο κύριος πρωθυπουργός εξήγησε ότι επίταξη σημαίνει «πληρώνω και έχω στη διάθεσή μου εκείνη τη στιγμή». Όταν το άκουσα στεναχωρήθηκα πολύ, έχω διαβάσει λάθος τόσα πράγματα για την Ιταλογερμανική κατοχή στην χώρα μας. Τώρα που ξέρω τι σημαίνει επίταξη βγάζω τα σωστά συμπεράσματα. Ιταλοί και Γερμανοί έρχονταν στην Ελλάδα επέλεγαν που θα μείνουν και πλήρωναν ένα γενναίο αντίτιμο στον ιδιοκτήτη. Προφανώς, όσοι πείνασαν εκείνη την εποχή δεν έκαναν καλή διαχείριση, γιατί δεν γνώριζαν την αρετή της αποταμίευσης.
Είχαμε την τύχη οι προαναφερθέντες πυλώνες να συναντηθούν το περασμένο Σάββατο στην πρόσοψη της Βουλής. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο μαγικό που δεν τολμώ να σχολιάσω (βλ. φωτογραφία). Άλλωστε, ένας επαρκής σχολιασμός αυτού του υπερθεάματος απαιτεί κάμποση φαιά ουσία και εμένα για αυτή τη βδομάδα σώθηκε.
[1]https://www.efsyn.gr/node/269732
«Στρες, μοναξιά, θυμός: Αυξημένα προβλήματα στην Ελλάδα λόγω πανδημίας»
