Είχα μια συζήτηση πριν μερικές μέρες από αυτές τις ωραίες που δεν τις ξεκινάς ποτέ γιατί υποψιάζεσαι τι θα ακούσεις, αλλά τα φέρνει ανάποδα η άτιμη η ζωή και ξεκινάνε με αφορμή τυχαία και γυρισμός δεν υπάρχει. Με πληροφόρησαν, λοιπόν, στην προαναφερθείσα συζήτηση πως η απεργία είναι banal.

Ο χαρακτηρισμός banal ποιητική αδεία, δεν μου το είπαν έτσι, αλλά κάτι πρέπει να γράψω και εγώ, ζητώ συγγνώμη. Κάπου εδώ θα έπρεπε να κάνω μία ιστορική αναδρομή των απεργιών με στόχο ν΄ αποδείξω πόσο σημαντικές είναι, να κάνω, επιπλέον, ένα υποθετικό σενάριο για το πώς θα ήταν η κοινωνική πραγματικότητα σήμερα, αν δεν είχαμε στη διάθεσή μας ένα τέτοιο μέσο πάλης κτλ. Ε ρε φίλε, δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω, ξέρετε γιατί; Γιατί τώρα που θα δουλεύουμε δεκάωρο απλήρωτο θεσμοθετημένα, όσοι δεν μείνουμε άνεργοι, και δεν θα μπορούμε ν΄ απεργήσουμε θα προσεγγίσουμε το ζήτημα με τρόπο βιωματικό και θα λυθούν οι διαφωνίες μας. Μια προσεκτική ματιά στο νομοσχέδιο είναι αρκετή για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του, αυτό που εγώ κρατάω είναι ότι ο στόχος πλέον δεν είναι μόνο η φθηνή και άφθονη εργασία, αλλά η κυριαρχία πάνω στον ελεύθερο χρόνο, ή για να είμαι πιο ακριβής, η στόχευση είναι η μη ύπαρξη ελεύθερου χρόνου.

Έχετε ποτέ προσέξει πως οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ που θεωρούν ξεπερασμένες τις απεργίες, θεωρούν ξεπερασμένα και τα εργασιακά δικαιώματα; Βρείτε ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετούν οι παραπάνω και ανακαλύψτε τι πρέπει να κάνουμε την Πέμπτη το πρωί!

Υ.Γ. 1.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική.

Υ.Γ. 2.: Όποιος θεωρεί ότι είναι εύκολο να κάνει κάποιος απεργία, ας απεργήσει μία φορά στον ιδιωτικό τομέα και να μας στείλει την εμπειρία του.