Είναι η προσωπική ιστορία. Καθένας ένας κόσμος. Ένας κόσμος που φαίνεται να ερμηνεύεται. Όμως στην πραγματικότητα καθείς είναι ένας πλανήτης ανεξερεύνητος. Ένας πλανήτης που φαίνεται να περιφέρεται κοντά, αλλά στην ουσία είναι δυσπρόσιτος και τις περισσότερες φορές ανέφικτα προσβάσιμος, ιδίως για όποιους έχουν κτητικές διαθέσεις. Καθένας περιφέρεται και πλανάται με τη διττή σημασία του όρου. Ενίοτε και όχι σπάνια πλανάται πλάνην οικτράν.

Επιβεβαιώνοντας του λόγου το ασφαλές, ο Νίτσε λέει, πως κάθε άνθρωπος είναι ένα περιφερόμενο ερωτηματικό. Και ως τέτοιο μπορεί να προκαλεί αμφισβήτηση αξιοπιστίας. Μπορεί να πυροδοτεί αμφιβολίες και προβληματισμό αλλά, παράλληλα, να προτρέπει ή να φανερώνει προθέσεις. Μέσα στην ιστορικότητα του προσώπου, μέσα σ’αυτό το περιφερόμενο ερωτηματικό υφέρπει η συγκίνηση της ύπαρξης και η εναγώνια αναζήτηση του νοήματός της. Και ίσως να είναι αυτή που καθορίζει τα βήματα, τις κατευθύνσεις, τις επιλογές.

Εδώ υπεισέρχεται η βαρύτητα του χρόνου που μπορεί να καθηλώνει, να στροβιλίζει, να περιφέρει αυτό το ερωτηματικό. Οι μέρες αυτές είναι ένα μεταίχμιο του πανδαμάτορα χρόνου. Το διδάσκει η φύση στον αέναο κύκλο της. Και σε κάθε κύκλο γίνεται ένας ισολογισμός, αποτιμώνται κέρδη ή ζημιές. Σχεδόν πάντα επιδιώκεται η ισορροπία αλλά αντιλαμβανόμαστε, όπως λέει ο Κώστας Αξελός, πως κάθε ισορροπία είναι ανισόρροπη. Η μεταβλητότητα των πραγμάτων και η αδυναμία της παρέμβασης υποδεικνύουν τη ρευστότητα των επιλογών και τη σχετικότητα των στόχων. Προσπαθείς να ρυθμίσεις αυτήν την σχετικότητα έτσι οι απόψεις, οι θεωρίες, οι σκέψεις σου να μην είναι αυθαίρετες. Ένα τιτάνιο έργο.

Στο μεταίχμιο του χρόνου πρέπει να το περάσεις κουβαλώντας στις πλάτες εκτός από την προσωπική ιστορία και τη συλλογική. Στον έναν ώμο τις αμαρτίες του κόσμου και στον άλλο την ευλογία του κόσμου. Και εδώ η επιδιωκόμενη ισορροπία απαιτεί, όχι τόσο δύναμη, αλλά την τέχνη του ακροβάτη. Ισορροπώντας , όμως, ο ακροβάτης, πάνω στο σκοινί σε ακόμη έναν κύκλο του φυσικού χρόνου και λίγο πριν ξεκινήσει για ακόμη μια φορά την νέα πορεία, τον νέο κύκλο, στέκεται να ξεκουραστεί και εδώ του προσφέρει νερό να πιει και να ξεδιψάσει και πανί απ’τα φορέματά της για να σκουπίσει τον ιδρώτα

Η μνήμη. Η μνήμη και οι κύκλοι της. Η μνήμη είναι το παρελθόν. Είναι οι στύλοι πάνω στους οποίους στηρίζεται το σκοινί του ακροβάτη και το σκοινί του ακροβάτη είναι το μέλλον. Φιλοδοξίες και επιθυμίες, χαρούμενες στιγμές και δυστυχισμένες, επιτυχίες και αποτυχίες, κερδισμένες και χαμένες αγάπες, ουρανομήκεις ελπίδες και παταγώδεις αποτυχίες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, ταπεινές νίκες και οικτρές ήττες. Αυτά και άλλα πολλά που καθαγιάζουν το θαύμα της ζωής. Επειδή η ζωή είναι τραγική στις ρίζες της αλλά παράλληλα είναι και θαύμα. Και αυτό το θαύμα αποστρέφεται τον μηδενισμό ο οποίος κερδίζει καθημερινά έδαφος σε μια άνυδρη πνευματικά εποχή. Ο ακροβάτης, όμως, γνωρίζοντας όλα αυτά ξεκινάει κάθε χρόνο το δρομολόγιο που μοιάζει ίδιο μα ποτέ δεν είναι. Γνωρίζει πως πρέπει να υπερισχύσει η αισιοδοξία γι’ αυτό αναζητά ψηλαφώντας τον αέρα την αρωγή των συγκινήσεων. Άλλωστε, δίχως αυτές τι διαδρομή θα κάνει; Γνωρίζει, επίσης, κάθε φορά ότι είναι η διεκδίκηση στο αναπαλλοτρίωτο της ζωής και η υπεράσπισή της που καθαγιάζει την ύπαρξη.

Ηθικό είναι ό,τι προάγει τη ζωή. Και εδώ είναι που φαίνονται πόσο τα λόγια είναι εύκολα κι ανέξοδα. Επειδή καλές είναι οι πολλές προθέσεις αλλά είναι τα έργα που δίνουν σάρκα και οστά σ’αυτές. Όπως λέει η Κική Δημουλά, αν φορτώσεις τη βάρκα με πολλές προθέσεις βουλιάζει. Πάντα έρχεται η εποχή των έργων. Το έργο σμιλεύει την ψυχή, το πνεύμα και τα γεμίζει με την απαραίτητη συγκίνηση δηλαδή την πηγή ενέργειας της πορείας.

Δημήτρης Ραυτόπουλος
Εκπαιδευτικός

*Σήμερα είχε όλο το πρωί ουράνια τόξα! Καλή χρονιά! Και φυσικά και από τον Τσικαρίτο και τη Σούζυ που διδάσκουν πως να μοιράζεσαι τον χρόνο και τον χώρο…