Ο Κασσελάκης δεν μπορεί να παράξει πολιτική (σε καμία περίπτωση αριστερή πολιτική). Μπορεί να παράγει μόνο life style και κρίσεις. Επειδή το life style του το βαρέθηκαν και τα κανάλια που του δόθηκαν απλόχερα, σήμερα παράγει μόνο κρίσεις. Έτσι βρέθηκε στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς γιατί είναι φελλός πολιτικά. Αυτό το γνωρίζουν και όσοι του έδωσαν την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το πήρε δήθεν από τον κόσμο, το πήρε από σκληρούς μηχανισμούς στελεχών του Συνασπισμού (και όχι του ΣΥΡΙΖΑ) που επέλεξαν την πολιτική τους επιβίωση μέσα από την προεδρία Κασσελάκη.
Κανένα σοβαρό κόμμα (πόσω μάλλον της αριστεράς) δεν θα είχε καμία τύχη έχοντας στις γραμμές του μία σειρά από καμένα στελέχη.
Μόνο σε ένα κόμμα που φθίνει και είναι πολιτικά ανυπόληπτο έχουν τύχη.
Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος Κασσελάκη και όπως και να ονομαστεί αυτό είναι σήμερα ο Νίκος Παππάς επιβεβαιώνοντας τον παραπάνω συλλογισμό. Ποιο κόμμα σε ανάκαμψη ή ποιος πολιτικός φορέας που θέλει να εκφράσει την εναλλακτική και με προοπτική διακυβέρνησης θα ήθελε τον βασικό αρχιτέκτονα της ήττας του 2019 και του 2023 στις γραμμές του; Κανένα. Τα άλλα είναι για τα οπαδιλίκια της γυάλας και φαίνονται εκ του αποτελέσματος. Ο άνθρωπος που πήρε το πιο δουλεμένο θέμα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας και το έκανε όπως ο Μίδας από την ανάποδη για τον πολιτικό του φορέα. Αναφέρομαι και σε άλλους εκφραστές του “καλού μνημονίου”και της άνευ ιδεολογίας και πολιτικού σχεδίου διεύρυνσης προς ένα δήθεν κέντρο που γύρισε την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος τελικά έχασε και τα παραδοσιακά λαϊκά και αριστερά) και η μόνη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι Αντώναροι, οι Κύρτσοι και παραλίγο και οι Καραχάλιοι και τελικά κάτι ιμιτασιόν τραμπικά ακροατήρια, αφού τα αυθεντικά και τα μεγάλα τα πήρε η ΝΔ και η ακροδεξιά. Αυτοί μετά τα γεγονότα του 2023 ήθελαν από κάπου να πιαστούν για να υπάρχουν και βρήκαν τον… Αστραχάν που τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Άλλες φορές θα τους πετάει σε μία στροφή κι άλλες θα τους μαζεύει για την πρόσκαιρη διάσωση μεχρι την οριστική διάλυση.
Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκει ο Παύλος Πολάκης. Ανήκει σε υπαρκτό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα, της αντιπολιτικής που σε όλο τον κόσμο διαπερνά και τμήματα της αριστεράς. Καταστροφικά κατά την άποψή μου, αλλά αυτό δεν αναιρεί το πραγματικό γεγονός. Ο Πολάκης πέρα από άλλες επιμέρους αναλύσεις όλο αυτό ή θα το ελέγξει πλήρως οδηγώντας σε ταπείνωση τον ίδιο τον Κασσελάκη και ό,τι συγκροτεί το προεδρικό μπλοκ ή θα φτιάξει κάτι δικό του.
Το ζήτημα είναι πλέον το πώς θα απεγκλωβιστούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις με αναφορά στην αριστερά από ένα κόμμα που φθίνει και είναι σπιράλ κρίσεων και παραπολιτικής. Από ένα κόμμα που ολοκλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο και σήμερα όντως προτεραιότητα πρέπει να είναι η αλλαγή του ονόματος γιατί η χρήση του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με βρισιά.
Καλό θα είναι όλα αυτά να τα σκεφτούν στελέχη και μέλη για τον ελάχιστο χρόνο που τους απομένει πριν ταυτιστούν οριστικά με την τοξικότητα (ακόμη και αν υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια τους).
Απομένει λίγος χρόνος στην αριστερά για να φτιάξει από την αρχή ένα σαρωτικά εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Αυτό εδώ το ντουβάρι (μαζί με άλλους) όλα αυτά τα είχαμε προβλέψει από την εσωκομματική διαδικασία και για αυτό αποχωρήσαμε. Το πιο εύκολο θα ήταν να επιλέξουμε το “κόμμα μέσα στο κόμμα”, και στελεχά βαρβάτα είχαμε και οργανωτική διάρθρωση σε όλη την Ελλάδα και ξέραμε από παλιές εμπειρίες να φέρουμε τον σκούφο γύρα, άμα λάχει. Κάναμε όμως την επιλογή ευθύνης – απέναντι στους εαυτούς μας πρώτα από όλα – να μην ταυτιστούμε με την τοξικότητα. Θύματα της οποίας υπήρξαμε όλοι, με την Έφη να παίρνει όλο το προπατορικό αμάρτημα.
Σήμερα γράφοντας μόνο για τον εαυτό μου έχω δικαιωθεί στο σύνολο και εν τοις μορίοις, με ακρίβεια δεκαδικού. Και αυτό από μόνο του είναι μία εξαιρετική δυνατότητα και επιλογή.
Μαρία Μπαλάφα
