Είναι κάποια παιδιά που γεννιούνται διαφορετικά και η μοίρα τα σημαδεύει από μικρά αλλά δεν το δείχνει.

Τα βλέπεις για χρόνια με μια καρδιά  περιβόλι και το χαμόγελο στα χείλη  μέχρι που ξαφνικά η ψυχολογία τους αλλάζει κι όλα σκοτεινιάζουν στο μυαλό τους.

Ένα τέτοιο παιδί ήταν κι ο Μάκης που άντεξε μέχρι τα 49 του χρόνια.

Μοναχικός, σε ατέλειωτους περιπάτους μονολογώντας και φωνάζοντας κάποιες φορές, ποτέ απειλητικός, πάντα ευγενικός και με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο στόμα. Τώρα τελευταία μονάχα είχε αλλάξει κι  έδειχνε πιο ευερέθιστος.

Για χρόνια αρχηγός και παίχτης της ομάδας του ΑΟΚΙ έχτισα σχέσεις και φιλίες που αντέχουν ακόμα  στο χρόνο αλλά στον Μάκη όπως και στον αδελφό του είχα πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.

Ο Μάκης πάλεψε για  χρόνια με το θεριό αλλά τελικά δεν τα κατάφερε εγώ όμως θέλω να  τον θυμάμαι  παλικαράκι και με τη φανέλα του ΑΟΚΙ να οργώνει το γήπεδο, τότε που η ζωή ανοιγόταν μπροστά του ασυννέφιαστη.

Εύχομαι μόνο, όσο σκοτάδι τύλιγε το μυαλό του σε τούτη τη ζωή, τόσο λαμπερό φως να   βρει στην αντίπερα όχθη.

Σπύρος Αλυσανδράτος